Er was eens een koning, machtig en groot,
die had slechts één vijand en dat was de dood.
Waarom moest de dood toch zijn leven bederven,
waarom was hij zo bang, zo bang om te sterven?

De koning ontbood toen al zijn geleerden,
die te paard en per koets aan het hof arriveerden
“morgen, geleerden,” zei de koning beleefd
“ik zit met een vraag waar niemand antwoord op heeft”

De jongste geleerde, een ijdele snaak
riep: “vraagt u maar Sire, vraagt u maar raak.
Wilt u soms weten hoeveel sterren er zijn?
Of hoe zwaar al het zand weegt van de grote woestijn?
Of hoe de belasting massaal wordt ontdoken?
Of hoe …” maar toen werd hij abrupt onderbroken
“welnee,” zei de koning, een tikje afwezig
“waarom gaan we dood? Kijk, dat houdt mij bezig”

Niet één der geleerden had zo’n vraag verwacht
“al sla je me dood,” zei de jongste heel zacht.
De oudste geleerde nam toen het woord
en zei: “sommige mensen worden vermoord
anderen komen per ongeluk om,
maar de meeste sterven van ouderdom”
De koning zei kribbig: “ja, dat wist ik al lang.
Maar wat is de dood? Waarom ben ik zo bang?”

De knapste geleerde zei toen: “mag ik soms even?
Misschien moet u, Sire, met de dood leren leven”
De koning sprong op, z’n woede was groot,
en hij schreeuwde: “ik eis een antwoord, wat is de dood?”

Toen sprak een geleerde met veel fantasie:
“zal ik eens vertellen, hoe ik dat nu zie
de dood komt je halen, de dood raakt je aan
dus de dood moet in levende lijve bestaan
we moeten hem vangen, dan zijn we eraf
leve het leven en weg met het graf”

“ach, de dood,” zei de knapste, “is niet te verslaan
want als je hem aanraakt, dan ga je eraan”
Toen kreeg de koning een schitterend plan
Hij zei: “ik ken een stokoude, doodzieke man
hij heeft, schat ik, nog maar een uurtje te gaan
dus de dood komt hem halen, de dood komt eraan
we bouwen een glazen kooi om zijn bed
en de deur wordt uitnodigend open gezet
is de dood eenmaal binnen op weg naar zijn prooi
dan sluiten we vlug de deur van de kooi”

Aldus werd besloten, men ging aan de slag
En de dood werd gevangen, nog diezelfde dag
Somber en treurig zat hij achter het glas
Alsof hij een levend museumstuk was
Nog nooit was het volk zo gelukkig geweest
Jaren en jaren vierde men feest

Maar op den duur ging het feesten vervelen
en ging men gevaarlijke spelletjes spelen
Men sprong van torens, in diepe ravijnen
Men stoeide met leeuwen en met wilde zwijnen
Men dronk liters en liters vergiftigde wijn
en voerde wat oorlog, gewoon voor de gein
En niemand ging dood, geen mens ging verloren
Maar er werden wel steeds meer baby’s geboren

Het werd als maar drukker, men kreeg het benauwd,
er werden zelfs mensen de zee in gedouwd,
en 100 jaar later was de lol ervan af,
en ging men weer verlangen naar de rust van het graf.
De koning dacht: “goed, ik ben niet meer bang
maar ik vind alles zo saai en ik regeer al zo lang”

Opnieuw riep hij toen de geleerden bijeen
en zei: “wat een ellende, waar moet dat heen?”
De knapste geleerde, inmiddels zo’n drie eeuwen oud
zei: “bevrijdt toch de dood, want zo gaat het fout”

Maar de jongste geleerde zei: “ja, maar wie laat hem los?
Wie de deur opendoet is als eerste de klos”
De koning stond op en zei theatraal:
“laat mij het maar doen, gegroet allemaal,
mijn angst voor de dood is nu wel genezen
ik heb, geloof ik, meer van het eeuwige leven te vrezen”

Hij schreed naar de kooi, machtig en groot,
en stierf in de armen van de gretige dood,
“leve de dood”, riep het volk dolgelukkig
En ze leefden nog lang en stierven gelukkig

We zeggen het te weinig, ik hou van je.

We nemen te vaak als vanzelfsprekend aan dat de ander het ook zo wel weet zonder veel woorden.

We laten het immers toch blijken door de vele kleine attenties!?!
Het lijkt wel of we door die drie kleine woordjes hardop te zeggen ons kwetsbaar opstellen.

En dat is wel het minste dat we willen, kwetsbaar zijn.

En dan plots op een dag is hij/zij weg.

Voorgoed weg.
En je wilt het wel uitschreeuwen.

Ik hield van je!

Maar je fluistert het enkel maar uit voor jezelf.
En in die drie kleine gefluisterde woorden klinkt een immens heimwee.

En spijt.
Heimwee naar elke gelegenheid die je voorbij hebt laten gaan.

Spijt voor elke keer dat aarzelend je blik neersloeg en zuchtte,

ach, hij/zij weet het zo ook wel.
Maar het is te laat.

Voor altijd te laat.

Vandaag is een even goede dag als alle anderen om de draad hier weer op te nemen.
Wanneer de drukte van en na de begrafenis en alle administratieve rompslomp achter de rug is, dan pas voel je de leemte. Dan pas begin je je vragen te stellen en komt er een zeker schuldgevoel naar boven. Ben ik wel dankbaar genoeg geweest? Heb ik genoeg gedaan? Ben ik vaak genoeg op bezoek geweest?
Ik nam het me heel vaak voor toen hij nog leefde en stelde het bijna even vaak weer uit. Omdat ik het druk had of omdat die ene boodschap zo dringend was. Ach, pa snapt het wel, ik ga zeker volgende week. En pa snapte het!

En nu kan het niet meer. Ik besef het ten volle wanneer ik lvoorbij de lege woning kom en de neergelaten rolluiken zie. Niet meer kunnen binnenwippen voor een kopje koffie en een praatje. Nooit meer!

But Life Goes On!!!

Heb nog een fijne avond!

Liefs van Cientje