 |
|
Belevenissen en overdenkingen van een zestiger
|
|
| 22-10-2017 |
 Loslaten |
U zult haar los moeten laten, zei de psycholoog. Alsof er een mes in m 'n hart werd gestoken, zo kwam het bij me binnen. Wat een bullshit. Hoe kan iemand van mij verwachten dat ik haar loslaat, mijn kind, mijn dochter. Een van mijn kinderen, want er zijn er meer. De anderen kozen reeds hun eigen pad en dat heb ik voor ieder zoveel mogelijk geprobeerd te ondersteunen, ze te helpen op de weg die ze zelf hebben gekozen.
Morgen ben ik dood, of mischien overmorgen, over een paar jaar, over tien, twintig of 50 jaar, de dag komt een keer. Dan val ik weg en moet ze toch voor zichzelf kunnen zorgen. Een van de taken van de ouder, van de vader, is om te zorgen dat een kind dat je op de wereld hebt gezet daar vervolgens op eigen kracht kan rondwandelen. Zonder jou, los van jou, alleen of met mensen die ze zelf uitkiest.
Dat is wat je kind moet leren. Maar waarom eigenlijk? Waarom kunnen we niet gewoon altijd samen blijven? Waar is dat afstand nemen toch goed voor?
Ik snap dat het goed is dat je kind zijn eigen leven kan inrichten als ik dood ben. Maar misschien ga ik pas over 60 jaar dood. misschien word ik wel 124. Moeten we dan nu al anticiperen op een situatie die over 60 jaar kan ontstaan? Omdat het zich ook eerder voor kan doen? Het antwoord is: ja, natuurlijk! Als je kind dat wil of als je denkt dat het voor het kind beter zou zijn. Laat haar dan los, help haar om haar eigen weg te gaan. Iedere psycholoog of andere wetenschapper zal het beamen. Niemand, echt niemand zal je tegenspreken als je later zegt: "ik moest haar loslaten". Iedereen zal zeggen dat dat zo hoort en dat je gedaan hebt wat goed voor haar was.
Maar toch...ik vind het bullshit, wil het niet en ga het niet doen. Ik vind het zonde, voor ons allebei. Ik denk dat de tijd niet rijp is om een wak te slaan in het ijs waar we samen op staan. Want een wakje wordt een wak dat steeds groter wordt en voor je het weet ligt er een hele rivier tussen elkaar. Dat is niet erg als dat een bewuste keuze was, maar als je dat nou allebei gewoon niet wil, waarom zou je het dan doen?
Think out of the box, laat elkaar niet los, blijf samen. Maar vind wel een invulling, doe ook iets met elkaar en geniet ervan dat je blijkbaar zoiets bijzonders hebt met elkaar dat je naast elkaar wilt blijven, dat je niet aan weerszijden van een wak wilt staan, waarbij je steeds een stap naar achter moet doen om aan de rand van het steeds groter wordende wak te blijven, net zolang tot je elkaars ogen niet eens meer kunt zien. Zo gaat het tussen veel ouders en hun kinderen. Ach, zo hoort het immers ook. Dus als je wilt doen zoals het hoort, ga vooral zo door. Laat haar los, laat haar desnoods zwemmen naar de andere kant van het wak, laat haar merken dat je weet dat ze het kan en dat ze het zal redden. Het is de weg van de wereld, de weg van hoe het hoort, de weg waarin iedereen je zal steunen. Of think out of the box, doe het anders, ga er tegenin, vecht ervoor dat dat wak er niet komt. Blijf samen en maak er wat moois van!
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
