Direct naar artikelinhoud

Het moment dat ik als moeder meedeed met een straatartiest

Het moment dat ik als moeder meedeed met een straatartiest
Beeld de Volkskrant

Het vreemde aan de mens is dat hij op vakantie dingen doet die hij thuis nooit zou doen. Dingen die hem thuis zouden tegenstaan. Mierzoete drankjes drinken na het eten. Met 38 graden door steil oplopende straten lopen. Met 42 graden tweeënhalf uur lang in een circusje doorbrengen waar dieren mishandeld worden. Urenlang door winkels struinen die alleen gekantkloste tafelkleden, objecten van kurkeik of magneten in de vorm van wijnranken verkopen. Papiermolens bezoeken en zelf papier scheppen. Best lang naar levende standbeelden kijken. Levende standbeelden geld geven. Ja zeggen als een straatartiest vraagt of je wilt meedoen aan zijn act.

Op het plein van de haven van Genua had de straatartiest al gejongleerd met drie hoeden en zichzelf door een stalen ring gewurmd, toen hij in het publiek op zoek ging naar iemand die zijn hoed wilde vasthouden. Hij was jong, net iets te lenig en hij stonk. Door het zweten was zijn witte schmink uitgelopen. Ik maakte een korte optelsom: dat kostuum waste hij nooit, die hoed ook niet, hij sliep in zijn auto, hij had de stoeptegels vandaag al heel vaak aangeraakt. Ik heb smetvrees, en in dit geval volledig terecht.

De vrouw naast mij zei: 'Nee, nee, nee, nee, nee, alsjeblieft niet', toen hij haar vroeg. Een andere vrouw deinsde zwijgend terug. Ik was zijn laatste keus, en ik zei ja. Om indruk te maken op mijn kinderen.

Zijn klamme hoed moest ik boven mijn hoofd houden. Ik probeerde hem met zo min mogelijk vingers aan te raken. Wat er daarna gebeurde, is niet interessant om na te vertellen, en onmogelijk, maar het involveerde veel heen-en-weergesalto en -geradslag, waarbij de straatartiest steeds net niet onder zijn hoed uitkwam, die ik dus nog langer moest vasthouden. Ik keek naar mijn kinderen. Ze lachten zo hard dat ze soms dubbelklapten. Dit zou een belangrijke herinnering voor ze worden. Het moment dat hun moeder de dapperste van een drom mensen was en meedeed aan de act van een echte straatartiest.

Ik heb smetvrees, en in dit geval volledig terecht

De straatartiest betrok nu ook mijn man bij de act; hij moest zijn doorweekte jasje vasthouden. De iPhone waarmee mijn man me aan het filmen was, werd door de artiest uit zijn handen getrokken en aan een andere toeschouwer gegeven.

Dit alles eindigde ermee dat mijn man gillend en kwakend in slowmotion op mij af moest lopen en mij een papieren roos moest overhandigen. Ten overstaan van alle toeristen van Genua en wat aangelopen zwervers.

In de Airbnb douchten we langdurig. Ik vroeg de kinderen of ze het leuk vonden dat hun ouders meegedaan hadden aan de act van een echte straatartiest en hadden gekwaakt, gerend in slowmotion en een bezwete hoed hadden vastgehouden.

Het hoogtepunt, zeiden ze, was toen de artiest de iPhone van papa afpakte.

Mijn man moest gillend en kwakend in slowmotion op mij af lopen