Wim Jacobs

1) Steak Number Eight

Banana! Banana! Banana! Die monsterlijke uithalen op het einde van Dickhead, een nummer dat Brent Vanneste schreef over Benjamin Feys, doen anderhalve dag na de feiten nog steeds mijn hersenpan trillen. Heer-lijk. De noise en sludgemetal van Steak Number Eight blies Pukkelpop zaterdagochtend, uren voor de camping eindelijk naar ravioli uit blik begon te geuren, helemaal weg.

Met dank aan een no-nonsense attitude, duivelse blikken, donkere loeiers en wroooooaaaah’s bij de vleet. “T’es noh vroege weh. We zin te zessen moetn ipston. Te zessen!” Een steengoede metalband als SN8 pal om de middag programmeren? Dat had met de Shelter nog op de podiumlijst nooit gemoeten.

De massa volk die om 5 voor 12 - ontiegelijk vroeg in Pukkelpop-termen - al met de bokkenpoot hoog aan de Marquee stond, stuurde hopelijk een duidelijk signaal richting organisatie. Ik laat tegen volgend jaar alvast een pornosnor groeien.

Lees hier de recensie.

2) The Flaming Lips

Kleurrijke ballen en een spervuur aan confetti voor de fantastische opener Race For The Price, een roze opblaasbare reuzenrobot mét geslachtsdelen om Yoshimi Battles the Pink Robots, Pt. 1 te illustreren en Wayne Coyne die een eenhoorn bestijgt en op de tonen van nieuweling There Should Be Unicorns als een Romeinse keizer in de massa begeeft.

In mijn notitieboekje noteer ik twee woorden: knotsgek en geniaal. Monden vielen open. Muzikaal was het gelukkig niet gek. The Flaming Lips pootten, op de vertragingen door de vele uitspattingen na, een strakke set neer met als hoogtepunt Space Oddity van David Bowie. Zingen, slikken en een traan wegpinken.

Bekijk hier enkele beelden.

3) The xx

Romy Madley Croft die op Pukkelpop haar 27ste verjaardag vierde. Die show was gedoemd om in mijn top 3 te belanden. De vrolijkste Fransen zullen Croft, Oliver Sim en man aan de knoppen Jamie xx nooit worden - dat willen ze ook ongetwijfeld niet - maar donderdag op Pukkelpop straalde het trio bijna gelukzaligheid uit. En dat inspireerde.

Zouden er ooit al zoveel mensen gedanst hebben op The xx? Sim noemde Croft zijn koningin, zelfs zijn Beyoncé en vroeg de massa Happy Birthday te zingen. Mooi cadeau.

Op het gitaarspel, het baswerk en de zanglijnen van Croft en Sim was niets aan te merken, Jamie xx was zoals altijd op niveau. De man torende boven het podium uit en leek wel acht armen te hebben. Hij maakte van Shelter een semi-dansnummer en mixte er vlot Loud Places en publiekslieveling On Hold achteraan.

Waarom The xx niet helemaal bovenaan de lijst staat? Ik vond hun passage drie jaar geleden nog straffer. Minder happy, dat zeker. De donkere gedachtengang van de band was toen blikvanger en des te impressionant.

Lees hier de volledige recensie.

Dennis Van Goethem

1) Solange

De perfectie. Meer woorden hoef je niet vuil te maken aan de show - excuseer, voorstelling - van Solange. Want meer dan naar een concert keek Pukkelpop op dag één naar een performance, een stukje kunst. De jongste Knowles-zus stak Beyoncé naar de kroon met een set zo verbluffend dat je haar afzegging voor Dour onmiddellijk vergaf en toonde zich bovendien een intelligenter artieste.

Soul-, r&b- en jazz-songs boordevol passie en lust, een marmeren choreografie tot in de details gepolijst. Cranes In The Sky was van het verleidelijke soort, afsluiter Losing You tintelt nog steeds na in onze benedenverdieping. De magere opkomst blijft ons een raadsel, maar de kleinkinderen zullen weten: het was Solange die Pukkelpop 2017 én ons hart veroverde.

Lees hier de volledige recensie.

2) Gruppo di Pawlowski

Dansende dwergen, Chinese draken, AB-baas Kurt Overbergh onder een kartonnen doos en Tim Vanhamel in een seksscène met een campingstoel: Gruppo di Pawlowski was absurd en geflipt goed.

Kind aan huis Mauro zaaide met z’n oorverdovende crazyness wat graag chaos en sloeg een half verdwaasde, half doorgedraaide Lift knock-out met de meest intensieve sessie van deze driedaagse. Wij wisten niet waar eerst kijken, en keken dan maar naar Pawlowski zelf, die op zijn beurt zag dat het goed was. Knettergek, maar goed. Pukkelpop is geen Pukkelpop zonder Mauro.

Lees hier de volledige recensie.

3) The Afghan Whigs

F*ck hits. Greg Dulli heeft geen Debonair of Gentleman nodig om te overtuigen. Een melancholische greep uit de geniale Afghan Whigs-catalogus toverde met emoties en kreeg zelfs de goden aan het huilen toen de pas overleden gitarist David Rosser geëerd werd. Ze bedankten gauw met zon - of was het Rosser zelf die zich moeide?

Dulli overschouwde het met de lach, schreeuwde een uur lang het hartzeer uit z’n lijf en gaf geen reet om het risico dat hij nam met deze set voor fans. Dat hij de blazerssectie van Mumford & Sons een aandeel in een wél geslaagde show gunde, toont enkel wat een goeie kerel hij is. The Afghan Whigs, koppig op hun best.

Lees hier de volledige recensie.

Guy Stevens

1) Elbow

De prijs voor meest vriendelijke frontman had hij lang voor de eerste noot op Pukkelpop 2017 gespeeld was, al vast. Toch begon het optreden van het Elbow van Guy Garvey aarzelend op het Kiewitse festival. Te veel rode wijn, of toch wat zenuwen na een lange afwezigheid in ons land?

Maar wat werd het prachtig zodra de charismatische Brit zijn draai vond. Meteen vulde de Marquee van Pukkelpop zich met een gloed van warmte en liefde, als een heerlijk deugddoend dekentje op een koude winteravond.

Hoogtepunt was One Day Like This, nog steeds de grootste hit van Elbow en het mooiste liefdeslied van de jongste decennia.

Lees hier de volledige recensie.

Lees hier het interview dat onze man had met Elbow.

2) Intergalactic Lovers

Hoe hard Vlaanderen een band als Intergalactic Lovers gemist heeft, beseften de festivalgangers meteen op Pukkelpop. De fijne popliedjes, allemaal prachtig gezongen door frontvrouw par excellence Lara Chedraoui, lagen nog beter in het oor dan enkele jaren geleden.

Ze zijn maar heel even weg geweest, om in alle rust te werken aan een nieuwe plaat die nog moet verschijnen, maar duidelijk is dat ze bij elk optreden beter blijven worden. Hoe erg trouwens dat dit pas de eerste passage van de band op Pukkelpop was. “Voor wie is dit de eerste keer op het podium hier”, vroeg Chedraoui halfweg het optreden, waarop ze in een haar kenmerkende lach schoot en ze haar hand opstak.

Lees hier de volledige recensie.

3) The Shins

Wanneer je hem op een podium ziet staan en niet luistert, is er niets dat doet uitschijnen dat James Mercer blij is met zijn beroepskeuze. Toch is de Amerikaan een geniale muzikant die fijne popliedjes met een hoek af schrijft alsof het niets is. Denk daar zijn prachtige stem nog eens bij - de man klinkt als een gekwelde tiener, maar is 46 jaar oud - en je krijgt een optreden om u tegen te zeggen.

De Pukkelpoppers mochten zich dan ook gelukkig prijzen dat The Shins op de affiche stonden. Vooral opmerkelijk: gaandeweg verdween de nukkigheid van Mercer en kon er al eens een grapje van af. Genieten.

Lees hier de volledige recensie.