Haal die netten vol jongeren binnen

‘Weet je wie zich het meest zorgen maakte?’ De energieke, Chinese dominee had het publiek in zijn greep; zijn vertaler kon het maar met moeite bijbenen.

Hij preekte over de wonderbare visvangst. Het was niets geworden die nacht met het vissen. Maar nu wilde Jezus dat Petrus weer het meer op zou gaan om het nog een keer te proberen. Petrus ging in discussie met Jezus en wees hem op het vruchteloze werk van die nacht.

‘Nou, wie maakte zich zorgen over hoe deze discussie ging aflopen?’, vroeg hij weer.

En toen triomfantelijk: ‘De vissen natuurlijk!’ De vissen zwommen verlangend naast de boot, hopend dat Petrus overstag zou gaan en zijn net uit zou gooien. Want hoe zouden ze anders aan de voeten van de Heer gebracht kunnen worden? En toen Petrus Jezus gehoorzaamde, was het dringen geblazen.

De Chinese predikant beschreef – met zijn door communisme gevormde inbeeldingsvermogen – hoe de afdelingshoofden van de vissen iedereen netjes in de rij zetten. Vervolgens lieten ze hen geordend het net in zwemmen, zodat iedereen er precies in paste, zonder het net te scheuren. Toen beleed Petrus zijn ongeloof, liet alles achter op het strand en werd een visser van mensen.

ontmoedigd

De dominee sprak uit ervaring. Hij had duizenden tot geloof zien komen: mensen die niet konden wachten om op hun knieën te gaan en zich te bekeren, toen ze eindelijk het evangelie hadden gehoord.

Maar wij waren in Engeland, een land dat minstens even ontkerkelijkt is als Nederland. Alles wat je op het nieuws hoort, zijn verhalen over leegloop, sluiting, vergrijzing en groeiend atheïsme. De vissen hier zijn allang weggezwommen. De vissers zitten ontmoedigd op het strand. Ze hebben al vele nachten niets gevangen. Hele generaties hebben hun Heer verlaten.

Of toch niet? Een opmerkelijk onderzoek (ND 22 juni) werd onlangs gepubliceerd door Hope Revolution Partnership, een Britse koepelorganisatie voor christelijk jeugdwerk. Daaruit bleek dat 41 procent van de jongeren tussen de elf en achttien jaar zich christen noemt. Ruim 20 procent gaat minstens één keer in de maand naar de kerk. Ongeveer de helft van de christelijke jongeren (21 procent van alle ondervraagden) noemt zichzelf een ‘actief volgeling van Jezus’.

onmogelijke plekken

Interessant is hoe deze jongeren christen zijn geworden. Bijna de helft noemde hun christelijke gezinsachtergrond. Voor 15 procent had het lezen van de Bijbel een rol gespeeld, voor 17 procent christelijk onderwijs. In het Verenigd Koninkrijk zijn nog heel veel scholen die een formele band hebben met de staatskerk en een meer of minder nadrukkelijk religieus ethos hanteren.

Verder werden een spirituele ervaring genoemd (10 procent), het bezoeken van een kerkgebouw (13), een kerkdienst (12) of een speciale dienst, zoals een trouwerij of doopdienst (12).

‘Baseer je gebedsleven niet op de BBC’, drukte een zendeling me pas op het hart. ‘Gods werk komt meestal niet op het nieuws. Maar op sommige van de onmogelijkste plekken groeit de kerk het hardst.’ Hoort het Verenigd Koninkrijk nu ook bij deze plekken waar duizenden mensen tot geloof komen?

Het lijkt er wel op. De cijfers verbaasden me, maar ze zijn niet in tegenspraak met wat ik om me heen zie en hoor.

Het is de derde keer dat ik langere tijd in dit land verblijf en de houding naar religie is zeker veranderd. Vroeger hoorde je vaak ‘geloof is gelukkig op zijn retour en sterft uit met deze generatie’. Dat veranderde in het meer afstandelijk-respectvolle ‘geloof is belangrijk voor veel mensen en iedereen mag geloven wat hij wil’ en nu in een houding van nieuwsgierige openheid.

wat geloof ik?

De enorme toename van de islam heeft de vraag ‘wat geloof ik eigenlijk?’ heel relevant gemaakt. Er wordt weer over gepraat. Jongeren dragen niet meer de bagage van een formeel religieus verleden en zijn onbevangen.

Mede door de uitdrukkelijke aanwezigheid van de islam leren kinderen hier al heel vroeg dat je alle religies moet respecteren. Ik denk dat het een van de redenen is dat ook het christendom niet automatisch meer wordt weggezet als een kwijnend overblijfsel uit de donkere middeleeuwen. Het luisteren naar elkaars overtuiging wordt gezien als beleefd. Mensen voelen zich minder ongemakkelijk om het onderwerp aan te snijden. In het onderzoek werd christelijke jongeren gevraagd of ze bang waren dat ze gepest zouden worden of minder populair zouden zijn, als ze als ze niet-christenen over Jezus zouden vertellen. 42 procent is daar niet bang voor en 28 procent soms.

En wat vinden de niet-christenen van die gesprekken? 13 procent vindt het na zo’n gesprek jammer dat hij of zij zelf geen christen is; 16 procent zou meer over Jezus willen weten. Onder jongeren van Aziatische komaf (voor het grootste deel moslim) waren die percentages veel hoger, 35 en 50 procent.

grijs

Ja, veel kerken in dit land doen grijs aan en kunnen met moeite open blijven. Dat heeft behalve met ontkerkelijking, ook te maken met de bevolkingssamenstelling van de plaats waar de kerk staat.

Maar er zijn ook kerken die vol zitten met enthousiaste jongeren, vooral in grote steden. Jonge kerken trekken jonge bezoekers aan. Verder hoor ik om me heen hoe christelijke activiteiten op campussen steeds beter bezocht worden. Veel jongeren die niet naar de kerk gaan, bezoeken wel christelijke clubs op scholen en door de week.

Zou Nederland deze trend gaan volgen? Mogen we, lamgeslagen als we zijn door slecht nieuws, misschien de voorzichtige conclusie trekken dat het tijd is om onze netten weer uit te gooien? Niet defensief of verontschuldigend, maar in vertrouwen, dat er vissen zijn die gevangen willen worden?

De netten van het Woord, christelijk onderwijs, gelovige families en kerkgebouwen zijn ook in Nederland ruim voorhanden. Wie weet wat we binnenhalen. <