HET VERHAAL
EEN ONGELUKJE
Mensen doen rare dingen, vrienden, dat weten we. Maar toch sta je soms voor een complete verrassing. Neem nou dat geval van Cor, een keurige visser, de kalmte zelve, altijd eerst twee kanten van de dingen ziend alvorens te oordelen, vriendelijk in de omgang, kortom:een brave kerel. En het soort visserij dat bij zo'n man hoort klopt ook, want Cor mag graag brasemen. Wat kan er dan eigenlijk nog voor vreemds gebeuren? Tja...
Ik kom Cor tegen in de viswinkel. Hij staat bij de 'paraplubak' met hengels een stevige stok te inspecteren. Om zijn linkerhand zit een flinke, witte lap dat een spoor van doorbloeding laat zien. Maar dat is nog niet eens wat het eerst opvalt; nee, ook zijn linkeroor zit zwaar in het verband en om de schelp van zijn rechteroor prijkt een grote pleister. 'Wat heb jij nou Cor?' vraag ik geschrokken.
'Ongelukje,' bromt Cor een beetje afwerend, alsof hij niet teveel aandacht op zijn narigheid wil hebben gevestigd. Maar ja, hoe gaat dat, in de viswinkel lopen altijd wel een paar jongens van de gestampte pot rond die niet zo'n gevoel voor takt willen hebben. Gijs is er zo een. Hij staat achter een stelling nieuwsgierig toe te kijken, zijn hoofd er net boven uit. Klaar om een geintje te plaatsen. 'Je lijkt van Gogh wel,' probeert hij als beginnetje. Maar het wil niet, een type als Cor leent zich nu eenmaal niet goed voor flauwe gebbetjes. Ik reageer niet op Gijs en blijf Cor vragend aankijken. Ik lees op zijn gezicht iets van schaamte. 'Geeft niks Cor , gaat Gijs nog even verder, zonder van de stelling op te kijken, 'partijtje matten op z'n tijd en wat plastische chirurgie houdt een mens jong.' Ik voel neiging om Gijs op zijn nummer te zetten, maar hij loopt door naar de andere kant van de winkel. 'De lamzak,' mompel ik. 'Matten, dat is wel het laatste wat ik jou zie doen, Cor. Nou vertel eens, wanneer is dat gebeurd?' 'Gisteren bij de sluis,' begint Cor schuchter 'Je weet, ik zit graag op de brasem. Vooral tegen de avond met rustig weer. Als de wind wegvalt, dan komen de grote jongens. Glas water, kalm voeren en dan de lange pen erin. Op laten komen, even wachten tot 'ie bijna kantelt, vasttikken, je kent dat wel.' Ik knik. Het is niet helemaal 'mijn kop thee' zoals de Engelsen zeggen, maar zo'n man als Cor, ja dat zie ik wel voor me. 'Ik zit net lekker op mijn plek. Op het puntje van de steiger bij de sluis. Daar zit ik altijd. Komt er ineens een grindschuit aan. Recht op mij af. Ik snap er niks van, de sluis is dicht en meestal meren ze aan de overkant af. Vlak voor mij slaat hij volle kracht achteruit. Door de zuiging wordt mijn plek compleet omgewoeld. Ik haal net op tijd in, want hij schuift gewoon door tegen de steiger aan. De schipper komt doodgemoedereerd uit de stuurhut om de tros vast te leggen. Hij zegt geen boe of bah. Ik vraag of het niet anders kan. Hij mompelt dat ik kan doodvallen. Tegen zoveel botheid begin je natuurlijk niets. Ik zag het tafereel voor me. Cor in al zijn gemanierdheid tegenover een onbeschaafde bonk die zijn visplezier vergalt. Maar goed, dat geeft nog geen verklaring voor twee gehavende oren en een kapotte hand.
STEK
Afijn, ik denk: ik zal maar de wijste wezen. En verkassen. Een meter of tien verder ga ik weer zitten. Ik voer wat en leg weer in. Maar op de een of andere manier gaat het niet meer. Geen spoortje leven. Mijn pen staat niet goed. Ik zit niet lekker. Mijn blik gaat onwillekeurig steeds weer nar die rotschuit die zijn anker precies op mijn plek heeft laten vallen. En wat me nooit gebeurt jongen, ik begin me steeds meer op te winden. In mijn gedachten roep ik die schipper wel tien keer naar buiten om hem een klap voor zijn kanis te verkopen. Het laat me niet los. Dan ineens gaat het licht aan in de stuurhut. Ik zie de pet van die kerel opduiken, er slaat een deur dicht en even later staat hij op de voorplecht. 'Wil het nog wat?' vraagt 'ie. Het wordt het ineens rood voor mijn ogen. Ik wordt zo verschrikkelijk woedend dat ik niet meer weet wat ik doe. Ik grijp het dichtstbijzijnde ding dat ik kan vinden. Dat is mijn hengel. Vloekend spring ik overeind, doe een paar stappen naar voren en wil die kerel een enorme soejang met die hengel geven. Maar ja,wat is een hengel tegenwoordig nog? Een lichtgewicht stokje dat buigt als je er tegen blaast. Dus er gebeurt niet zoveel. Tenminste, niet met die kerel. Wel met mij: de haak slaat in mijn oor. Nou jongen, daar sta je flink van te piepen hoor. En die kerel zal er wel niets van hebben gesnapt. Ik ben van woede en pijn door het dolle heen en let niet meer op mijn bewegingen. Ik verlies mijn evenwicht en donder de plomp in. De haak nog steeds in mijn oor.' 'En je andere oor?' vraag ik. 'Dat zal ik je vertellen. In mijn val probeer ik de staalkabel van die rotschuit vast te grijpen, maar laat daar nou net een losse vezel zitten.Mijn hand scheurt totaal open. En alsof mijn ongeluk nog niet groot genoeg is, ik klap met mijn andere oor tegen de onderkant van die steiger aan. Ik was echt compleet total-loss.' 'Hoe ben je er uit gekomen?' 'Misschien is dat nog het ergste. Ik kon niks meer. Haak met snoer en hengel aan mijn oor, mijn andere oor er half af en een jaap in mijn hand. Dus die schipper moet mij eruit halen. Daar sta ik dan op de kant. In het halfdonker. Druipnat. Bloedend als een rund. Met die hengel nog in het water. Als ik mijn hoofd wil bewegen trekt die haak verder door mijn oor. Weet je, ik zou het achteraf gezien niet gek gevonden hebben als die schipper in lachen was uitgebarsten. Er blijft tenslotte als mens niet veel meer van je over. Maar op de een of andere manier voelde hij de situatie ook wel aan. Zwijgend sneed hij het snoer door en nam mij mee naar zijn schip. Daar heeft hij mij zo goed en zo kwaad als dat ging verbonden. Het gekke is dat we geen woord tegen elkaar gezegd hebben en zo uit elkaar zijn gegaan.' Cor kijkt mij aan. Maar voordat ik iets troostends tegen hem zeg kijk ik even om mij heen om mij ervan te overtuigen dat Gijs niet in de buurt is. Soms bestaat takt uit het voorkomen van grappenÂ…
Dit verhaal heb ik uit het visblad gehaald
|
