Een dak boven je hoofd is een eerste levensbehoefte, net als eten en drinken, maar waardoor voelt iemand zich thuis ?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Zijn dat de spullen om je heen, de mensen zoals familie en vrienden....of het huis?

Is het de geborgenheid die je er vindt ?

Wat is essentieel en is dat voor iedereen gelijk ?

Miljoenen mensen verlaten huis en haard, alles achterlatend wat ze hebben en wat hen lief is.

Ze gaan op zoek naar  een beter bestaan. Hoe vinden ze weer een “thuis” ?

Verhuizen: Is dat een begin van een nieuwe fase in je leven, of grote bezorgdheid om de veilige haven waarvan afscheid moet worden genomen ? Wat ga je missen?

Thuiskomen is een begrip, een gevoel dat veel mensen wel kennen.

Het doet zich voor in letterlijk, je huis, je plek vinden.  Hier hoor ik.

Maar ook bij ontmoetingen, het gevoel van iemand al jaren te kennen bij een  eerste ontmoeting en uiteraard in je werk.

Met al deze vragen en gevoelens  speelt Marinel Vieleers in haar werk.......op zoek naar het “thuisgevoel`

Marinel probeert het menselijke in de bouwwerken en dus iets van het karakter xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />van de bouwer of bewoner te laten zien. Het zijn vaak maar subtiele details die dat alles weergeven.

Huizen  - of soms details van huizen -  vertellen ons  soms het verhaal van de bewoner. Het kan ons vertellen wie er woont en hoe zijn situatie of karakter is.

Dat is als het ware de tweede huid van de bewoner.

De "tand des tijds" of invloed van mensen op de gebouwen spelen vaak mee in het werk van Marinel. Ze fantaseert háár verhaal om het bouwsel heen.

Koper, cement, keramiek en andere  materialen worden nu door haar gebruikt . Op deze manier kan ze gemakkelijker improviseren met de materialen en nog directer op haar gevoel

afgaan. Er zit nu niemand anders meer tussen het idee en het resultaat (zoals een bronsgieter)