London 4 a Day:

Geboekt bij Slangenreizen, via Groupon waardoor met aanzienlijke korting, de tweede Slangentrip al en nog één 2 come.

Vienna, Wenen, maar daarover later.

Oorspronkelijk vertrek half elf achterzijde NS-station Heerlen, half elf ‘-s avonds wel te verstaan, maar een paar dagen voor vertrek wordt dat bijgesteld naar half twaalf. Nog steeds ‘s- avonds. We gaan erheen met de trein.

Een prachtige bus, van Besseling uit Amersfoort, nadert keurig op tijd en gaat precies aan de achterzijde van het station staan. Alleen, daar is dat niet gebruikelijk voor touringcars. Een regelneef uit Kerkrade vermoedt dat het onze bus is en loopt erheen. Hij blijkt gelijk te hebben en put daar precedenten gedrag uit.  Maar dat doet hij ook uit het feit dat ook hij ooit het stuur van bussen mocht beroeren en bovendien diverse chauffeurs van Veolia mag groeten bij het langsrijden.

De chauffeur van Besseling, met naast zich staande de regelneef, vervoegt zich bij ons en nog zo’n 20 London gangers, voor de deur van het vroegere White Hotel langs de Spoorsingel, pal naast de papierhandel van Smeets, die dan weer pal naast de autoverhuurlocatie van Bastiaans gelegen is.

We legitimeren ons met een soort zelfuitgeprinte instapkaart bij de chauffeur en klauteren naar binnen. In de tweede rij rechts is plaats en we ploffen neer.

De chauffeur heet Ron, is woonachtig in Stein, een geboren Amsterdammer, die spreekt met een accent waarbij vergeleken Johan Cruyff en Rinus Michels met een zachte ‘G’ spreken. Hij legt uit wat de bedoeling is tot Maastricht, alwaar hij bij de Geusselt nog meer mensen zal oppikken en verdere uitleg volgt. Dan kruipt hij achter het stuur en vertrekt. Richting onze hoofdstad.

Ron rijdt rustig, niet te, maar gewoon prettig.

Via de A79 bereiken we Sjengen City.

 Bij het MVV stadion is het voor hem weer ff zoeken waar hier precies mensen opgepikt dienen te worden, want nergens, in tegenstelling tot Heerlen, staan groepen mensen. Maar ze komen wel. Aangesneld vanuit de MacD, die als busreisrestauratie schijnt te dienen.

Hier, maar ook later bij verdere stops, is Ron als eerste uit de bus in een poging het wereldrecord “peuk uit je binnenzak plukken en in de brand steken te verbeteren”.

Zijn tijd gaat er bij iedere poging op vooruit.

Als de Sjengen zijn ingestapt, ‘dooft’ Ron de peuk en volgt hun voorbeeld.

Dan komt de informatie:

-van hier met één stop naar de Franse havenstad Calais, alwaar we de boot naar Dover moeten oprijden. Alle passagiers moeten daarna de bus verlaten.

-in Dover via de kortste weg naar de Engelse hoofdstad

-aldaar een korte rondrit, voorafgegaan door een entree in London over de Tower Bridge.

-ruim 9 uur pauze voor de chauffeur omdat hij aan zijn rijtijdenbesluit moet voldoen=amuseer je daar maar een end weg tot het vertrek, die gelijk zal zijn aan de dumpplek.

-dezelfde route als vorengaand, maar dan in spiegelbeeld.

Leuk, nemen we aan.

Dan vertrekt Ron een paar minuten over middernacht van de 31^ste mei 2014, in eerste instantie richting Luik.

Het is hotsenbotsen langs de A2 werkzaamheden en de vering van de bus lijkt hiervoor oncomfortabel stug.

Maar direct achter het AZM, het wegdek is weer mooi glad, glijdt de bus werkelijk over de weg. Ron is nog steeds een rustige en prettige chauffeur en we kunnen ons dan ook helemaal niet voorstellen dat hij ook een ander kant heeft. Maar daarover later.

De stop is achter Luik richting Brussel-Gent. We weten niet in hoeverre de rijtijdenwet deze stop heeft ingepland, ze duurt een kleine 3 kwartier. Later vernemen we van mensen naast ons, dat Ron minimaal al onderweg is vanuit Nederweert. Daar zijn zij namelijk opgestapt.

Voor ons zit een allochtoon stel van rond de dertig. Zij slaapt voornamelijk en hij zit stuurs en zwijgzaam rechtop. Turks, Armeens, Albanees, iets in die richting.

Kort voor de Belgisch-Franse grens is zo ongeveer de hele bus, op Ron na dan, in dromenland. Ik dommel en word weer wakker. Marion slaapt intenser, maar ook niet constant.

Het stel echter is plots klaarwakker en begint een conversatie. Zij schel, hij brommend, beide veel te luid.

Ik duw eens tegen de stoel, Marion sist als een slang.

Het helpt een beetje.

 De Franse grens wordt geslecht als ware zij niet bestaand.

Rond drie uur naderen we Calais.

Overal is licht en bedrijvigheid.

Ron waarschuwt ons dat we eerst langs Great Britain Border Control moeten en dus beter onze passen of ID-kaarten gereed kunnen houden.

Bij de grenscontrole moeten we de bus uit, om achter de grens, na controle door een verder uiterst vriendelijke juf, weer in te mogen stappen.

Dan rijdt Ron naar een loket en bevestigt of koopt een ticket.

Vervolgens sluit hij aan bij het pact van zo’n 7 bussen, merendeels opererend in opdracht van Slangenreizen, die in afwachting zijn van het boarden van en op de veerboot van P&O.

Ron keuvelt en rookt met diverse collega’s, waarvan één begiftigd is met een stem, die megafoongebruik volledig overbodig maakt.

Van links nadert de ‘Spirit of France’ de laad- en loskade.

Het debarking begint zo ongeveer meteen als de zeereus stil aan de kade is afgemeerd.

Over diverse banen verlaten trucks, bussen, campers, caravancombinaties en personenauto’s het schip.

Dan mogen wij inschepen, nog steeds in de bus zittend. Ron stuurt zijn bus op deck5 naar links en staat voor aan………bij de achterplecht.

Wij verlaten de bus en kijken goed uit voor eveneens inschepende en nog bewegende voertuigen.

 Met de trap gaan we naar boven naar de passagengers lounge voor een kop koffie.

Costa, de Engelse keten en concurrent van Starbucks neemt de verzorging voor zijn rekening.

Maar eerst gaan we wisselen. €’s voor £-en. Engelse wel te verstaan.

Met de koffie vouwen we ons ergens in een hoek tegen een ruit op stoelen en kussens.

Geruime tijd later voelen we dat de Spirit nog niet de geest heeft gegeven, ze beweegt. Achterwaarts en dan kerend richting havenuitgang.

Dan kiest zij het ruime sop. Niet overdreven snel, want van links, bakboord zeggen de kenners, haalt een andere Ferry van een andere maatschappij, haar gestaag in.

De zee is kalm, de Spirit rolt of stampt zo goed als niet, zeg maar gewoon niet.

Anderhalf uur na vertrek uit Calais gloort Dover aan de langzaam maar zeker in daglicht badende horizon. Achter ons is de dageraad nog in gevecht met de schemering, waarbij de laatste nog even het voortouw neemt.

De Spirit moet achteruit aanmeren, want anders moeten alle vaartuigen achteruit rijdend haar dekken verlaten en dat is niet handig.

Als alle meertouwen en afrijdbanen correct zijn aangebracht gaan de poorten open en mogen de voertuigen, op aanwijzing van een niet Engels sprekende, Engelse medewerker, beginnen met debarkeren.

Aangezien de grenscontrole al in Calais had plaatsgevonden, konden Ron en zijn collega’s met de bussen direct de weg naar de M20/26 richting London in slaan.

Na ruim een uur bereiken we de voorsteden van London. Originele taxi’s en rode dubbeldekkers passeren ons hongerig uitzichtoog.

Marion fotografeert, ik film en de hij-allochtoon probeert zoveel mogelijk een houding aan te nemen waardoor hij voor mij vol in beeld is. Hij slaagt met lof.

Over Tower Bridge, Ron had zich hier aan zijn belofte gehouden, rijden we na ruim 1 uur en 3 kwartier de City of London binnen.

Kort na de brug stuurt Ron naar links, passeert op snelheid Victoria Embankment, waar we volgens de info gedropt zouden worden, wijst ons op de ‘London Eye’ links van ons aan de overzijde van de Thames, gaat naar rechts bij ‘Big Ben’, wijst op het wederom links gelegen Westminster Abbey en rijdt weer naar rechts richting de woning van de Queen, Buckingham Palace. Daar steekt hij binnendoor naar Trafalgar Square en weer binnendoor, langs Downing St.10, naar Victoria Embankment. Voor zover de in een folder aangekondigde bescheiden stadsrondrit.

Voor de liefhebber biedt Ron voor 2 en een halve euro nog een stadsplan, waarvan we gretig gebruik maken.

Dan hangen we tassen en camera’s rond het nog niet overdreven vermoeide lijf en gaan we, in de wetenschap dat de bus hier om 8p.m. GMT ons hier weer zal oppikken, op pad.

Richting grote Ben en dus langs de Thames klikken en filmen we het Oog, maar ook diverse hier gesitueerde monumenten en musea. En activiteit op de rivier, waar diverse bootjes en scheepjes elkaar, nog net niet zo druk als op de Bosporus in Istanbul, maar dan toch vrij intensief passeren, inhalen en/of kruisen.

Bij Grote Ben, die, naast het parlement gelegen, op het moment van ons passeren 9 slaat, 9GMT, dan is het bij ons in Limburg 9GMT+1, gaan we rechts richting de Abbey van Westminster, ook bekend onder de naam St.Mary’s Church. Maar dat is niet bij iedereen zo.

Al jaren loop ik met het plan Westminster Abbey van binnen te bekijken. Het is nog vroeg, de rij is kort, dus…………nee, we zijn niet naar binnen geweest. £15 voor mij omdat ik 60+ ben en Marion nog 3 pond meer. Da’s kortgerekend samen zo’n €39 ofwel zo’n kleine 90 oud Hollandse florijnen. Om een kerk van binnen te mogen bekijken? Hartgrondig, nog niet misschien. Knettergek, die Limeys.

We fotograferen en filmen van buiten en niet alleen de kerk. En we lopen ook het hofje van de University of Westminster door, wat zich achter de kerk bevindt.

Op het plein, waar regelmatig een oude dubbeldekker passeert, staat het standbeeld van één van de helden des vaderlands, Sir Winston Churchill.

We houden links aan, achter de kerk en proberen het kantoor van New Scotland Yard te vinden. Dat met die draaiende reclamezuil voor de deur.

Maar helaas. Niet gevonden. Maar wel een geinig souvenir shopje vlakbij Buckingham Palace. Grappige souvenirs voor onze verzameling. De miniaturen van mij en de magneetjes van Marion, from all over the World.

Bij de residentie van de Queen is alles afgezet met hekken. En waar geen hekken staan, staan Bobby’s. Mannelijk en vrouwelijk, te voet en te paard. Ik moet direct aan die practical joke over die agent te paard denken: “…….bij ons hangt de l*l er onder”.

In de verte gaat een regiment met kleurige uniformen en glanzende puntige gepluimde helmen. Midden op straat gaan staan, inzoomen en opnemen? Mag niet van de Bobby’s. Vinden een zwikkie Yanken en Aziaten niet leuk.

We lopen verder en nemen op wat mag. En soms ook wat niet mag, met verdekt gehouden camera. Zien thuis wel wat het is geworden.

We steken weer binnendoor naar Trafalgar Square en passeren eerst links een losse berenmuts op wacht en dan verder rechts een heel regiment berenmutsen. Op exercitie.

Het plein met het beeld van Admiraal Horatio Nelson is druk en bezig. Gezellig. En het stinkt er ongelooflijk naar crematie van goed rundvlees, in de volksmond BBQ geheten.

Het plein staat vol met een soort partytenten en uit één komt witte rook. Men heeft een feestje? Schijnbaar. Thuis Googelen biedt geen uitkomst.

Van Trafalgar lopen we naar Picadilly Circus. Onderweg een plasje en een teske koffie. Weer bij een lokatie van Costa. Ondanks dat de concurrent uit de states op iedere straathoek een filiaal heeft, prefereren we te wachten tot we bij een Costa plaats kunnen nemen. Hij heeft meer, is beslist niet minder smaakvol, heeft vriendelijker en gezelliger personeel en…..is stukken goedkoper.

Na onze rotzooi opgeruimd te hebben vervolgen we onze weg naar het aan het einde van de straat gelegen Piccadilly Circus.

Het plein met de enorme lichtreclames. Alleen het geheel is minder enorm dan ik had gedacht. Gillend passeert een ambulance, maar daar staat bewegend London geen seconde voor stil. En de lichtreclames knipperen. Het verkeer is om deze tijd, iets na 12:00 uur, abnormaal. Maar we zijn snel uitgekeken.

Achter ons is een metro station, waar wij, met onze vermoeide voetjes dankbaar gebruik maken van de Tube, de London Underground, de Metro.

£9 voor 2X 5 haltes met overstap. Hebben die Hollandse OV exploitanten hier leren calculeren?

Maar goed, onze voeten hadden ff rust en wij hadden weer eens wat anders om naar te kijken.

Enorm lange roltrappen voeren ons naar het binnenste van London.

Al jaren identiek gelijnde metrostellen brengen ons ras onder de miljoenen stad door, waarna ellenlange roltrappen ons weer het daglicht brengen.

Bij St.Pauls Cathedral.

Een hele mooie kerk. Maar ook weer een dure. Weer ongeveer €40 om binnen te komen en weer heel precies “nog niet misschien”.

Musea zijn in Engeland gratis toegankelijk, maar wat ze daarbij aan entree gelden mislopen, compenseren ze ruim bij hun oudheidkundige gebouwen.

We nemen plaats op een bankje en krijgen vrijwel onmiddellijk gezelschap van gevarieerd gevleugelte. Nog op originele temperatuur.

We lunchen wat, voor mij uiteraard glutenvrij en dus meegenomen en drinken wat Ice-T en water.

Marion wast de gluten van haar handen en lippen met wat water, geeft mij een zoen en wij vervolgen onze weg. Geen beter leven dan een goed leven. En genieten kan je alleen met warme handen.

Zoals ik al zei, de entree ook voor deze kerk is hoog. Oninteressant hoog. We kijken langs wat zuilen naar binnen, maar zien niet interessants. Marion schiet snel wat plaatjes uit de losse pols. Ik haal de filmcamera nog niet eens uit.

Buiten passeert een party fiets en de één na de andere ‘Hop on-Hop-off’. Voor de deur is een halte, wat dan ook niet bepaald verwonderlijk is te noemen. Een gazonnetje met een spetterend fonteintje completeert het romantisch Angelsaksische plaatje.

Te voet vervolgen we, na veel plaatjes te hebben geschoten buiten, onze weg richting Tower Bridge. In de verte gloort The Gherkin, de augurk, een markant stukje architectonisch vernuft, dat door zijn vorm door de Londonaren van deze bijnaam is voorzien.

Onderweg passeren we ook een retro Nissan, type Figaro. Gewoon langs de kant van de weg. Geheel onbekend, maar Google biedt thuis uitkomst

Rechts van de Tower of London, in de gelijknamige parkeergarage, legen we onze blazen. Hoognodig. En tegen betaling. Dat is ook voor het eerst.

Tussen de Tower en de gelijknamige Bridge, spelen we met de panorama functie van Marion’s fototoestel, hetgeen aparte plaatjes oplevert.

We lopen langs de rivier naar de brug en beklimmen de trap, teneinde via het wandelgedeelte de overkant van de Thames te bereiken.

Boven midden op de brug staat een doedelzakspeler zijn longen te verruilen met de zak. Het klinkt, maar niet echt goed.

Een gillende passerende police-car krijgt hem maar ternauwernood overstemd.

Het drukst is de rijbaan die ons tegemoet komt. Dubbeldekkers, ‘Hop-on Hop-offs’, lorry’s, divers gevormde Vauhall en Ford Van’s met kleurige en authentieke opdruk en een enkele personenauto.

Op South Bank, de overkant dus, gaan we met de trap weer naar onderen. Hier is het druk en gezellig. Om niet te zeggen vol. Terrasjes, overvolle terrasjes waardoor veel mensen hun drankjes aan  ‘Sjtee-tische’ midden op de weg moeten nuttigen. Diverse bandjes spelen blues, rock en Folk, links en rechts van de massa.

En daartussendoor slingert zich een eindeloze slang van slenterende toeristen. Met onrustige kinderen, met onrustige huisdieren en met onbegrijpelijke en onregelmatige stops.

Ik loop voorop, Marion volgt. Mijn 110Kg vormen voor haar een prima buffer en voor de stoppers een last. Ik monteer mijn ‘meest vriendelijke blik’, waarop ik alle remmende passanten na een botsing gratis vergast. Ik hoor geen woord van protest. Zal wel aan mijn gehoorverlies liggen. J

Langzaam maar zeker raken we een beetje moe. Een beetje veel, not to say.

Vlak bij Blackfriars Bridge zoeken en vinden we een restaurantje. Marion kiest voor de Fish & Chips Classic style, wel op een plate maar ook voorzien van een krant.

Ik neem de steak, maar zonder mushroomsauce want die is gebonden met bloem. En zonder Chips, want die konden ook wel eens besmet zijn met gluten door contaminatie met Fish van Fish & Chips. In plaats daarvan krijg ik gekookte en daarna in een pan gebakken nieuwe aardappeltjes met peterselie en……echte originele heerlijk gekruide Heinz©® ketchup voor de steak. Geen mayo, steak & fries eet je met Heinz ketchup in dit verder overigens van zo goed als elk kooktalent gespeende eiland.

Marion een Lager, ik een Jack Daniels on the rocks, veel rocks, om weg te spoelen.

En €50 omgerekend voor al dit lekkers valt ook reuze mee.

Toiletbezoek, door het restaurant, langs de keuken, de trap naar de 1^e verdieping, langs de bovenbar. Het was ff zoeken, maar dan………….heb je nog niets. Smal, ouderwets, rammelend. Maar wel schoon en dat vergoedt veel.

We lopen verder langs de Thames richting en ook aan de kant van London Eye. Ff zitten, eten, drinken en toiletteren heeft ons duidelijk goed gedaan. Het is ongeveer kwart voor 6, London time. Over twee en een half uur hebben we net de bus naar Heerlen gemist. Denken we.

We snuizen nog wat in het artiestenachtige wijkje achter het restaurant en bij de boekenmarkt onder Blackfriars Bridge en dan gaan we via die laatste naar de andere oever.

Van daaruit slenteren we naar Victoria Embankment, alwaar de bus van Ron ons weer komt oppikken.

Een bankje langs de Thames, met uitzicht op het Oog, schuin rechts en grote Ben, geheel rechts, biedt genoeg om de komende tijd tot aankomst van de bus te doden.

Al snel neemt een ander (echt)paar naast ons plaats, welk we herkennen als onze linker buren in de bus.

Ze zijn uit Echt. Echt?

We wisselen ons wedervaren uit, zij zijn meer nabij Soho rond gaan hangen.

Om acht uur………..geen bus. Om kwart over acht………..ook nog niet.

Even voor half negen scheurt een Besseling bus achter ons langs.

Wil die op Embankment stoppen en ons oppikken, moet hij bij Westminster nog keren en dan via de nodige verkeerslichten aan de overzijde parkeren.

We trampelen eens rustig naar de opstapplaats. Iets te rustig? Want als we bij die lokatie aankomen staat Ron, want dat was het scheurijzer, met eeuwige peuk vol ongeduld naast de bus te wachten.

Wij stappen als voorlaatste in. Voor de Echtenaren? Nee, die waren, toen de bus voorbij raasde, rennend naar de opstapplaats gegaan en zaten dus al op hun plaats. Hijgend en piepend.

“Ik probeer de boot van kwart over 10 te halen”, zegt Ron en hij scheurt weg.

Rekening houdend met een verplicht aanwezig zijn voor inscheping van 20 minuten voor vertrek, had hij dus anderhalf uur gepland voor de tocht naar Dover. Volgens Google staat daar 1 uur en 3 kwartier voor, ‘without traffic’. Dat wordt records verbeteren en niet met een paar seconden.

Ron rukte en trok aan de bus, nam menig rotonde op twee wielen, lapte voorrang en snelheidsbeperkingen ruim aan zijn laars, godverde luidkeels bij een file bij de laatste rotonde van London, maar  kwam………..5 minuten te laat in Dover. Hij mocht niet meer inschepen, terwijl dat wel nog bezig was.

Gezegend met peuk wachtte hij buiten de bus, grommelend en grommend zijn leed klagend op en bij zijn collega’s die niet op de Formule 1 manier gereden hadden en toch in Dover waren aangekomen .

Ondertussen namen diverse medepassagiers de gelegenheid te baat om bij de schuin links gelegen Burger King een natje en een droogje te verwerven en een plasje te lozen.

Na 3 kwartier mocht Ron inschepen, echter……….hij miste één passagier. Hij van het allochtone stel wat voor ons zat, ontbrak. Zij raakte helemaal in de stress toen Ron desondanks de bus in beweging zette. En toen hij ook nog richting ‘loading ramp’ koerste, omdat hij in eerste instantie niet in de gaten bleek te hebben dat iemand ontbrak, ging het kuikentje na een gilletje bijna letterlijk van haar stokje.

Twee dametjes direct achter Ron reageerden allert en brachten hem ervan in kennis dat hij nog niet kon inschepen en net voor de ‘ramp’ maakte hij een grote bocht, weer terug het inscheepplatform op. In die bocht, richting BK,  zag hij, maar ook wij, hij van het stel aan komen slenteren. Toen hij echter ontwaarde dat de bussen begonnen in te schepen, hij had schijnbaar niet gezien dat onze bus iets meer links van hem apart stond opgesteld, begon hij daar op een koddige manier naar toe te rennen, ondertussen met zijn armen zwaaiend, hierdoor zijn telefoon verliezend en hoe dan ook geen snelheid ontwikkelend.

Ron trok voorzichtig op en sneed hem de pas af. Hijgend stapte hij in en nam zwijgend plaats. Geen boe of bah, om maar te zwijgen van een gesproken sorry, kwam over zijn lippen. Schijnbaar kreeg hij dat niet voor elkaar.

Ondertussen had Ron zijn plaats in de inscheeprij weer ingenomen en konden we aan boord bij, dit keer, de Spirit of Britain, een ouder zusterschip van ons vervoer van hedenochtend, allebei varend onder de vlag van P&O.

Onze eerste weg, nadat de bus wederom op dek 5 op zijn plaats stond, was weer naar de  koffie parlor en vervolgens naar een plaats op de kussens bij de ruiten. Het laatste wordt weggestopt in een hoekje achter een pilaar. Na ruim een uurtje stijf gelegen en gehangen te hebben verlaten we onze stek. We gaan  een poging doen om  tax-free te shoppen. Het blijft bij een poging. Dolce&Gabane of Chanel zijn voor Marion niet weggelegd. Geen interesse. En te duur. En ik ben ruim blij met Axe. De enige whiskey die mij zou kunnen bevallen vind ik veel te prijzig. Ruim over de £30 voor een fles. Da’s meer tax-added dan tax-free.

En ook voor ons kleinzoontje of ons aanstaand kleinkind kunnen we ook niet slagen.

Terwijl de ferry langzaam de haven van Calais binnenstoomt, doen wij nog een laatste toiletbezoek en dan sluiten we aan bij de rij die richting bussendek gaat. Maar pas als het schip definitief heeft aangelegd, mogen we het trappenhuis in.

Zodra alle procedures zijn afgehandeld kan Ron de bus over de ‘ramp’ de kade op sturen.

Hij bereidt ons voor op één stop i.v.m. de rijtijdenwet en een vermoedelijke aankomst in onze provinciehoofdstad van rond de 6 uur in de ochtend.

Dan gaat hij op weg.

Marion en ik dommelen wat weg, Marion wat meer dan ik. Ik zie ons de Franse grens nog passeren en dan schrik ik weer wakker rond Genk/Zolder/Heusden.

Hè? Daar zijn we op de heenweg toch helemaal niet langsgekomen. En de stop dan?

Kort achter de grens bij Maasmechelen buigt Ron af richting Maastricht en hij snelt verder door over een overigens volledig verlaten A2.

Creepy, zo’n normaal drukke snelweg, die er geheel verlaten bijligt in de ochtendschemering van zondag. Het is half 6 en zes uur Maastricht gaat hij dik halen.

Op de parking voor de Geusselt vraag ik een wederom rokende Ron of hij bereid is bij Voerendaal even de A-79 te verlaten, om ons bij de Pintelier er uit te gooien, om dan zijn weg naar Heerlen te vervolgen.

Ik beargumenteer e.e.a. met het feit dat rond deze tijd in Heerlen geen vervolgvervoer naar ons dorp te vinden is.

Maar hij weigert. Niet bot, maar wel direct. En hij beargumenteert e.e.a. met een wazig verhaal over rijtijden en het halen van Nedeweert.

Ik geef hem een hand en stap weer in.

Nog voor ik op mijn plaats zit, heeft de direct achter mij ingestapte Ron de bus alweer in beweging gezet.

 Hij scheurt Maastricht weer uit en toont ondertussen aan nog niet bekend te zijn met de nieuwe afrit richting A-79. Maar alles komt goed, mede ook omdat hij met zijn capriolen geen medeweggebruikers kan raken, om de simpele reden dat die er niet zijn.

Hij vliegt langs ons dorp en snelt naar de volgende stop, ‘achter het station in Heerlen’, nu wel op de juiste lokatie.

Het is 5 over 6. We zijn moe. Logisch, want we zijn al zo’n ruime 30 uur in touw.

De eerste Veolia trein richting Voerendaal, vertrekt pas over een uur en 10 minuten.

Marion belt een taxi via 1888. Het daardoor doorgeschakelde 06-nummer beantwoordt echter niet onze oproep. Ik vraag bij 1888 het nummer van Ruyters, maar laat me niet doorschakelen.

Ruim 10 minuten later verschijnt een Mercedes station en nog eens 10 minuten later zijn we thuis. We kruipen in bed en……………ZZZZZZZZZZZZ.

11-08-2017 om 04:46 geschreven door Earl Ngueyn

03-05-2017 om 04:10 geschreven door fake watches

03-05-2017 om 04:09 geschreven door replica watches uk

31-12-2014 om 06:20 geschreven door sfkjskdfsd