Terug

Er moet nog langs de rechteroever gereden.

De wind doorkliefd, het hart moet nog dreigend bonzen.

In geurige zakdoekjes gesnoten, waarbij wat grond, een draadje stof.

Het slib moet zich nog tekenen,

zijn grillige patronen aangepast.

door alleen geklots, ge-eb, gevloed.

Wolken moeten nog ontleed.

Schoonheid worden gevonden en zichten verzameld.

Oh heerlijkheid, elke gedachte voor mij alleen.

Bloemen geteld, elk jaar meer.

Terugkeren. Blijven. De beslissing dringt zich op.

Laat ik vlug brood halen.

De jongens wachten, ze lachen dralend en groeien

zonder mij. Zonder mij

vinden ze ook de weg.

P.R.23.60.A.

Ach, Ouder Worden

Ik sleep teveel verleden mee
Archieven van het leven wegen

In de grabbelton herinneringen
Hoor ik de glimlach van een kind
Een zucht van liefde voor een vrouw
En ook gelach, gebrul en dronken lallen.

Op 't gekkenfeest van 't leven
Wordt bruisend vuurwerk stilaan moe
Gaat na het bier het bloed ook vloeien
En steekt de tijd een handje toe.

Geen toekomst wacht nog bij de deur
Het afscheid is al lang geleden
Alleen de einder ginder ver
Lonkt naar mijn groot vergeten.

De dag is zwaar als lisdodden

We rusten in de rietkraag.

De lucht hangt als een donker deken

boven de bedding. Schoorvoetend

wandelt heimwee over de uitgeklede aarde.

De zon legt een schijn van terug-

keer over de rivier.

Wordt dit een dag van droefheid

en verdwaalde dromen?

Ach, laten we lichter worden, troost

in onze armen sluiten en blijven

oefenen in gemis

buigzaam als het riet.

Rita van Hauwermeiren

De Schelde lokt mij naar haar dans,

als de zon haar rode mantel spreidt,

die reeds in haar onmetelijke glans,

golven baart door de eeuwigheid.

De logge avondwolken dutten en gapen,

waardoor stralen dempen in rozenschijn,

zodat hun lichtjes langs mijn ogenslapen,

spiegeltjes vormen door een gordijn.

Beneveld door de stille avondstond,

die schoorvoetend mijn blik versmacht,

duik ik sprakeloos met open mond,

in 't naderend wonder van de nacht.

Marcel D'Hondt

Het knettert in zijn kruin

het kraakt en knispert

tikt en tuimelt

tak op tak

en naar beneden

zijn gouden waanzin

vult de tuin

hij staat verwaaid

verfomfaaid, uitgekleed

Els van Thuyne

Soms wil ik als een boom

Die trage wolken grijpen

En hun gedachten delen

Toch voor zij verder glijden.

Het water wast, de vloed zet aan

Ik wil zoals een riet

De hele stroom opzuigen

En met mijn kruin

De vale luchten kleuren.

Ik blijf bescheiden

Verweesd en tussenin

Verward mijn takken draaien

Mijn twijfels door de bladeren trillen

En met de mist stil in mezelf  vervagen.

mijmeringen bij een geopende brug :

Een goed stadsgedicht

herkent u meteen.

Het heeft een rake titel,

opent gevat,

en in het beste geval

hangt het in de weg

aan de onderkant van

een enorme brug.

Het is grappig,

maar niet overdreven.

En het verrast

-op de valreep

stelt het dan toch nog iets

zoals bijvoorbeeld

de ellendige vraag:

Vervoert dit schip

niet erg rustig de tijd

die U hier zo dringend

staat te verliezen?

Stijn Vranken

 

Hier grepen wij het leven

Met beide handen,

Kinderen op de fiets, en renden

Een blokje om, langs paadjes

Stil en smal, van kleine landerijen.

De horizon bleef mooi dichtbij:

Hij hoorde bij de straat

Waar ook de zomer was,

Hij stopte bij de beek

Vol zon en jonge visjes,

Het gras kon nergens groener zijn.

En ook de tijd

Zou thuis zijn

Voor het donker wordt,

Alleen wisten wij niet

Dat dit niet zo zou blijven.

Twee Poesjes : Turbo en Tijger

Jong leven, levendig jong : 

Lente in mijn tuin