|
Op 16 december 1896 was er gezinsuitbreiding in een gezin in Woensel.
De jonge, gelukkige ouders waren Theophilus (linnenfabrikant) en Hendrica Kerssemakers - Verflieren.
De nieuwgeborene, Jacques, volgde later een theologie-opleiding in Haaren (NB).
Na deze studie ging hij naar het klooster van de paters Benedictijnen in Oosterhout.
Hij werd priester gewijd in 1925 in de abdij aan de Hoogstraat.
Enkele jaren later gaf hij theologie-les in Engeland in twee verschillende plaatsen.
Daarnaast schreef hij artikelen en vertaalde hij werken.
In 1940 kwam hij terug naar het klooster; de bedoeling was voor even.
Maar tegelijkertijd brak de Tweede Wereldoorlog uit; teruggaan naar Engeland kon niet.
Pater Kerssemakers leerde de oorlog kennen, maar dan op een andere manier.
Door omstandigheden rolde hij vanzelf in het verzet.
Hij heeft een Franse aalmoezenier, die in zijn klooster was, helpen ontsnappen naar Frankrijk.
Deze Franse priester was eerder krijgsgevangene gemaakt door de Duitse bezetter.
De pater leerde verzetsmensen kennen en vormde daaruit een groep om zich heen.
Eén daarvan was de jonge Jan Huijbregts, kantoorbediende, die in Breda woonde.
De Kerssemakersgroep bracht het vliegveld van Gilze-Rijen in kaart.
Met de bedoeling om deze informatie aan de Engelsen te geven.
In het huis van de Bredanaar zat een Joods echtpaar ondergedoken.
Jan wilde hen overbrengen naar de Oosterhoutse abdij, naar pater Kerssemakers.
Onderweg werden ze gezien door twee Nederlanders, die dit doorgaven aan de Duitsers.
Het echtpaar werd gearresteerd en ondervraagd; zij gaven enkele namen door.
Daarna werden de Joodse man en vrouw vermoord in een concentratiekamp.
Jan en Jacques werden op 10 oktober 1942 gearresteerd; ook andere leden van hun groep.
Dit zorgde in het klooster voor een flinke opschudding.
Waar anders bezinning, gebed en werk waren, was nu de realiteit van de oorlog.
In dit huis van geloof was nu ongeloof, onbegrip en onwetendheid.
Kloosterling Kerssemakers werd naar Haaren gebracht.
Naar het seminarie, de opleidingsschool voor priesters, dat hij kende uit zijn studententijd.
Vanuit Haaren werd hij overgebracht naar Utrecht, naar Fort de Bilt.
Jacques Kerssemakers, en ook Jan Huijbregts, werd daar ondervraagd en ter dood veroordeeld.
Beiden werden op 7 mei 1943 geexecuteerd in Fort de Bilt, de plaats waar verzetsstrijders werden gedood.
Hun lichamen werden in Velsen gecremeerd; de as van Jacques is in 1958 begraven op het kloosterkerkhof.
Jacobus, Hubertus, Maria Kerssemakers, verzetsheld in de tweede Wereldoorlog.
Daarom ligt er bij de ingang van het voormalige Benedictijnenklooster een struikelsteen.
Een struikelsteen, een Stolperstein, een herdenkingsplaatje, ter nagedachtenis aan zijn moedige daden.
Kerssemakers cijferde zichzelf weg en hielp anderen, zoals zijn God dat had bedoeld.
Jammer, dat zijn abt dat toen niet had begrepen; ook de bisschop van Breda niet.
Gelukkig zijn er boekenschrijvers, die het verborgen verleden naar boven halen.
Naar deze priester, religieus, docent, ziekenverzorger, verzetsheld, mens, is een straat genoemd.
De laatste woorden in zijn afscheidsbrief waren: .......mijn leven voor God en Vaderland.
|
