|
Vanaf de Sint Antoniuskerk was het naar de Tilburgseweg.
Daar was aan de linkerkant een zandweg, die wat naar boven ging.
In dat weggetje was een bocht naar rechts en dan kwam je bij een grote schuur.
Met een meegenomen kar ging je in die juinschuur.
De gewogen zilveruien gingen in de kar en dan hardlopend huiswaarts.
Daar werden aan een tafel de uien schoongemaakt; kop en staart gingen eraf.
Meestal was dat in juli en augustus; kinderen waren dan vrij van school.
En dikwijls werd door het hele gezin de uien schoongemaakt.
En als het nodig was, ging ook het buitenste vliesje eraf.
Het afval moest bewaard worden; want het werd met de uien gewogen.
Dat werd in de juinschuur gedaan; het gewicht moest hetzelfde zijn.
En als je geluk had, kon je weer een nieuwe lading zilveruitjes meenemen.
Veel mensen uit Oosterhout en andere plaatsen juinden in de zomer.
Het woord juinen werd gebruikt voor het schoonmaken van de uien.
Dit werk werd gedaan door mensen, die het niet breed hadden.
Maar ook door veel anderen, die het financieel goed hadden.
Ook werd er gejuind bij anderen; dat werd dan uit schaamte gedaan.
Zo hoefden de buren niet te weten waar zij zich mee bezig hielden.
Deze zilveruitjes werden naar de uienfabriek Spyer Brothers in Geertruidenberg gebracht.
Hier werden de uitjes ingelegd in zout en zuur / azijn en opgeslagen in houten vaten.
Deze fabriek kreeg de bijnaam de Juinfabriek of de Juin.
De meeste zilveruitjes kwamen uit Zeeland, met name van het eiland Sint Philipsland.
Deze uien werden vanuit Sint Philipsland per schip en vrachtauto naar Geertruidenberg gebracht.
Van hieruit gingen de uitjes dan naar Oosterhout en andere plaatsen.
In 1965 kwam er een eind aan het thuiswerk; de fabriek kreeg een pelmachine.
Er volgde een hele reeks van fusies en overnames.
De uienfabriek (conservenfabriek) in Geertruidenberg werd afgebroken en er kwam een woonwijk.
Op de plaats waar de fabriek stond, is nu een monument, de Zilveruien van Piet Haagh.
De juinschuur in Oosterhout is ook afgebroken; de hele wijk is op de schop genomen.
Niets herinnert nog aan die uienschuur, die in de schaduw stond van de Hooge Molen.
De mensen, die de zilveruien schoonmaakten, konden het geld goed gebruiken.
En de stank door dit werk namen zij voor lief.
Ook het gezin, waarin ik opgroeide, juinde, maakte uien schoon.
De meeste van ons vonden het een leuk werk.
Van het geld, dat het opbracht, kochten mijn ouders een antieke klok.
En die klok hangt nu bij mij aan de muur mooi te zijn.
Wat die klok nu, in 2023, waard is: niets, geen ene zilverui.
Dikwijls, als ik die klok zie, denk ik aan die juintijd, toch een mooie tijd.
Voor mensen, die gejuind hebben, is het geschiedenis, een stukje Oosterhoutse geschiedenis,
Hopenlijk hebben zij zich door deze bijverdiensten staande kunnen houden in de moeilijke na-oorlogse tijd.
|
