In Engeland is er de voorbije weken een discussie ontstaan over de stereotiepe manier waarop zwarte spelers geanalyseerd worden, vaak met enkel een focus op hun fysieke eigenschappen.

“Mensen die zeggen dat er geen discriminatie is in het voetbal? Zwarte spelers worden voortdurend gediscrimineerd”, aldus Mino Raiola. “ Er is bewuste discriminatie - door de bastards van deze wereld - maar er is ook onbewuste discriminatie. Wij denken dat we juist denken, maar we hebben soms verkeerde percepties.”

“Bij een zwarte speler vragen de mensen mij bijvoorbeeld altijd: “Is hij zoals Pogba? Is hij zoals Balotelli? Is hij zoals Lukaku?” Bij een blanke speler krijg ik nooit zo’n vragen: “Is hij zoals Toivonen? Of lijkt hij op Ibrahimovic? Of is hij zoals Beckham?” Zwarte spelers worden zo meteen in een hoek gezet, ze worden direct stereotypes.”

Maar ook sportleiders bij grote clubs bezondigen zich volgens de manager soms aan discriminatie. “Wanneer ik een naam geef, bijvoorbeeld van een Nederlandse speler, is hun eerste vraag of hij zwart of blank is. Ik vraag dan of dat in godsnaam wat uitmaakt? Denk je dat dit gebeurt in de Amerikaanse sporten? Scottie Pippen, is hij zwart of wit? Wie kan dat in godsnaam wat schelen? Kan hij basketbal spelen? Kan hij voetballen? Daar gaat het om.”

“Het was altijd een gedoe als Lukaku scoorde”

Zwarte spelertjes hebben het van bij de jeugd vaak al moeilijk, weet Raiola: “Het is niet genoeg om even goed als een blanke speler te zijn, ze moeten beter zijn. Zlatan zat als immigrant in Zweden trouwens in dezelfde situatie: ook hij moest meer bewijzen.”

En dan is er het cliché dat zwarte spelers fysiek sterker zouden zijn. “Dat klopt niet, het is discriminatie”, stelt Raiola. “Daar is geen wetenschappelijk bewijs voor. Iets anders dat ik de hele tijd hoor is dat zwarte spelers niet technisch genoeg zijn. Als je alleen fysiek sterk bent, speel je zeker niet voor Manchester United. Je hebt technische vaardigheden, intelligentie, mentaliteit en professionaliteit nodig.”

“Ik heb met de mama van Lukaku gesproken. Uiteindelijk nam zij naar jeugdwedstrijden telkens een geboorteakte mee. Ze kreeg immers altijd te maken met ouders die niet geloofden dat hij 12 of 14 jaar oud was. Het was altijd een gedoe omdat hij drie of vier doelpunten scoorde. Hij was groter en fysiek sterk, ja. Maar ze gingen ervan uit dat hij niet in de juiste leeftijdscategorie zat. Dus nam ze de geboorteakte mee om te bewijzen dat hij in België was geboren. Was hij in Afrika geboren, hadden ze gezegd dat het niet klopte. Hier is het bewijs, zei ze dan.”