27 mei 2019 om 03:00
Luister naar

Henk Algra: Waarom droom ik een halve eeuw later nog dat ik zak voor m'n eindexamen?

Het is al een halve eeuw geleden dat ik eindexamen deed. Ik ben geslaagd. Toch droom ik nog altijd dat ik mijn diploma niet behaald heb. Het resultaat maakt dus voor de droom niets uit. Ergens in mijn onderbewuste zit kennelijk nog steeds de angst om te zakken. Ik droom steevast dat ik twee onderdelen van het examen niet gedaan heb. Dat klopt ook, want ze zaten niet in mijn pakket. Maar ik droom dat ik er nu alsnog examen in moet doen, anders ben ik gepensioneerd zonder ooit een diploma gehaald te hebben. De boeken voor die vakken zijn nergens meer verkrijgbaar. Ik word helemaal moe van de zoektocht. De droom is zó realistisch dat ik bij het wakker worden soms de neiging heb om alsnog in de dossierkast te kijken of het diploma er wel in ligt.

Uit de databank van een instituut dat dromen verzamelt, blijkt dat het eindexamen een van de meest voorkomende droomthema’s is bij volwassenen. Er zijn mensen die dromen dat ze het examen helemaal vergeten zijn. Ze worden met een schok wakker: ‘Ik had al lang op de fiets moeten zitten en nu ben ik mijn fietssleutel ook nog eens kwijt.’ Anderen komen wel op school, maar dan gaat er van alles mis. Ze moeten bijvoorbeeld over tien minuten examen doen en hebben nog geen boek ingekeken. Of ze kunnen de opgaven niet lezen of zijn hun stem kwijt. Weer een ander let even niet op en een klasgenoot verscheurt ondertussen de examenopgave. Of je kunt je pen niet vinden en als je hem eindelijk gevonden hebt, blijkt er geen inkt in te zitten. Het heeft allemaal met controle(verlies) te maken.

Waarom zou je je leven lang dromen dat je zakt voor een examen dat je in werkelijkheid wél gehaald hebt? Er zijn psychologen die denken dat dat komt doordat het eindexamen een overgangsritueel vormt naar een volgende levensfase. Een overgang roept altijd spanning op: kan ik het wel? Anderen denken dat het te maken heeft met een moeilijke opdracht die je te wachten staat. Zo vertelt een jurist dat hij droomt over het zakken voor zijn eindexamen in de nacht voor een ingewikkelde rechtszaak, waarbij hij nog geen idee heeft welke inbreng hij zal moeten leveren.

In deze weken leggen tienduizenden scholieren eindexamen af. De meesten zullen slagen. Maar in hun dromen zullen ze misschien nog vele malen examen moeten doen. Zelfs na een halve eeuw zijn ze in hun onbewuste nog niet verlost van de klus die eindexamen heet.

Mail de redactie
Mail de redactie
Heeft u een tip over dit onderwerp, ziet u een spelfout of feitelijke onjuistheid? We stellen het zeer op prijs als u ons daarover een bericht stuurt.
d

Wat doe je als (schoon)ouders je claimen? 'Voor mij gaan ze een grens over, het is ons huis'

Ze komen samen, een jong stel: ze zijn zeven jaar getrouwd en hebben een kleintje van drie. ‘We hebben het samen fijn’, zegt zij. Het probleem zit ‘m dan ook niet in hun huwelijk. Maar in hun schoonfamilie. Aan beide kanten.

Lysanne van de Kamp werkt bij Micha Nederland en ontwerpt oogsttuinen.

Het cijfer was helaas het enige dat telde bij de lessen geschiedenis

Draait leren echt nog steeds om het behalen van een bepaalde norm? Lysanne van de Kamp vindt het jammer dat de geschiedenissenlessen op school enkel om het cijfer gingen.

Wim Dekker is lector informele netwerken en laatmoderniteit aan de Christelijke Hogeschool Ede.

Er wordt 17 miljard euro verdiend aan mensen met schulden. Kwijtschelden is waarschijnlijk goedkoper

De problematische schuldenlast in Nederland is 3 miljard. Sociaal werkers, deurwaarders, ambtenaren, advocaten en administrateurs hebben daar hun werk van gemaakt. Kosten: 17 miljard. Wim Dekker pleit voor een jubeljaar.

Het is echt niet vreemd dat Renze Klamer zich ook zonder geloof gelukkig voelt

Renze Klamer vindt het vervelend als mensen tegen hem zeggen: 'We bidden voor je.' Wat kerkverlaters vervelend vinden, is niet maatgevend, stelt Reina Wiskerke. Toch begrijpt ze de allergie van Klamer.

Anita Zeldenrust is ouder van een gezinshuis voor kinderen die (soms tijdelijk) niet thuis kunnen wonen.

Ik dwing me met mijn vliegangst naar de stewardess te kijken. Als zij lacht zal het vast goed zijn

Als ik me er op zou voorstaan dat ik niet meer vlieg zou dat bewondering kunnen oproepen, maar zo'n offer is dat dus niet voor mij. Ik vind vliegen namelijk verschrikkelijk, schrijft Anita Zeldenrust in het vliegtuig.

Afbeelding

Hoe de angst van een christen verdreven kan worden en hoe jij daar een rol in kan spelen

Zondag barstte een patiënt in huilen uit na de dienst, omdat ik hem als protestants pastor geen communie kon geven, schrijft Kelly Keasberry. Ze nam de snikkende man in haar armen, waarop er iets wonderlijks gebeurde.

Al is het leven nog zo snel, de dood achterhaalt hem wel. Als kind kwam ik daar al vroeg achter.

Het is de Opgestane die mij opwacht aan het eind. Sterker nog: die voor me uit gaat

Aanvallen van drones op Isfahan. Isfahan: met die naam opende bij Klaas Vos het deurtje naar poëzie, naar het gedicht De tuinman en de dood van P.N. van Eijk.

nd

Tanya (40) uit Oekraïne heeft zeven zussen. Vijf emigreerden er naar Australië. 'Maar ik blijf hier'

Vreugde en nieuwe moed bij Oekraïeners, ook in Nederland: het Amerikaanse steunpakket komt eraan. In de Alblasserwaard zijn de contacten met Oekraïne nog steeds sterk, schrijft Hilbrand Rozema.

Bart Jan Spruyt is historicus en docent kerkgeschiedenis aan het Hersteld Hervormd Seminarium.

Geef autonomen aandacht, erkenning en een goed gesprek. Confrontatie werkt niet

Mensen die zich ‘als staatsburger uitschrijven’ moet je niet hard aanpakken. Dat bevestigt hen alleen maar in hun gelijk dat de overheid omvergeworpen moet worden, zegt Bart Jan Spruyt.