Ilse DeLange over haar nieuwe album, Nashville, Berlijn en Dolly Parton: ‘Beyoncés uitvoering van Jolene? Niet mijn favoriet’

Je bent net terug uit Amerika. Wat deed je er?

“Ik heb er een huis, in Nashville, waar ik een deel van het jaar woon. Geen mansion on the hill, hoor. Gewoon een heel cool huis in Nashville East, het deel van de stad waar de meeste muzikanten wonen. Echt een leuke buurt, a walking neighborhood, zoals ze daar zeggen. Vanuit huis loop ik lekker naar een koffietentje of een restaurantje of wat dan ook.”

Ooit was Nashville de stad van de country and western, nu lijkt het dé muziekstad van Amerika.

“Ja, alles en iedereen zit er tegenwoordig, vanuit alle genres. Toen ik begin jaren negentig voor het eerst in Nashville kwam, had je er alleen de countryscene en was Nashville een bescheiden plaats. Nu is het een uit de kluiten gewassen stad. Er zitten tegenwoordig ook veel tech- en pharmabedrijven.”

Waarom ben je er zo vaak, de droom om het te maken in Amerika heb je toch opgegeven?

“Dit keer was ik er vooral omdat ik wat dingen moest doen voor mijn eigen platenlabel, Spark Records. Een van onze artiesten, Jana Mila, brengt binnenkort een album uit in Amerika en deed er promotie. Ik ben heel graag in Nashville. Wat ik er voor mijn eigen muziek aan heb, is dat ik er in afzondering kan werken. Tegenwoordig doe ik veel meer dan alleen zelf muziek maken, dus is de afleiding soms groot. Alleen al het tijdsverschil brengt me zo veel rust. En ik ben in Nashville compleet anoniem. Niet dat ik in Nederland last heb van mijn bekendheid, integendeel, maar het is ook wel fijn om af en toe gewoon a face in the crowd te zijn.”

De liedjes van Tainted zijn geschreven in Nashville?

“Voor een deel wel. Maar ik heb ook geschreven in Berlijn en gewoon thuis. Niels Zuiderhoek, een van de producers van het album, heeft een studio in Berlijn, waar we hebben opgenomen. Ik kom daar ook graag, gewoon even weg.”

In Duitsland ben je niet compleet anoniem meer.

“Nee, ik word op straat regelmatig aangesproken: ‘Bist du nicht die Ilse?’”

Je zit er in tv-programma’s met echt een miljoenenpubliek.

“Ja, de Duitse versies van programma’s van So You Think You Can Dance, De Beste Zangers en Idols.”

Is je Duits net zo perfect als je Amerikaans-Engels?

“Ich bin neben die Grenze aufgewachsen, zeg ik altijd. Almelo is er maar twintig minuten vandaan. Mijn broer woont in Glanerburg, dat is praktisch Duitsland. Twents klinkt behoorlijk Duits al. In mijn jeugd keken we ook veel naar de Duitse tv. Dus ja, Duits spreken gaat me makkelijk af. Soms moet ik even zoeken naar een woord. Als ik er niet op kom, spreek ik het Nederlandse woord op zijn Duits uit in de hoop dat het klopt. Gelukkig vinden ze die foutjes wel charmant.”

Hoe ben je succesvol geworden in Duitsland?

“Het is pas echt gaan lopen nadat we met The Common Linnets tweede waren geworden bij het Songfestival. Niet lang daarna zat ik in de Duitse versie van De Beste Zangers, dat is echt een push geweest. Binnenkort verschijnt Tainted ook in Duitsland. Wat me opvalt is dat in Duitsland de muziekwereld echt album driven is. De singles die ik er uitbracht deden niet veel. Maar toen we het album aankondigden, werd ik meteen gevraagd voor talkshows en dingen.”

Hoe ging de Duitse versie van So You Think You Can Dance je af?

“Ik moest stoppen vanwege een blessure, maar het dansen ging best goed. Het was wel keihard werken. Zo’n programma is niet: hup, gewoon even een dansje doen. Je moet er echt voor trainen. Maar ik houd van dansen. Ik heb vroeger ook op stijldansen gezeten. Ik weet niet hoe dat bij jullie in het westen was, maar bij ons ging iedereen op stijldansen. Daar leerde je dan de Weense wals en de foxtrot. Nu zie ik het niet meer, maar in mijn jeugd werd op bruiloften ook altijd gestijldanst. Van die feesten in een zalencomplex, bandje er bij.”

Je bent al enige jaren ook platenbaas. Leuk?

“Super! Echt geweldig. Soms moet ik zelfs een beetje oppassen dat ik nog wel aan mijn eigen dingen toekom, zo fanatiek ben ik. Ik vind het fijn om met talenten te werken. Om dingen op te bouwen, om mensen op weg te helpen. Ik houd me vooral bezig met de artistieke kant, maar er is ook een zakelijk kant en die ga ik zeker niet uit de weg. Daar heb ik ook een team voor om me heen.”

A&R-manager (artist & repertoire-manager, talentscout in de muziekindustrie, red.) bij Spark Records is Matthijs van Duyvenbode, die een grote rol speelde in de doorbraak van Tim Knol en Douwe Bob. Hoe kom je aan hem?

“Ik kende hem uit de wandelgangen, uit de tijd dat hij Douwe Bob managede. Toen Douwe Bob op een gegeven moment ook in een stoel bij The Voice kwam te zitten, kwamen we elkaar vaker tegen. Leuke gast, altijd flamboyant gekleed. Mensen raadden me aan met hem te gaan werken, maar mijn Twentse vooroordelen zaten me eerst nog een beetje in de weg. Ik dacht: ik weet niet of die wel bij me past, hij komt uit een heel andere wereld. Maar toen we eens gingen zitten voor een schrijfsessie, ging dat heel goed. Duyf is medeschrijver van bijna alles songs op Tainted, is ook coproducer van het album. Tainted is een plaat met liedjes over scheurtjes en breuken in relaties. Matthijs heeft het een en ander meegemaakt met Douwe Bob, dus die had daar ook wel wat aan bij te dragen. We hebben samen in Nashville geschreven.”

Je hebt voor Omroep Max een serie over Dolly Parton gemaakt.

“Samen met Frank Evenblij. Die is ook fan, ja. Natuurlijk is hij ook fan. Hoe kan iemand géén fan van Dolly zijn? We volgen in de serie de route van haar leven: van het dorpje in Tennessee, waar ze straatarm werd geboren, tot haar grote succes in Nashville. We hebben onderweg heel veel mensen gesproken. Frank, echt een journalist, bracht er ook een politieke laag in. Die stapte dan onderweg een Trumpwinkel in om te vragen wat ze daar van Dolly Parton vonden.”

Ze is een beetje linksig toch?

“Ja, dat denk ik wel, een Democraat, lijkt me. Zelf zegt ze altijd: ‘My father was a Republican, my mother was a Democrat, so I’m a hypocrite.’ Waar het op neerkomt: ze wil zich niet uitspreken, ze wil juist een verbindende factor zijn. Dat is ze ook: in de Verenigde Staten valt iedereen over elkaar heen, in de hele wereld is dat zo, but everybody loves Dolly.”

Zit ze zelf ook in de serie?

“Daar kan ik niets over zeggen.”

Wat vind je van Beyoncés uitvoering van Jolene?

“Dat is zeker niet mijn favoriete uitvoering. Ik vind Cowboy Carter, waarvan Beyoncé zelf zegt dat het geen countryalbum is, een belangrijke plaat. Ze snijdt er belangrijke onderwerpen op aan. Waarom is voor zwarte countryartiesten moeilijker een podium te vinden? Hoe komt het dat het beeld van country zo wit is, terwijl zwarte mensen een belangrijke bijdrage hebben geleverd aan het ontstaan ervan? Ze schijnt daar mooi wat licht op. Heel veel respect voor wat Beyoncé doet. Ik vind Texas Hold’em een leuk liedje en dat duet met Miley Cyrus ook, maar haar uitvoering van Jolene... Nee, niet mooi. Ik hoor eerlijk gezegd veel liever de gewone Beyoncé.”