Recensie: Beth Gibbons van Portishead debuteert met duister, maar ontroerend mooi soloalbum

De hypnotiserende stem van Beth Gibbons (59) over een mix van hiphopbeats, electronica en psychedelische rock. Het is alweer dertig jaar geleden dat Dummy uitkwam, het legendarische triphopalbum van haar band Portishead. Net als medepioniers Massive Attack en Tricky kwam de band op vanuit de undergroundscene in Bristol en betoverde de wereld met de nieuwe stijl.

Op haar solodebuut, Lives Outgrown, klinkt Gibbons even duister en hypnotiserend, maar de hiphopbeats en stevige electronica zijn verdwenen. Zonder haar kompanen van Portishead kiest ze voor een basis van psychedelische folk uit de jaren zestig. Gebroken akkoorden op gitaar, bijgestaan door spookachtige zangkoortjes, zwaar klinkende trommels en oplichtende strijkers.

Tien jaar werkte Gibbons aan het album en dat werpt duidelijk zijn vruchten af. Op ongeëvenaarde wijze zet ze woorden om in complementaire geluiden. De synths en kinderstemmen op Floating On A Moment passen bij de tijdelijke reis die het leven vertegenwoordigt. In de staccato van de blazers en opzwepende ritmiek van Reaching Out weerklinkt het najagen van een wispelturige liefde. Een zware mist van traumatische herinneringen trekt op bij het horen van de oosters klinkende strijkers, vage samples van kinderen en slangenbezweerdersfluit op Rewind.

De lente doet zijn intrede

Maar er is ook ruimte voor warmere geluiden op dit reflectieve album. Zo lijkt het nummer Whispering Love te zijn opgenomen in de vredige natuur. De lente doet zijn intrede, wanneer de vogels klinken naast het tokkelen van een gitaar en de hoopvolle melodie van een fluit.

Voor liefhebbers van het recente werk van onder anderen Nick Cave en PJ Harvey, is Lives Outgrown zeker aan te raden. Het is een duistere, maar ontroerend mooie reis van een vrouw die op middelbare leeftijd terugkijkt op haar ervaringen tot dan toe.