Horrorserie The haunting of Hill House met Michiel Huisman is een tergende afdaling in de waanzin (vier sterren)
Stel je voor dat de geesten uit het verleden ook echt de geesten uit het verleden zijn. The Haunting of Hill House is gebaseerd op de gelijknamige horrorklassieker van Shirley Jackson, eerder vrij onvergetelijk verfilmd door Robert Wise in 1963 (The Haunting) en later nog eens overgedaan in een, voorzichtig uitgedrukt, overbodige remake van landgenoot Jan de Bont (1999).
The haunting of Hill House
Horror/drama (10-delig)
Scenario en regie Mike Flanagan
Met Michiel Huisman, Carla Gugino, Victoria Pedretti
Te zien op Netflix
Mike Flanagan, regisseur en scenarist, gebruikt de korte roman van Jackson als het startpunt voor een tiendelige serie waar het horroridioom uiteindelijk perfect (ergens in aflevering 8 gooide ondergetekende van schrik zijn thee door de kamer, sorry nog daarvoor) samenvalt met het drama van een disfunctionele familie, waarbij de volwassen leden van het gezin Crain worden achtervolgd door een noodlottige zomer die ze als kind hebben doorgebracht in Hill House, een verlaten landhuis waar de ouders het oog op hebben laten vallen, om op te knappen en door te verkopen. En dat we in de flashback-scènes maar geen greep krijgen op de plattegrond van het immense pand (en wat een decor!) blijkt in de slotafleveringen geen toeval.
Stanley Kubrick-achtig
Het huis heeft een persoonlijkheid (‘not sane’ wordt het in de dreigende openingsalinea van het boek van Jackson genoemd: ‘Whatever walked there, walked alone’). Als het huis familie heeft dan is het het Overlook Hotel uit The Shining van Stephen King. En het is duidelijk dat Flanagan studie heeft gemaakt van de manier waarop Stanley Kubrick het horrorgenre naar zijn hand zette.
Flanagan verweeft in de tien afleveringen verschillende tijdlijnen en perspectieven, die we rustig een tergende afdaling in de waanzin kunnen noemen. Rode draden komen samen: de gebeurtenissen op de fatale avond waarin het gezin het huis ontvlucht, terwijl de moeder achterblijft. En de onontkoombare reünie van de volwassen familie in het huis, dat sinds hun jeugd verlaten (nou ja) is achtergebleven.
Angstaanjagend
Het werkt allemaal omdat Flanagan de personages goed heeft uitgewerkt en de acteurs (zowel volwassenen als kinderen) heel goed matchen. Beste en meest angstaanjagende scène is die waarin de tweeling Crain (twee piepjonge, indrukwekkende acteurs) een boze droom aan hun moeder vertellen, terwijl de kijker zich op dat moment (kippevel) realiseert dat ze hun hele ongelukkige levensloop voor zich hebben gezien.
De Nederlandse acteur Michiel Huisman is uitstekend als zoon Steven Crain, succesvol auteur die zijn hele leven geprobeerd heeft de gebeurtenissen uit zijn jeugd te rationaliseren. Tevergeefs natuurlijk. Ook hij was een slaaf van Hill House.