Het is smoezelig, maar het moet wel
Ruurd Ubels is redacteur van het Nederlands Dagblad. Hij schrijft iedere vierde vrijdag van de maand een column over economische of Europese zaken.
Cees Veerman gaat ons redden. De voormalige landbouwminister gaat de Europeanen vertellen over de voordelen van de pulsvisserij. Minister Carola Schouten stuurt hem weg om ‘te verkennen wat de mogelijkheden zijn om weer het gesprek te voeren’, aldus de huidige visminister. In maart starten de onderhandelingen over de vraag hoe het Europarlement, dat het pulsvissen wil verbieden, tegemoet kan worden gekomen.
Mogelijkheden verkennen – dat is een dure omschrijving van wat dutchnews.nl doeltreffend boven een artikel over Veermans missie zette: ‘Dutch appoint former minister to lobby EU over pulse fishing’. De oud-minister gaat lobbyen.
Nou ja, formeel niet, want lobbyen heeft iets smoezeligs. Van origine is het niets anders dan een ander informeren en proberen naar jouw kant te trekken. In Brussel – waar regels voor 28 EU-lidstaten worden bepaald – is het een industrie geworden, waar het recht van de sterkste geldt. Daarom zijn auto’s vervuilender dan nodig en sigaretten dodelijker dan ooit. Als multinationals iets mompelen over werkgelegenheid, wil Brussel wel buigen.
schaamteloos
Diverse Europarlementariërs doen hier graag aan mee. In Brussel kan het zomaar gebeuren dat zij het algemeen belang over het hoofd zien. Zo was de Brit Malcolm Harbour als voormalig auto-ontwerper min of meer door de auto-industrie in het Europarlement geparachuteerd. Oud-Europarlementariër Ria Oomen (CDA) bleek door Mars, van de repen, te worden betaald.
Annie Schreijer-Pierik – ook een mooi voorbeeld. Thuis in Twente is ze varkensboerin, over de grens in Brussel en Straatsburg behartigt ze fris en fruitig de belangen van de agrarische sector. Politiek zit Annie in het bloed, meldt de CDA-website, en daar zitten kennelijk veel witte en rode lobbylichaampjes in.
Nu mag Cees Veerman, ook CDA, op tournee in de lobbyhoofdstad. Hij is er het vangnet van de Nederlandse Europarlementariërs die vorige maand woedend toekeken, toen Franse lobbyisten het parlement opjutten tegen de pulsvisserij. De Nederlanders vinden die techniek, waarbij de vis met stroomschokjes uit de bodem wordt gelokt, in de haak, maar daar denken ze elders heel anders over.
emotie
U kent ze wel, de foto’s van kinderen die met protestborden meelopen in een anti-abortusmars. Dit maakt duidelijk dat het bij lobbyen vaak niet gaat om argumenten, maar om emotie. De Franse vissers hadden dit uitstekend begrepen. Zij overtuigden het Europarlement met plaatjes van idyllische Franse haventjes vol kleurrijke vissersbootjes, die ruw door dobberende pulsfabieken uit Holland kopje-onder worden geduwd. Het verhaal over vissen die lijden onder de stroomstotenterreur, sloeg ook aan.
De Nederlanders presenteerden daarentegen wetenschappelijke rapporten over de voordelen van het pulsen. Saai. Verloren zaak.
Misschien moet Cees Veerman tijdens zijn Europese tournee een tekenfilm vertonen, waarin vissen vertellen waarom ze graag door Nederlandse pulsvissers worden gevangen. Of moet hij een optreden van een shantykoor in Brussel regelen. En laat hem vertellen dat de Urkers de eskimo’s van Europa zijn; bedreigd in hun voortbestaan. Bizar? Dan past het prima in de werkwijze van veel lobbyisten: vaak is wat ze betogen niet onwaar, maar ook niet de hele waarheid.
Politiek is emotie; vooral in Brussel, waar de wegen complex en technisch zijn. Daar kan een krachtige, sentimentele lobby wonderen verrichten. Zolang je maar weet hoe de procedures werken en bij wie je moet zijn. Dat laatste is Cees Veerman wel toevertrouwd. Nu de emotie nog.
