Direct naar artikelinhoud
ColumnPaul Onkenhout

Waarom negeerde de kwaliteitspers de scheiding van Yo en Wes?

Donderdagochtend was ik tijdens een overstap even in Qatar. Toen kwam het plotseling wel erg dichtbij, het nieuws dat Wesley Sneijder (34) en Yolanthe Cabau van Kasbergen (33) gaan scheiden.

Met een in alle haast getikt persalarm had een collega me tijdens de vakantie via WhatsApp al op de hoogte gebracht: ‘Vaderland in rep en roer yo en wes gaan scheiden.’ Daar zit je dan op je veranda in Kandy, de culturele hoofdstad van Sri Lanka.

Qatar heeft in de fatale huwelijkscrisis mogelijk een rol gespeeld, las ik na terugkomst. Hoe precies werd niet duidelijk. In de lange analyse ‘Was Qatar het begin van het einde?’ in het Algemeen Dagblad van de opkomst en ondergang van het mediagenieke droompaar werd het alleen gesuggereerd. Yo zou nauwelijks tijd hebben doorgebracht in de oliestaat waar haar man zijn nadagen als voetballer doorbrengt.

Aan een grote stroom hedendaagse voetbalverhalen komt een einde. Het zoenen in de parkeergarage, het romantische huwelijk in het pittoreske Toscaanse dorp Castelnuovo Berardenga met aansluitend drie dagen feest, de tatoeage van haar niet erg goed gelijkende hoofd op zijn borst, het malle restaurant op Ibiza en natuurlijk Xess Xava, hun zorgvuldig gestylede zoontje: ik had het allemaal niet willen missen.

In de Volkskrant kon ik over de scheiding alleen een stukje vinden in de rubriek Aaf leest sterren van Aaf Brandt Corstius. Ironisch vatte ze het stuk samen dat De Telegraaf over de aangekondigde scheiding schreef. NRC Handelsblad: niets. Trouw nam in de rubriek ‘Personalia’ tenminste nog een berichtje van het ANP.

De zogenaamde ‘kwaliteitspers’ heeft de gewoonte deze categorie nieuws te negeren. In rubriekjes en columns, gebaseerd op berichtgeving elders, wordt vervolgens een inhaalslagje gemaakt – zoals hier.

Dit moet geen Ombudsman-achtig stuk worden, maar in mijn eigen krant had ik over de scheiding van de Nederlandse recordinternational graag iets willen lezen. Dat zou journalistiek ook volkomen verantwoord zijn geweest. Aan Yolanthe Cabau van Kasbergen heeft Nederland een van de sportieve hoogtepunten van de 21ste eeuw te danken, de succesvolle WK-campagne in 2010 in Zuid-Afrika.

Sneijder was destijds een van de beste middenvelders ter wereld. Met Internazionale had hij de Champions League en het Italiaanse landskampioenschap gewonnen toen hij in de zomer met Oranje naar Zuid-Afrika trok. Sneijder was de strateeg van Inter en de nationale ploeg, een sluwe en weergaloze spelverdeler wiens spel een extra impuls kreeg door zijn nieuwe vlam.

Ik heb het er opzienbarende en verrukkelijke stuk bij gepakt dat Willem Vissers destijds in Zuid-Afrika schreef over de nieuwe liefde van Sneijder en diens bekering tot het katholicisme. Het viel Vissers op dat Sneijder na een training een gouden rozenkrans droeg, een bidsnoer ‘met de grotere kralen voor de Onzevaders en de kleinere voor de Weesgegroetjes’. 

In Italië had hij zich laten dopen door een priester, een supporter van Inter, zo bleek. De bekering van Sneijder was gestimuleerd door zijn aanstaande vrouw die hem meermaals meenam naar een mis, bij voorkeur in kleine, pittoreske kerkjes op het platteland. Sneijder zei dat het geloof hem ‘in bepaalde situaties’ sterk hield. Zijn beste uitspraak: ‘Tijdens het WK bid ik elke dag een Onzevader met Yolanthe.’

De gevolgen waren groot. Sneijder voelde zich beter dan ooit tevoren. ‘Wij kunnen samen de hele wereld aan.’ Aan zijn hand en die van zijn toekomstige vrouw steeg Oranje tijdens het WK boven zichzelf uit en werd de finale van het toernooi gehaald. Sneijder scoorde vijf maal. De verliefdheid gaf hem vleugels. Alle kranten schreven erover en legden het verband.

Samen schreven ze voetbalgeschiedenis. Truus van Hanegem, Danny Cruijff, Yolanthe Sneijder: de Grote Drie.