Opinie: ‘In mijn zoektocht naar nieuwe vrienden ga ik de lat komende tijd een stuk lager leggen’
Nu Anne Holleman (25) een jaar in Amsterdam woont, beseft ze dat nieuwe vrienden maken niet zo makkelijk is als je van zo’n stad vol mogelijkheden zou verwachten. Dat kost nu eenmaal tijd en energie, wat lastig samengaat met de drukke levens van jonge Amsterdammers.
Sinds een jaar woon ik (25) met mijn vriend samen in Amsterdam. Ik vond het spannend om uit Leiden te verhuizen, weg van mijn vriendinnen. Daarom plande ik, als kind van mijn generatie, zorgvuldig welke Amsterdamse oud-studiegenoten ik, eenmaal verhuisd, allemaal zou appen voor een koffietje. Ook verruilde ik mijn solofitnesssessies voor groepslesjes en sprak ik daar meiden aan die me aardig leken.
Daar volgen dan wat appjes uit, maar uiteindelijk heb ik nog niet met iemand afgesproken. Het vinden van een datum waarop we beiden kunnen lukt niet, en dan droogt het contact op. Ik kan daar dan teleurgesteld van worden, en onzeker. Tegelijkertijd weet ik dat het onrealistisch is om te verwachten dat alle contacten die ik aanga, gelijk uitlopen op een innige vriendschap.
Dit is een ingezonden bijdrage
Dit artikel is een reactie op onze serie over solo in de stad, geschreven door Anne Holleman, inwoner van Amsterdam.
Opiniestukken worden door lezers ingezonden en vertegenwoordigen niet het standpunt van de Paroolredactie. Iedereen kan opiniestukken inzenden. Lees hier hoe dat werkt.
Dat het maken van nieuwe vrienden tijd en energie kost, en ook afhankelijk is van toeval en geluk, vergeet ik soms als ik in mijn eentje langs overvolle terrassen fiets waar groepen knappe, zongebruinde jongeren met elkaar aperol spritz drinken.
Intimiderend
Dat vind ik het gekke aan deze plek. Aan de ene kant voelt Amsterdam als een stad vol mogelijkheden, waar je een nieuwe liefde of vriend op de hoek van de straat kunt tegenkomen, of waar je je op zaterdagavond zonder schroom bij zo’n druk kletsende vriendengroep kunt voegen zonder dat dat gek is. ‘Hoi, ik ben Anne en ben hier net komen wonen. Zoeken jullie toevallig nog vrienden?’
Tegelijkertijd voelt die optie mijlenver weg: jonge mensen hier lijken vaak zo succesvol, nonchalant en bovenal druk en volgepland dat het lastig is om op een laagdrempelige manier in contact te komen. Intimiderend vind ik dat.
Ik denk dat dat de uitdaging wordt in mijn zoektocht naar nieuwe vrienden de komende tijd: de lat een stuk lager leggen, en erop vertrouwen dat jonge mensen hier echt niet wezenlijk anders zijn dan ik. Dat ik gewoon op ze af kan stappen, ook al loop ik dan wat blauwtjes en laten die nieuwe vrienden nog jaren op zich wachten. Misschien moet ik accepteren dat het leven niet zo rimpelloos is als deze stad me soms doet denken.
Lezersoproep: hoe vind jij het om als gen Z’er in Amsterdam te wonen?
Het Parool vraagt zich af hoe jij het vindt om als gen Z’er in Amsterdam te wonen. Vind je ook dat de stad vooral gericht is op het individu, of het nu gaat om sportklasjes of de woningmarkt, en is dat erg? En hoeveel impact heeft het gehad dat je bent opgegroeid tijdens de coronapandemie?
Stuur je reactie van ≤150 of 450 woorden naar hethoogstewoord@parool.nl. Je kunt je inzending ook appen naar 06-29933251. Vergeet niet je naam en woonplaats te vermelden. Een selectie van de bijdragen wordt op parool.nl en in de papieren krant geplaatst.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
