23 juni 2018 om 03:00
Luister naar

Wim Dekker: Bij onze zoon op school eten de kinderen tegenwoordig in stilte

Op de basisschool van onze zoon is dit jaar een continu­rooster ingevoerd. Je levert nu je kind ‘s ochtends af en kunt het pas om half drie weer afhalen. Tussen de middag eten de kinderen op school. En daar wil ik het nu even over hebben. Dat eten wordt op school in stilte gedaan. Om twaalf uur spreekt de leerkracht een gebedje uit en vervolgens pakken de kinderen in stilte hun boterhammetjes uit hun trommeltje en eten die in volstrekt stilzwijgen op. De focus moet volledig op het eten liggen, dus lezen mag ook niet. Er mag alleen gegeten worden. Dan volgt weer een gebedje en mogen de kinderen naar het speelplein en de leerkracht naar zijn pauze.Toen ik dit in de nieuwsbrief van groep acht las – tegenwoordig weet je als ouder van dag tot dag wat je kind overkomt op school – fronste ik wel even. Zou het niet handiger zijn als er voor stilte werd gezorgd tijdens het rekenen?, kon ik niet nalaten op te merken tegen mijn vrouw. En ik foeterde nog even lekker door op chaos- en onrustversterkende onderwijsmethoden in het hedendaagse basisonderwijs. Vervolgens vroeg ik aan mijn zoon hoe hij tegen die stilte tijdens de lunch aankeek. Het leek hem niet veel, zei hij, maar of ik verder mijn mond wilde houden, want hij was aan het gamen. Maar goed, sinds die nieuwsbrief eet groep acht haar lunch dus in stilte. Volledig gefocust op het eten.

‘Het went,’ zei mijn zoon na enige weken geruststellend, ‘soms zet de meester er een muziekje bij op.’

voorlezen

Kijk, bij ons aan tafel hoef je niet stil te zijn. Het idee alleen al. Een gezin is geen klooster. Maar eerlijk gezegd, met onze communicatie tijdens de maaltijd vlot het ook niet altijd. Bij aanvang meestal nog wel. Maar als de maaltijd vooral gezond en niet lekker wordt bevonden, slaat de stemming op enig moment om. En toen ik mij voor de zoveelste keer hoorde mopperen over de eetstijl van de kinderen, besloot ik daarmee te stoppen. Misschien had ik stilte en focussen op eten moeten invoeren. Maar dat fenomeen kenden wij toen nog niet. Wij besloten te gaan voorlezen. In overleg met de kinderen kiezen wij een boek dat ons allen iets te bieden heeft. Na elk boek is de stem van de volgende tafelgenoot doorslaggevend. De oudste koos, onder invloed van de boeken van Percy Jackson, voor Griekse godenverhalen. Het leverde bijzondere taferelen op. Die godenverhalen zitten vol afgunst, machtsstrijd en vooral veel verleiding, seks en bedrog. Het contrast met de brieven van Paulus, die aansluitend werden gelezen, was groot. Ook vermakelijk. Maar in de tijd dat het nieuwe, ‘stille’ eetregime op de basisschool werd ingevoerd, lazen wij tijdens de maaltijd de roman Uitverkoren van Chaim Potok. Dat was geen onverdeeld genoegen. Ik had het voorgedragen, want het was mijn beurt. En of het nu aan het boek lag of aan het feit dat ik het had voorgedragen, de jongens vonden het niet veel. Beetje mopperen, beetje klagen. Maar ze gingen er niet sneller van eten, dus wij hebben het in betrekkelijk korte tijd uitgekregen.

de stem van zijn vader

Centraal thema in het boek van Potok is het opgroeien in stilte. Wanneer een rebbe tot de ontdekking komt dat zijn zoontje te zelfvoldaan dreigt te worden en geen echt oog heeft voor zijn medemens, besluit hij hem in stilte op te voeden. Buiten de reguliere contactmomenten – veelal rond religieuze handelingen als talmoedstudie – praat hij niet met zijn zoon. Op een prachtige manier laat Potok zien hoe in stilte juist de relatie groeit: de zoon hoort in de stilte de stem van zijn vader. Hoe die zoekt naar naastenliefde bij zijn zoon, naar erbarmen, naar liefde voor de mens. En in de loop van het boek zie je de jongen – eerst zelfvoldaan en arrogant – oog krijgen voor de wereld. Hij begint het lijden te zien. En het onrecht. Door de stilte. Want wanneer het stil is, ga je pas echt zien, denken, voelen. Juist wanneer je niet mag spreken, merk je het gelaat van de ander op. Lees je het. Hoor je in de ademhaling het gevoel. Peil je de diepte in een blik. Stilte maakt opmerkzaam. Op de ander en op jezelf. En als vanzelf groeit dan het verlangen naar God.

Het is wel duidelijk dat mijn zoon op een christelijke basisschool zit.

Mail de redactie
Mail de redactie
Heeft u een tip over dit onderwerp, ziet u een spelfout of feitelijke onjuistheid? We stellen het zeer op prijs als u ons daarover een bericht stuurt.
Hilbrand Rozema

In Enschede kun je een houten ezel op wieltjes zien, die Koning Jezus draagt. Normaal gesproken dan

‘Het is het eindpunt van de trein, bijna geen mens hoeft er te zijn, bijna geen hond gaat zover mee: Enschede.’ ... zo dichtte Willem Wilmink. Ik ging in zijn stad op zoek naar een houten ezel met Koning Jezus.

.

Ik had nooit eerder een man horen zeggen dat hij feminist is

'Ik was zélf in het stereotype getrapt van de brutale meid die haar neus ophaalt voor alles wat mannen in machtsposities zeggen', schrijft Lysanne van de Kamp. En dat terwijl ze zich altijd zo ergerde aan dat stereotype.

Feniks de la Fosse

'Zijn ex regeert ons huishouden, ik kan er niet meer tegen.' Hoe kan dit worden opgelost?

‘Ik heb het nodig dat je me geruststelt’, zegt een vrouw tegen haar partner in de praktijk van relatiecoach Feniks de la Fosse tegen. ‘Ik ben gewoon onzeker en heb het nodig om te horen dat ik nummer één ben.’

Wim Dekker is lector informele netwerken en laatmoderniteit aan de Christelijke Hogeschool Ede.

Het gepest van Wilders mag niet gewoon zijn. Timmermans heeft hulp van andere Kamerleden nodig

Wim Dekker hoopt dat het fatsoenlijke deel van de Kamer niet in debat gaat over wat fatsoen is, maar soeverein afstand neemt van onfatsoen. En hij vraagt om gebed voor Frans Timmermans.

Zo sensationeel is dat boek van David de Vos niet, al suggereert hij het graag

Evangelisch prediker David de Vos prijst zijn verhaal aan als ‘het meest gedurfde en ongefilterde boek over de christelijke wereld dat je gaat lezen’. Verkooppraat, volgens Reina Wiskerke.

Kelly Keasberry is theoloog en pastoraal medewerker bij ziekenhuis AZ Monica in Deurne en Antwerpen.

Ambtenaren, managers, artsen of docenten: grijp eens wat vaker naar de gieter

Voor mij als ziekenhuispastor was het uitsterfbeleid niet om aan te zien, schrijft Kelly Keasberry. Na werktijd besloot ik tot een reddingsoperatie. Gewapend met een gietertje, een schaar en een emmer van de schoonmaker.

Anita Zeldenrust is ouder van een gezinshuis voor kinderen die (soms tijdelijk) niet thuis kunnen wonen.

Stilte kan confronterend zijn. Als de geluiden van buiten verstommen, gaat je binnenwereld aan de gang

Stilte kan confronterend zijn. Als de geluiden van buiten zijn verstomd, gaat je binnenwereld aan de gang. Het is mij lang gelukt dat uit de weg te gaan, schrijft Anita Zeldenrust. Drukte is een statussymbool.

nd

In Amsterdam zit een witte duif klem. Hoe kan ik de vogel nog redden? Klimmend, via de regenpijp?

Wat doe je als je ziet dat er een vogel verstrikt is geraakt in een net? Op één-hoog? Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren. Maar er is toch hoop.

George Harinck is rector magnificus aan de Theologische Universiteit Utrecht.

Laat kinderen weer sleutelteksten uit de Bijbel, de geschiedenis en de literatuur uit het hoofd leren

Het is ronduit zonde dat we tegenwoordig bijna niets meer uit ons hoofd leren. Want wat je niet bezit, kun je jezelf niet herinneren. Zorg daarom voor een goed gevulde binnenkamer, stelt George Harinck.