Aan de ketting: Het leven overdenken in je blootje

Ik heb geluk. Van alle fietsdagen van de afgelopen tijd lijkt deze het meest op een zomerdag. Zo eentje waar Nederland naar lijkt te snakken. Ik mag die dag werkend in de buitenlucht doorbrengen. Niet gek.

Mijn startpunt is Alphen aan den Rijn en gezien het mooie weer heb ik maar één doel: naar het strand. Het blijkt echter niet zo gemakkelijk om Alphen aan den Rijn uit te komen. Keer op keer stuit ik op een omleiding, waardoor ik vooral het industrieterrein zie. Er zijn inspirerender stukjes Nederland, lijkt me zo. Maar uiteindelijk laat ik de stad achter me en rijd, langs de Oude Rijn, door dorpjes als Hazerswoude-Rijndijk. De inwoners hier hebben een prachtig uitzicht op het water.

In Zoeterwoude trekt een markant kerkgebouw mijn aandacht. Bijna rijd ik er langsheen, maar dan besluit ik toch even binnen te kijken. Dat treft, er is net een dienst geweest in deze rooms-katholieke Goede Herderkerk, waardoor ik zo naar binnen kan lopen.

De binnenkant ziet er voor een deel modern uit, valt me op. Dat kan kloppen, vertelt André Beij me, de ‘lekenvoorganger’ die de dienst heeft geleid. ‘Tot voor kort was deze kerk vanbinnen helemaal wit en grijs. In de jaren vijftig van de twintigste eeuw was dat het beleid. Maar de kerk heeft recent een grote restauratie ondergaan.’

Op sommige plekken bladderde namelijk de verf af, vertelt koster Chris Roessen. Daardoor gaf het gebouw haar schatten prijs: eronder kwamen kleurrijke muurschilderingen tevoorschijn. De witte verflagen werden gedurende anderhalf jaar voorzichtig verwijderd. ‘Een groep vrijwilligers heeft zich ingezet om de muurschilderingen terug te brengen in de originele staat.’

‘Dat is zeker een nauwkeurig klusje?’, vraag ik een van de vrijwilligers, die samen met andere gemeenteleden in het zonnetje een kop koffie drinkt. ‘Inderdaad’, beaamt hij. ‘We stonden op steigers met een penseel de mallen van de muurschilderingen in te kleuren.’

Het kleurrijke gebouw lijkt in niets meer op dat van twee jaar terug, vertelt Roessen: ‘We hebben een heel andere kerk teruggekregen.’

door de branding

Na de koffie vertrek ik naar Leiden. Die stad heeft een prachtig centrum, met grachten, bruggetjes en boten. Ik zou er moeiteloos een dag kunnen doorbrengen, maar de kust lonkt. Via Katwijk rijd ik naar Noordwijk, waar ik me ineens in de duinen bevind. Vanaf een hoge duin, die ik beklim via een houten trap, heb ik een goed uitzicht over de omgeving.

‘Valt er wat te zien daarboven?’, vraagt een vrouw. In de verte is de zee zichtbaar, vertel ik. Samen met haar man heeft ze deze zonnige dag uitgekozen om een fietstocht te maken. ‘We moeten toch even genieten van dit weer’, zegt haar echtgenoot. Ze hebben inmiddels 27 kilometer op de teller en gaan in de richting waaruit ik kom: Katwijk. Dat betekent dat ze de kust al snel weer achter zich laten. ‘Maar’, zegt de vrouw, ‘ik moet nog wel even naar de zee, hoor.’

Ik ook, denk ik als ik weer opstap. Het kan niet zo zijn dat ik het water alleen vanuit de verte heb gezien. Dus sla ik een pad in dat uitmondt bij een strandpaviljoen, vanwaar je zo het strand op kunt lopen. ‘Er komen hier regelmatig mensen wat drinken die aan het wandelen of fietsen zijn, maar dit soort dagen, waarbij het strand vol ligt, hebben we deze zomer nog niet veel gehad’, zegt de serveerster die me een drankje brengt.

In tegenstelling tot veel andere strandgasten ga ik niet zwemmen, maar ik kan het niet laten om even door de branding te lopen. Het zeewater is aangenaam koud op deze warme dag.

schrik

Op blote voeten, mijn schoenen bungelend aan het stuur, moet ik daarna even doorbijten om rest van de heuvelachtige duinen te bedwingen. Ik denk aan de opmerking van een van de gemeenteleden uit Zoeterwoude vanmorgen: ‘Je bent zeker met de e-bike?’ Nee hoor. ‘En je wilt naar Zandvoort? Nou succes, er kan een harde wind staan.’

In gedachten hoor ik mijn man me aanmoedigen: ‘Ben jij nou een echte Van Grafhorst?’ Ik kom uit een familie waarin veel gesport wordt (Van Grafhorst is mijn meisjesnaam). Zelf ben ik niet de allersportiefste. Maar herinner me aan onze familietrots en ik beklim de hoogste berg. Dus trap ik stevig door.

Plotseling krijg ik de schrik van mijn leven. Een paar kilometer voor Zandvoort, boven op een duin naast het fietspad, staan drie naakte mensen. Ze turen in de verte. Alsof ze vanmorgen gezamenlijk dachten: ‘Het is mooi weer, laten we vandaag eens in ons blootje het leven overdenken.’ Rijd ik misschien in de buurt van een naturistenstrand? Ik vraag het ze maar niet en fiets snel verder.

Even later kom ik Zandvoort binnen. 55 kilometer op de teller. Ik parkeer de fiets bij het station en besluit mijn verslag uit te typen in een strandtent, onder het genot van een ijsthee. Het leven van een ND-redacteur is zo gek nog niet.