Psst: Klaagzang
Ik kan kaarten met korting voor het wassenbeeldenmuseum krijgen. Op de opgegeven datum gaan we naar Amsterdam. Al kaarten op zak hebben, betekent helaas niet dat we meteen naar binnen kunnen. En de rij gaat ver. Verder dan het bordje ‘vanaf hier nog een half uur wachten’.
Achter ons staan een oma en een kleindochter. De jongste is gehuld in een poncho, de oudste gewapend met een paraplu. Ze klagen steen en been. Hoe het toch kan dat je in de rij moet staan als je al kaartjes hebt? Ze proberen ons mee te krijgen. De aartsoptimist in mij staat op. ‘Niks aan te doen’ en ‘Wij hebben vakantie’, zeg ik monter.
Als de rij opgesplitst wordt, is er nieuw voer voor gemopper. Waarom gaat deze rij zo langzaam? Waarom staan wij hier en niet daar?
Hoe ze ook klagen, met hun tassen tegen mijn achterwerk duwen of het uiteinde van de paraplu in mijn hoofd prikken, ik laat mijn humeur niet bederven. Tot ze zich – als er een gaatje valt – voor ons dringen. Er borrelt een niet al te fraaie zin in mij op. En eerlijk gezegd, voelde dat best lekker.
