Satudarah rijdt gewoon mee, maar incognito - en dat moet zo blijven
Tientallen motoren staan te ronken in een straatje in Middelburg. Motorrijders zetten helmen op, sommigen binden sjaals met doodshoofden om. Koeltjes kijken ze voor zich uit. Klaar voor de benefiet-motortocht die van tevoren zoveel commotie veroorzaakte: de Rit voor de Molukken.
Maandag werd het bestaan van één van de deelnemers aan de tocht per direct verboden: Satudarah. De club maakte zich volgens de rechter schuldig aan criminele activiteiten. Diverse leden werden de afgelopen jaren veroordeeld voor geweldsdelicten en wapenbezit. Kopstukken kregen celstraffen, bij een van de leden werd een raketwerper gevonden. Het verbod betekent dat het Satudarah-logo is verboden, dat de leden niet meer mogen samenkomen in hun clubhuis en dat ze hun jassen niet meer mogen dragen.
Het verbod vormde ook een probleem voor de jaarlijkse motortocht voor het goede doel die in Middelburg zou worden gehouden. Dagenlang vroegen de organisatoren zich af of die wel kon doorgaan. Satudarah rijdt immers al jaren mee – steevast voorop. Een traditie. Ook dit jaar waren ze dat van plan. Maar kon dat wel met een verboden club?
Burgemeester Harald Bergmann van Middelburg besloot donderdag uiteindelijk dat de tocht kon doorgaan. Satudarah mocht mee. Maar de jasjes moesten uit.
Inderdaad is er vandaag geen Satudarah-jack te bekennen. Nergens een zwart-rood-witte indiaan. Niemand draagt de ‘colors’, zoals iedereen hier zegt.
De motorrijders met de opvallendste jassen – Para Siempre, Sahabat, Tujuan – geven bij het wegrijden nog even extra luidruchtig gas. Alsof ze willen zeggen: wíj wel.
Toch lopen ze hier vandaag gewoon rond, de Satudarah-leden. Veel aanwezigen bevestigen het. ‘Ik ben met ze opgegroeid’, zegt een volledig in het leer gestoken man. ‘Ik heb er net twee zien lopen. Maar ik wijs ze niet aan.’ Op zijn kilometerteller prijkt een sticker met een doodshoofd. ‘Of ik zelf lid ben? Dat is voor jou een vraag en voor mij een weet. En ik stop nu met dit interview.’
Niemand durft vandaag te zeggen waar ze zijn, de ex-Satudarah-leden. Zelfs een man van de organisatie zwijgt in alle talen, ook al zegt hij ze te kennen. ‘Die jongens zijn hier incognito. En dat moet zo blijven. Mijn naam? Die doet er niet toe.’
In de straat dansen Molukse vrouwen lachend op de muziek van de band. Dat Satudarah mee wil rijden: nou èn? ‘Bij ons staat het goede doel voorop’, zegt organisator Karla Vreeke-Taniwel. Over misdaad heeft ze het niet. ‘Als ze ons willen helpen, dan ben ik daar alleen maar blij mee. We kunnen zo veel mogelijk geld gebruiken.’
Ze vertelt dat vorig jaar 4.200 euro is opgehaald, onder meer voor Molukse weeskinderen. Samen met haar man, een motorliefhebber, organiseert ze deze rit al sinds 2006. Met een klein groepje vrienden zijn ze begonnen. ‘Later reed Satudarah ook mee’, zegt ze. ‘En op een gegeven moment ga je ze dan kennen. Ze dragen ons een warm hart toe.’ Volgens Vreeke-Taniwel zal de politie de tocht meteen stopzetten als ook maar één motorrijder een Satudarah-jas draagt.
Advocaat Erik Thomas van Satudarah zegt dat hij de leden juist vanwege het goede doel heeft aangeraden ‘zich gewoon een beetje rustig op te stellen’. Thomas: ‘Als je al een punt wilt maken, dan is dit niet het meest logische moment.’ Dat vonden ze geen probleem, zegt hij. ‘Deze mensen zijn veel redelijker dan iedereen denkt.’
Thomas stelt dat de politie nu nog niet kan optreden tegen de clublogo’s of de jassen, omdat de uitspraak nog niet definitief is: Satudarah gaat zeer waarschijnlijk in beroep. Daardoor is een ‘grijs gebied’ ontstaan, zegt hij. Wel kan een burgemeester – zoals vandaag – op grond van het bestuursrecht besluiten om op te treden als hij vermoedt dat de openbare orde wordt bedreigd.
Toch begrijpt de advocaat niet dat de burgemeester dat ook daadwerkelijk heeft gedaan. ‘Waarom maakt iedereen zich zo druk om een lullige toertocht in Middelburg? Mensen doen alsof de Derde Wereldoorlog voor de deur staat. Maar er gebeurt toch niks? Stop toch eens met dat bangige gedoe.’ Hij zegt ‘doodmoe’ te worden van al die aandacht voor negatieve zaken.
Thomas: ‘Satudarah wordt voortdurend weggezet als een stelletje barbaren. Iedereen praat elkaar angst aan. Ik hoop niet dat er nu bij iedere barbecue discussie komt. Ik denk dat dat voor niemand goed is.’
Vlak voor de start staat Freek Sikkema uit Zeeland op de stoep achter zijn zwarte Harley. ‘Ik heb mijn colors thuisgelaten’, zegt hij. ‘Uit solidariteit. En ook omdat het daar vandaag niet over gaat. Dit moet over het goede doel gaan.’
Zelf is hij lid van een Zeeuws chapter, dat volgens hem een heel ander karakter heeft dan Satudarah. Niemand is veroordeeld, zegt hij. Ook op de weg doen ze normaal, zegt hij. ‘We zouden alleen moeilijk kunnen doen als anderen moeilijk doen. Met z’n allen langzaam voor auto’s gaan rijden bijvoorbeeld. De tijden dat spiegels van auto’s werden getrapt, zijn allang voorbij.’
Hij zegt last te hebben van het imago dat clubs zoals Satudarah hun bezorgen. ‘Als wij een motortocht gaan maken, bellen we de restaurants en de cafés van tevoren op. Vaak horen we: nee, motorclubs zijn hier niet welkom.’
Ook motorrijder Wim Hematang – ‘Ik heb niks tegen Satudarah’ - hoort dat geregeld. Met zijn groene motorjas blijft hij nooit onopgemerkt. ‘Als ik ga tanken, word ik er vaak op aangesproken. Dan zeg ik tegen mensen: zie jij Satudarah staan op mijn jas? Nee toch?’
