Direct naar artikelinhoud

Tv-recensie: Die ene seconde, die tel, die blik, daar kun je uren naar kijken en verlangen naar meer

De beste tv bestaat soms alleen maar uit een blik. Zoals die van een valsspelende wielrenner of de biograaf van Wolkers.

Tv-recensie: Die ene seconde, die tel, die blik, daar kun je uren naar kijken en verlangen naar meer
Beeld de Volkskrant

Soms is het alleen een blik. Dinsdag werd op Canvas in de schitterende Belga Sport-reeks (de Vlaamse variant van Andere Tijden Sport) een aflevering uitgezonden over Michel Pollentier, de wielrenner die in gewonnen positie in de Tour van 1978 werd betrapt op fraude bij de dopingcontrole, door een peertje vol schone urine onder zijn oksel.

Titel: 'Meer dan de peer'.

De documentaire maakte zijn naam waar en schreef met archiefbeelden en in een modderige kasseien-Vlaams sprekende oud-renners het verhaal van Pollentiers ontwikkeling tot een van de beste wielrenners ter wereld. Over zijn Giro-winst - Pollentiers grootste prestatie - werd verteld dat de Italiaan Francesco Moser, die veertig jaar later nog altijd oogde alsof hij juist uit de verpakking kwam, Pollentier had proberen om te kopen met een koffertje vol lires. Toen die poging ter sprake kwam, smolt de glimlach op Mosers innemende hoofd als een ijsblokje in een kop thee.

Die blik maakte dat je direct verlangde naar een nieuwe aflevering, wat heet, een hele reeks

Die ene seconde, die tel waarin de camera doordraaide en de blik van de geïnterviewde op standje 'eindeloze verten' ging, vertelde alles wat Moser liever verzweeg. Die blik, waarin schaamte, chagrijn, melancholie en trots door elkaar heen dansten, maakte dat je direct verlangde naar een nieuwe Belga Sport-aflevering, wat heet, een hele reeks. Over dat koffertje. Wie het droeg, van welk materiaal het was gemaakt en hoeveel het kostte.

Wat zou ik graag een halfuur naar een zonderlinge zoon van een Milanese kofferhandelaar willen kijken terwijl hij tergend langzaam een verweerde map met daarop '1977' doorbladert op zoek naar het bewuste bonnetje, in ruil voor nog één zo'n blik van Moser.

Lees verder onder de foto.

Tv-recensie: Die ene seconde, die tel, die blik, daar kun je uren naar kijken en verlangen naar meer

Soms is het alleen een blik. Gisteren stond DWDD een uur lang in het teken van Jan Wolkers. En wat je ook van DWDD mag vinden - van het opgewonden stickerplakken van het boekenpanel, van de bandjes die drie noten en een akkoord van hun nieuwe single ('Ligt nu in de winkel!') mogen spelen en van de vaste babbelkousencarrousel - dit was toch wel bijzonder.

Tussen het klaroengeschal over het verschijnen van Onno Bloms Wolkers-biografie door - het leek wel of we voor dameskousen op de markt stonden - toonde het programma zijn kracht. Tegen de klippen van de spanningsboog van de kijker op - een uur lang over een dode schrijver bleek veel twitteraars te gortig - serveerde DWDD een keur aan Wolkers-fragmenten. Karina was er en er werden liefdesbrieven voorgedragen, op de tonen van Dizzy Gillespie. Niet alles was even geslaagd, maar het vuur en het enthousiasme maakten een hoop goed.

Hoogtepunt was het cassettebandje waarop Wolkers stiekem gesprekken met zijn ouders had opgenomen. De hele studio zweeg, de cassetterecorder kraakte en in de verte klonk de stem van Wolkers senior: 'Mijn tanden zijn nog goed hoor.' En ik keek naar Blom, de biograaf die net tien jaar aan Wolkers had besteed. Hij spatte bijna uit elkaar van pret. Als iemand ooit een biografie over Onno Blom schrijft, moet-ie bij die ene blik (op 15 minuut 59) beginnen.

Als iemand ooit een biografie over Onno Blom schrijft, moet-ie bij die ene blik beginnen

De hele Jan Wolkers

'Lieve opa Wolkers' blijkt ook een agressieve testosteronbom
Donderdag is het precies 10 jaar geleden dat Jan Wolkers overleed. De Volkskrant viert de schrijver en beeldhouwer. Onno Blom kreeg met het schrijven van Wolkers' biografie de opdracht van zijn leven.

De smerigste citaten van Wolkers volgens de Volkskrantredactie
Donderdag is het tien jaar geleden dat schrijver en beeldhouwer Jan Wolkers overleed. De Volkskrant selecteerde het smerigste uit zijn werk.

Met Nooit meer Auschwitz revancheerde Wolkers zich als woeste kunstenaar
Jan Wolkers tekende in de oorlogsjaren met een woeste eigenzinnigheid, die hij later kwijtraakte. Maar toen kwam het Wertheimparkmonument.

Wolkers' ik-personen zijn wreed én teder, hebben een grote mond en een bang hart
Je kon iets van seks opsteken voordat je eraan deed. Wolkers bracht de literatuur naar de mensen. Maar hoe goed was Wolkers nou echt?

Wat vond een liefhebber als Wolkers van de verfilming van zijn eigen boeken?
Jan Wolkers was een groot filmliefhebber. Wat vond hij van zijn eigen boeken op het witte doek, en van de acteurs die zijn personages vertolkten?

Wolkers bevrijdende kracht drong met Turks Fruit eindelijk door
In protestantse gezinnen, zoals dat van Bert Wagendorp, hakte Turks Fruit erin. De jeugd kreeg er geen genoeg van, ouders stonden machteloos. En er was geen weg terug. Een ode aan een taboedoorbrekend boek.

'Jan Wolkers en ik zijn onverbrekelijk met elkaar verbonden geraakt in de verbeelding'
Ze zagen elkaar nauwelijks, maar Jan Wolkers en acteur Rutger Hauer waren sinds Turks Fruit 'onverbrekelijk met elkaar verbonden'. Hauer legt uit waarom.

Wolkers beeld John Coltrane (Boy Edgar Prijs) blijkt al 54 jaar onverwoestbaar
Verdronken, begraven, goud gespoten, als kerststukje en vergeten. Hoe hard de winnaars het ook hebben geprobeerd, de door Wolkers vervaardigde trofee John Coltrane blijkt onverwoestbaar.

Tv-recensie: Die ene seconde, die tel, die blik, daar kun je uren naar kijken en verlangen naar meer
Beeld Max Kisman / de Volkskrant