Jan zag zijn dochter naar Syrië vertrekken. 'Ze gaat daar langzaam dood' (vervolg)
Judith wil dan maar een ding: terug naar Nederland. Dat vertelt ze ook aan haar vader. Ze beraamt verschillende ontsnappingspogingen. ‘Een keer, toen ze hoogzwanger was en een keer toen ze nog maar kort daarvoor was bevallen. Met die kindjes achter op een brommer. Bij de laatste ontsnappingspoging liep de man van Judith in een hinderlaag van de Koerden. Het kalifaat was inmiddels gevallen. Hij is toen gevangengezet ergens in Syrië. Judith werd met haar twee kleine kindjes door de Koerden naar kamp Roj gebracht. Sinds januari 2017 zit ze daar vast. Behalve Judith zitten er nog zes andere Nederlandse jonge vrouwen in het kamp. Bijna alle vrouwen hebben jonge kinderen, verwekt door ISIS-strijders. De meeste kinderen in het kamp zijn jonger dan vier jaar oud.’
concentratiekamp
Judith laat haar vader weten dat ze te weinig te eten heeft. Buiten het zicht van de bewakers heeft Judith samen met zes andere vrouwen een vernuftig systeem in elkaar gezet waardoor ze af en toe even stiekem met de buitenwereld kunnen communiceren. Het water dat ze drinken komt uit een bak met groene algen. Judith heeft in het afgelopenhalf jaar een ernstige longontsteking opgelopen en cholera gehad. ‘Judith vertelde dat een van de bewakers de wenkbrauwtjes van haar oudste dochtertje met een aansteker van haar gezicht had afgebrand’, aldus Jan. Hij laat nog een berichtje op zijn mobiel lezen. ‘Iedereen wordt hier psycho’, schrijft Judith. Jan pauzeert even. Zijn ogen lopen stilletjes vol met tranen. Hij knippert een paar keer extra, voordat hij verder vertelt. ‘Ze is zwaar depressief en ernstig vermagerd. Kortgeleden schreef ze dat ze ’s nachts in haar slaap de haren uit haar hoofd trekt. En dat kleintje van haar, die begon ook de haartjes uit haar eigen hoofdje te trekken. Judith heeft haar nu kaal geschoren. “Als wij hier nog langer blijven zitten, dan gaan we misschien wel dood”, schreef ze.’
Jan stuurde in de afgelopen twee jaar zeven keer een brief met een dringend verzoek om hulp naar het ministerie van Buitenlandse Zaken. Daar voegde hij steeds een update van Judith uit Kamp Roj bij. Behalve een bevestiging van ontvangst, kreeg hij telkens geen enkele inhoudelijke reactie. Op de vraag waarom De Groot geen antwoord krijgt op zijn brieven, meldt de woordvoerder van minister Grapperhaus dat hij niet kan ingaan op individuele gevallen. Jan de Groot: ‘Op dat ministerie werken toch ook ambtenaren die zelf kinderen hebben? Daar moet toch iemand tussen zitten die een hart heeft? Ik voel me een soort Don Quichot die vecht tegen windmolens. Mijn dochter gaat langzaam dood. Als vader ga je helemaal kapot.’
Jan de Groot en Judith zijn pseudoniemen, daar is om veiligheidsredenen voor gekozen. Hun werkelijke namen zijn bij de redactie bekend.
Behalve Judith zijn er volgens de laatste cijfers van de Algemene Inlichtingen- en Veiligheidsdienst (AIVD) op dit moment nog 134 andere volwassen Nederlanders in Syrië. Ze zijn uit Nederland vertrokken met jihadistische intenties.
Daarbij zijn er 140 kinderen ‘met een Nederlandse link’ die op dit moment op Syrisch grondgebied wonen.
Zij kunnen grofweg worden opgesplitst in drie categorieën: 85 kinderen verblijven net als de kleindochters van Jan de Groot in een Syrisch-Koerdisch kamp op Syrisch grondgebied. 50 kinderen verblijven bij andere jihadistische groeperingen in Noordwest-Syrië en nog eens 35 andere kinderen verblijven elders in Syrië. De toevoeging ‘met een Nederlandse link’, betekent dat tenminste een van de ouders in bezit is van een Nederlands paspoort.
