Direct naar artikelinhoud
Han Lips kijkt tv

Dineke (66) heeft longkanker en lag eerder al zes weken in een hospice, maar ze leeft nog steeds

In de rubriek Han Lips kijkt tv schrijven verschillende redacteuren van Het Parool elke dag over wat hun opvalt op tv. Vandaag: Tot het einde.

Longkankerpatiënt Dineke van Esh (66) met vrijwilliger en vriend Lex Verstraaten (62).Beeld Human

‘Sterven is doodeenvoudig. Iedereen kan het,’ schreef filosoof René Gude. En toch, ga er maar aan staan, die laatste zucht voor de eeuwigheid. In de vierdelige documentaireserie Tot het einde van omroep Human gaat het over die laatste levensfase en hoe de mensen van Vrijwilligers Palliatieve Terminale Zorg Nederland (VPTZ) de stervenden bijstaan. Tot dat einde, dus.

Alleen, dat sterven blijkt helemaal niet zo eenvoudig. Neem Wil Visser (66), longkanker. Al anderhalf jaar komt vrijwilliger Suzanne Ronde (39) bij hem over de vloer, toch met de gedachte dat het niet lang meer kan duren. Maar hij is er nog. Ook vandaag, als hij goedgeluimd zijn huis aan het schilderen is, lekker, muziekje erbij. Bob Marley met Everything’s gonna be alright. Z’n lijflied, zegt hij. Of dat dan ook op z’n eigen uitvaart komt, vraagt Suzanne voorzichtig. “Zijn we nog over aan het discussiëren. Er zijn zo veel nummers die ik leuk vind, dan ken je me straks wel 24 uur neerleggen.”

Aan alles voel je: Wil ligt voorlopig nog helemaal nergens. Fijn natuurlijk, zolang Wil wil, is elke dag een cadeautje. Maar toch belt Suzanne even later eens met de vrijwilligerscoördinator. Want hoe werkt dat eigenlijk, als een stervende blijft leven?

Nog zo eentje is Dineke van Esh (66), ook longkanker en eerder al zes weken in een hospice, over het algemeen toch een plek waar stervenden de stal ruiken. Maar ook zij blijft maar leven, al is het met aanmerkelijk meer tegenzin als Wil. Inmiddels is Lex Verstraaten (62) al bijna twee jaar als vrijwilliger aan Dineke verbonden en is er tegen al zijn bedoelingen in een vriendschap ontstaan.

Zitten ze weer, op een terras met een glas witte wijn. “Proost,” zegt Lex, “op het leven dan maar, zolang als het duurt.” En Dineke, bij het weggaan: “Zo zonde, hè, als dat allemaal doodgaat?” Lex: “Wat?” Dineke: “Ja, die planten daar.”

Zo kan (niet) doodgaan hier en daar best een beetje grappig zijn, maar wat daaronder ligt, komt tussen de regels door onherroepelijk naar boven. De angst natuurlijk, voor de dood zelf en – misschien wel erger nog – voor wat je achterlaat. En dan zijn de vrijwilligers van het VPTZ als engelen, nog voor het werkelijke hemelen zich aandient.

Han Lips?
Het Parool ondertekent de tv-recensies in de rubriek Han Lips kijkt tv voortaan met de naam van de auteur. De rubriek blijft uiteraard bestaan, maar het fictieve personage Han Lips is met pensioen.

Meer tv-recensies? Lees alle afleveringen van Han Lips in ons archief. Lees ook de wekelijkse rubriek Sterrenstof, waarin we de mediaweek doornemen. Reageren? hanlips@parool.nl.