Direct naar artikelinhoud
filmtips iffr

Naar het IFFR? Ga dan vooral (een van) deze films zien

Film still Climax

Dirty God

Sacha Polak

NLD/GBR, 105 min

Net uit het ziekenhuis, probeert de door haar ex met zuur verminkte jonge moeder Jade in Londen haar leven weer op de rails te krijgen. In haar eerste Engelstalige drama (en IFFR-openingsfilm) dringt Sacha Polak (Hemel, Zurich) diep door in het gemoed van een jonge, beschadigde vrouw in een op uiterlijk gefixeerde wereld. Hoofdrolspeelster en (daadwerkelijk) brandslachtoffer Vicky Knight is een troef: een volkomen overtuigende debuutrol. 

Climax

Gaspar Noé

FRA, 96 min

Een beetje lsd, stiekem gemengd door de sangria. Meer is er niet nodig om een eclectische troep Franse dansers in een afgelegen repetitieruimte alle grenzen te laten overschrijden in Noés opzwepende, nare en bloeddorstige dansorgie. Als de camera dan ook nog op z’n kop gaat filmen is het nachtelijk bacchanaal compleet. Ideale hallucinerende afsluitfilm voor de volle festivaldag. 

The Load

Ognjen Glavonić

SRB, 98 min

Joegoslavië, 1999. Terwijl de lucht ’s nachts oplicht door ratelend luchtafweergeschut ploegt chauffeur Vlada met zijn vrachtwagen door een mistig en modderig landschap, via ingewikkelde omwegen, omdat de gebruikelijke routes zijn geblokkeerd, om uiteindelijk een mysterieuze lading af te leveren. De permanent diepe frons op het bebaarde gezicht van hoofdrolspeler Leon Lucev zegt alles: dit geladen drama over schuld en verantwoordelijkheid in oorlogstijd laat niemand heelhuids ontsnappen. 

Nocturne

Viktor van der Valk

NLD, 80 min

Bonuspunten voor eigenzinnigheid verdiende Viktor van der Valks eindexamenfilm Onno de onwetende (2014) volgens de Volkskrant, en voor het langverwachte speelfilmdebuut van ’s lands dwarste regietalent geldt hetzelfde. De spirituele zoektocht van filmmaker Alex (gespeeld door de broer van de regisseur, Vincent van der Valk) naar liefde en autonomie in de kunst leent weliswaar gretig bij de cinema van onder anderen Jean-Luc Godard, maar dat resulteert in lyrische beeldpoëzie die de Nederlandse filmwereld goed kan gebruiken. BJB

Take Me Somewhere Nice

Ena Sendijarevic

NLD, 90 min

Speelfilmdebuut van de Bosnisch-Nederlandse regisseur Ena Sendijarevic, die eerder met haar korte film Import Cannes haalde. De in Nederland opgegroeide Alma (Sara Luna Zoric) speurt in Bosnië naar haar zieke vader en naar het Bosnische deel van haar identiteit. Ze wordt onderweg geholpen en gehinderd door een norse neef, diens nonchalante vriend en allerlei dubieuze lokale omstandigheden. Komische en aandoenlijke, fijn gestileerde roadmovie vol leven. 

Take Me Somewhere Nice

Present. Perfect.

Zhu Shengze

VS/CHN, 124 min

Vergeet de door miljoenen gevolgde namaaklevens van de influencers. De bodem van het Chinese live streamen is zo veel fascinerender: daar waar bedelaars, straatartiesten en fabrieksarbeiders hun levens etaleren voor die paar kijkers en zo een beetje geld bijverdienen. De collectie historisch beeldmateriaal Present.Perfect. werpt een uitputtende, komische en wrange blik op de onderkant van de Chinese samenleving. Ook bijzonder: de staat beknot de onlinecultuur, maar het kortstondige live streamen ontsnapt daar vooralsnog aan. 

No coração do mundo

Gabriel en Maurílio Martins

BRA, 120 min

De een wil werken voor Uber, een ander zoekt het in de criminaliteit. In deze mozaïekfilm proberen alle inwoners van een arme wijk in de Braziliaanse stad Contagem op hun eigen manier het hoofd boven water te houden. Regisseurs Gabriel en Maurílio Martins komen zelf uit de buurt – hun blik is liefdevol en de personages die ze schetsen zijn realistisch en gelaagd. De inventieve soundtrack is bonus. 

Murder Me, Monster

Alejandro Fadel 

ARG/FRA/COL, 109 min

Wie enkele IFFR’s geleden viel voor de tentakelhorror van La ­región salvaje, mag deze monstertrip niet missen. Houvast vormen wellicht de overeenkomsten met David Lynch’ Twin Peaks. Zoals de met cryptische aanwijzingen worstelende politieman, die in een gehucht aan de Andes over ruw onthoofde vrouwenlijken struikelt. Vanaf het allereerste gruwelmoment wasemt een mistige, helse sfeer uit de film, en het gedrocht uit de titel is zeldzaam walgelijk én fascinerend. KT

Murder Me, Monster

Der Unschuldige

Simon Jaquemet

CHE, 114 min

Een geloofscrisis overvalt de veertiger Ruth nadat ze haar ex-vriend op straat heeft gezien. Hij zat twintig jaar in de gevangenis, zij trouwde intussen met een evan­gelische christen, die ervan overtuigd raakt dat de duivel in haar gevaren is. Op haar werk krijgt een proefaapje een lichaamstransplantatie, thuis loopt alles uit de rails. Wat de getalenteerde Zwitser ­Jaquemet nog meer in petto heeft (relihorror? groepsseks?), laat zich prettig lastig voorspellen. 

Der Unschuldige

Un amour impossible

Catherine Corsini

FRA, 134 min.

Zeldzaam ontroerend, dit rechttoe-rechtaan vertelde drama over een rampzalige liefde, die begint in een Frans provinciestadje in de jaren vijftig. Typiste Rachel raakt ­gecharmeerd van de gefortuneerde blaaskaak Philippe, die haar meteen op haar plaats zet: zwanger of niet, ze kunnen niet trouwen. Rachel (prachtige rol van Virginie Efira) blijft de verkeerde keuzen maken. En je blijft haar ­begrijpen. 

Joel

Carlos Sorín

ARG, 100 min

Na hun verhuizing naar een klein dorp in Patagonië, Argentinië, ­horen Cecilia en Diego dat hun adoptiewens in vervulling kan gaan. Joel, het jongetje in kwestie, blijkt al 9 jaar oud, maar de aanpassing in zijn nieuwe gezin verloopt goed; alleen op school is het een ander verhaal. Een mooi ingetogen, eenvoudig verteld drama, dat subtiel vragen opwerpt over adoptie, beschermdrift en uit­sluiting. PK

Transnistra

Anna Eborn

SWE, 93 min

Moeilijk te geloven dat deze fraaie, dromerige film over een stel ­tieners echt een documentaire is, zo dicht zit de Zweedse Anna Eborn haar charismatische personages op de huid. In de voormalige Sovjetrepubliek Transnistrië, tegenwoordig een niet internationaal erkend dwergstaatje, wordt de mooie, pragmatische Tanya omringd door jongens. Verliefdheid is prima, maar uiteindelijk draait het – in een van de armste regio’s van Europa – ook om de toekomst. 

Tarde para morir joven

Dominga Sotomayor

CHL, 110 min

In de zomer van 1990, kort na de val van Pinochet en de militaire dictatuur, wonen de tieners Clara, Sofía en Lucas met hun ouders in een afgelegen hippie-achtige commune. Je zou erin willen blijven wonen, zo mooi heeft de Chileense Dominga Sotomayor haar derde speelfilm vormge­geven. Een betoverend, tastend en fijnzinnig drama over groeipijnen. 

Alva

Ico Costa

PRT/FRA/ARG, 98 min

Weinig woorden in dit ascetische drama, over een afgezonderd levende schapenboer die het niet kan verkroppen dat zijn dochters bij hem zijn weggehaald. De camera beent steevast achter hem aan, ook wanneer Henrique zich na een vergeldingsdaad in het bos verschanst. Regisseur Costa maakt het je lastig je te identificeren met Henrique, maar wijkt tegelijkertijd vrijwel nooit van diens zijde. Die even stugge als intense aanpak maakt van Henrique nóg meer een opgejaagd dier. 

The best of Dorien B.

Anke Blondé

BEL, 106 min

Het leven van de 37-jarige Dorien verzandt hoe langer hoe meer in een chaos. Knobbeltje in de borst, een na-etterende affaire, en dan smijten de vuilnismannen het zorgvuldig gescheiden afval ook nog eens in dezelfde wagen. Is dit het dan, het leven? Vrouwelijke filmpersonages vinden zichzelf vaak opnieuw uit, maar zelden zo grappig als in deze frisse Vlaamse tragikomedie van debutant Anke Blondé, en niet vaak zijn ze zo ­innemend als Kim Snauwaert. 

De nuevo otra vez

Romina Paula

ARG, 84 min

Intrigerende hybride van documentaire en fictie. Actrice Romina Paula probeert in haar bloedeerlijke debuutfilm te ontdekken wat er nog van haar zelf over is, sinds vier jaar geleden haar leven in het teken van het moederschap kwam te staan. Ze filmt zichzelf, haar moeder en zoon en stort zich vol overgave op moeilijke vragen over vrouwelijkheid, seksualiteit, en volwassenwording. 

Rosie

Paddy Breathnach

IRL, 86 min

Nadat de Ierse Rosie met haar vriend en vier kinderen uit haar huurhuis is gezet, moet ze elke dag opnieuw een slaapplaats zien te vinden. Vanuit haar auto, met schreeuwende kinderen en alle bezittingen achterin. Rosie is een sociaal-­realistische aanklacht die steeds beklemmender wordt. De film doet denken aan de films van de gebroeders Dardenne, omdat regisseur Paddy Breathnach de uitstekend acterende Sarah Green zo dicht op de huid zit. 

God of the Piano

Itay Tal

ITA, 80 min

Na de ijzige pianisten uit La pianiste en La tourneuse des pages komt dit Israëlische drama met een jonge vrouw die, nadat haar eigen pianocarrière is gesneefd, alle hoop vestigt op het muziektalent van haar zoon. Zo radicaal als haar strategieën zijn, zo zeldzaam zijn de momenten van onvoorwaardelijke moederliefde. Dit strak geregisseerde relaas werkt juist door de transparante, opgeruimde stijl zeer beklemmend.