Het gevoel van verraad

Dus dit is de nieuwe wereldpolitiek. ‘Trump verdedigt de belangen van de Verenigde Staten, ik verdedig die van de Russische Federatie’, zoals de Russische president zijn topontmoeting met zijn Amerikaanse collega Trump beschreef. Daarbij vallen de belangen van de VS en Rusland kennelijk samen met die van de beide leiders zelf. Want de persconferentie na afloop was vooral een grote advertentie voor hun eigen politiek. Maar de grootste overeenkomst was er in het gezamenlijk ondergraven van het juridische onderzoek naar de Russische inmenging in de Amerikaanse verkiezingen. En daarmee heeft president Trump niet alleen de VS, maar ook de democratische bondgenoten in Europa in de steek gelaten.

Trump, trouweloze verrader, zo noemt The New York Times de president zelfs. Die uitspraak gaat te ver. Maar wel waar is dat Trump heeft verzuimd, zijn land te verdedigen tegen de kwaadwillende cyberaanvallen door Rusland. En niet alleen dat, opnieuw noemde hij het juridische onderzoek daarnaar een vooropgezette heksenjacht die nergens op is gebaseerd. Tegelijk moest hij president Putin de aanklachten van speciaal aanklager Robert Mueller tegen twaalf officieren van de Russische militaire inlichtingendienst voorleggen. De geloofwaardigheid van die aanklacht werd door Trump tegelijk volledig onderuit gehaald. De belangrijkste leider van de gemeenschap van vrije democratische landen, die gebaseerd is op het handhaven van het recht, gooide het eigen onafhankelijke justitieel onderzoek voor het oog van de wereld te grabbel als ‘een ramp voor ons land’.

Trump heeft wel gelijk als hij stelt dat het gesprek met president Putin al veel eerder had moeten worden gehouden. Want het gaat daarin om fundamentele vragen: over het respecteren van landsgrenzen en de soevereiniteit van andere landen als Georgië en Oekraïne, over valse nieuwsfabrieken, over de gruwelijke wreedheid van Putins beschermeling Assad in de Syrische oorlog, over de dood van de bijna driehonderd mensen van vlucht MH17, vandaag al weer vier jaar geleden. Het brute spel van de macht die de nieuwe wereldpolitiek inhoudt, is allang dodelijk geworden. Daartegen had Trump stelling kunnen, moeten nemen. Maar hij schaart zich kennelijk liever naast de pure machtsfiguur die Putin is, en naast, in Trumps woorden, ‘onze beider vriend’, de Chinese president en bijna alleenheerser Xi Jinping. In hen, zeker in Putin, heeft Trump meer vertrouwen dan in de eigen Amerikaanse rechtsstaat.

Wie die rechtsstaat en de beginselen daarachter hoog schatten, voelen zich terecht verraden.