Vloekende luizenmoeder opende mijn ogen
Ik had de kijkcijferhit De Luizenmoeder even gemist. Totdat ik er wat over las, steeds meer erover hoorde en door deze en gene getipt werd om toch echt te gaan kijken. Ik ben gaan kijken: de eerste twee afleveringen via NPO Gemist. En wat is het leuk! En wat is het soms herkenbaar.
Halverwege aflevering vier schrok ik echter wakker. De ene grove vloek volgde de andere op en er waren allerlei seksuele toespelingen. Had ik dit de vorige keer ook gezien of keek ik er toen luchtig langsheen? En ineens vroeg ik me af waar het fout was gegaan. Wanneer ben ik zo onverschillig geworden dat dit soort zaken me niet meer raken? Natuurlijk is dit niet de eerste vloek die langskwam in een serie of tv-programma, maar het leek wel alsof het me nu voor het eerst echt opviel. Dat ik blijkbaar zo wereldgelijkvormig ben geworden dat vloeken me niet storen.
positieve reacties
Juist ook van allerlei christenen hoorde ik heel positieve reacties op de serie. Maar ik kan er niet meer onbevangen naar kijken. Juist als christen.
Is het goed om deze serie te kijken? Wat zou God hier eigenlijk van vinden? En wat vindt Hij van al die uren die ik (en vast velen met mij) al kijkend naar Netflix doorbreng?
Ja, maar je moet toch ontspannen en je mag ook wel eens even nietsdoen. Dat waren ook vaak mijn argumenten. Hoe waar soms ook, ze voldeden niet meer.
Ik vroeg een goede vriendin naar De Luizenmoeder, naar haar kijkgedrag. Ik vertelde wat ik bij mezelf ontdekte en hoe ik eigenlijk geschrokken was van mijn klakkeloze kijkgedrag. Ze herkende het en we kwamen tot de ontdekking dat we hierin niet meer radicaal durfden te zijn.
En we zeiden ook dat we dit niet meer willen. Geen programma’s meer kijken waarin zoveel gevloekt wordt, waarin zo’n andere seksuele moraal heerst, niet meer uren Netflix kijken. Ik vond het lastig, maar ik ben het gaan doen: gestopt met tv-kijken. Ik heb God beleden dat ik dit niet meer wil, me laten vullen met zo veel onnodige dingen, maar dat ik me wil laten vullen door Hem. Ik ben veel meer gaan bijbellezen en ik merk dat ik daarvan echt tot rust kom. Ik voel me herrijzen, alsof God me bij de hand neemt en laat zien wat echt belangrijk is. Hoe meer ik me laat vullen door Hem, hoe scherper ik mezelf durf te confronteren met wat ik doe met mijn tijd.
niet aanmatigend
Ik zeg niet dat ik nooit meer tv ga kijken. Maar ik voelde dat ik eerst schoon schip moest maken. Ik realiseer me ook dat dit één terrein van mijn leven is, maar dat er nog zoveel meer terreinen zijn waar ik gemakzuchtig in ben geworden.
Ik heb lang getwijfeld of ik dit stuk moest schrijven. Ik wil niet aanmatigend zijn, niet veroordelend. Want ik ben als iedereen. Maar wat ik ontdekte, wil ik delen. Dat we als christenen soms zo gemakkelijk meegaan met alle trends, dat we misschien weleens vergeten dat we ook anders mogen zijn. Of eigenlijk moeten zijn. De duivel gaat rond en verleidt ons. En hij hoeft er geeneens veel moeite voor te doen.
Ik heb vier jonge kinderen. Hoe kan ik hen helpen hun leven met Christus te gaan als ik zelf geen radicale keuzes wil maken. Zij reageren nog geschokt bij een vloek en ik was er lang aan gewend. Misschien gaan zij mij wel meer voor in een leven met Christus dan ik hen.
De veertigdagentijd is begonnen. De kinderen willen het gaan proberen: veertig dagen geen NPO Gemist, geen Netflix, geen computerspelletjes. Meer tijd en aandacht voor God, voor anderen, voor elkaar. Het geeft me nu al rust. <
