Nederland naar WK-finale tegen België, met dank aan keeper Pirmin Blaak
Het Nederlands elftal heeft zich op het WK hockey in het Indiase Bhubaneswar geplaatst voor de finale. Na een 2-2 eindstand werd regerend wereldkampioen Australië na shoot-outs verslagen. In de finale zondag wacht België. Man van de wedstrijd: Pirmin Blaak, die na zeven jaar als reservekeeper nu voor het eerst als onbetwiste eerste doelman bij het team zit.
Keeper Pirmin Blaak herkende de blik van Jeroen Hertzberger, na zijn doelpunt tijdens de shoot-outs. Ze hadden bij hockeyclub Rotterdam al zo vaak samen shoot-outs genomen. Het knikje van Hertzberger zei genoeg: deze ga je pakken. Met een redding stond het Nederlands elftal in de finale. Blaak sloeg nog een keer hard op de lat met zijn stick. De benen wijd en armen hoog.
Shoot-outs zijn een mentaal gevecht. Keeper en nemer, een-op-een, acht seconden per beurt. Gesteund door het vertrouwen van zijn oude teamgenoot Hertzberger, durfde Blaak zijn directe tegenstander Daniel Beale aan te vallen. Met een duik tikte Blaak de bal achter. Het ongeloof in de ogen bij Beale: na vier edities geen WK-finale voor Australië.
Met nog een minuut te spelen, leek de eindstand 2-1 voor Nederland te worden. De Australiërs speelden met een vliegende keeper, Nederland had balbezit in de hoek aan de andere kant van het veld. Toch kwam de bal nog voor de goal van Blaak en via de stick van Glenn Schuurman viel hij ongelukkig door de benen van de keeper.
Blaak was ‘witheet’, na het doelpunt in die laatste secondes. In de korte pauze werd hij tot rust gemaand door bondscoach Max Caldas. Die wilde geen opgefokte keeper in de goal. Blaak wist wat hij moest doen. Rustig blijven. Samen met assistent-trainer Taco van den Honert had hij veel tijd in de video-analyse gestoken en de shoot-outs minutieus voorbereid.
Blaak had voor de eerste paar shoot-outs telkens op een briefje gekeken. Daar stond precies opgeschreven hoe de laatste vijf acties van de Australische nemers waren geweest. Hij wist van iedere Australiër zijn favoriete hoek. ‘Maar na een paar ballen ging ik op gevoel keepen. Tijdens de laatste paar oefenwedstrijden en op de trainingen pakte ik bijna drie op de vier ballen. In de uitzwaaiwedstrijd tegen Ierland, vlak voordat we hierheen vlogen, hield ik alle vijf de shoot-outs’, zei Blaak na de wedstrijd.
Blaak had zo graag willen genieten tijdens de wedstrijd. In het tweede kwart maakte hij redding na redding. Met de hand in de kruising, een tikje met de klomp in de hoek, geen bal kwam erdoor bij een stand van 2-0 voor Nederland. ‘Maar dat genieten lukte niet’, zei Blaak met een bibberende stem.
Daarvoor was de druk te hoog geweest, op het eerste toernooi dat hij als eerste keeper bij het Nederlands elftal zit. Zeven jaar moest hij daar op wachten. Vijf jaar was hij de tweede man, achter Jaap Stockman. Twee Olympische Spelen verbleef hij buiten het olympisch dorp. De afgelopen twee jaar deelde hij de plek in het doel met Sam van der Ven. Hij had zo’n 160 interlands op de tribune of reservebank had gezeten, zei hij tegen Hockey.nl.
Het was het wachten waard geweest. De wedstrijd tegen Australië voelde als een finale. Hij was leeg. Emotioneel gesloopt. ‘Maar ik vrees dat ik voorlopig niet kan slapen.’