© © VRT Joost Joossen

Excuses zijn niet nodig, maar wij hadden toch wat meer verwacht van ‘Sorry Voor Alles’

Elke week blikken onze tv-journalisten terug op opvallende passages op hun tv. Wat kruidde hun kijkweek, en waar maken ze graag gehakt van? Deze week: ‘Sorry Voor Alles’.

jbou

Soms weten we het ook niet, beste lezer. Problematisch voor een column waarin we na uren mentale pijniging (of als we de Zatte Rita-methode toepassen, urenlang een stuk in ons kl*ten zuipen) een vlijmscherpe mening over de tv-actualiteit afleveren, dat beseffen we maar al te goed. En toch: sinds we de eerste aflevering van seizoen twee van ‘Sorry Voor Alles’ zagen, zitten we een beetje gewrongen.

Wie afgelopen zondagavond mee getuige was van de coup de théatre, zo’n vijf minuten ver in het programma, weet waar we het over hebben. De kijker zag in een beeldfragment hoe het slachtoffer van dienst, ene Raf Njotea, door presentator Adriaan Van den Hoof een camera in de pollen geduwd kreeg met de mededeling dat hij een maand lang gevolgd zou worden en de vraag om alles verdacht te filmen. Het leek een radicale breuk met het eerste seizoen, toen het leven van enkele nietsvermoedende kandidaten overhoop werd gehaald. Want wat zou iemand die wél op de hoogte is, opmerken en wat niet? Zou die zich alsnog in de luren laten leggen? En zou onze Raf na een week niet stilaan rijp zijn voor een enkeltje richting gekkenhuis?

Tot bleek dat - verrassing! - die pick-uptruck met een zak patatten op het dak die hij gefilmd had alsof het de verschijning van een marsmannetje betrof, géén deel was van een sinister complot van de programmamakers. Straffer nog: Raf werd namelijk niet gevolgd, en had een maand lang schuddende opnames van zijn paranoïde zelve gemaakt voor niets. Raf zag eruit alsof hij eerste was geworden in het WK pispaal en verdween ontzet richting coulissen, en de échte kandidaat - de jonge Margot Vandersmissen - werd uit een publiek geplukt dat ondertussen was gewisseld voor eentje met haar vrienden en familie.

Zie daar ons dilemma: is dit een duivels slim truukje of een gemiste kans? Enerzijds is het geweldig om de kijker zo op het verkeerde been te zetten. Maar misschien was dit wel wat een programma dat zichzelf zogezegd ging heruitvinden - nadat een groot deel van de originele productieploeg richting Vilvoorde verkaste - net nodig had. Tabula rasa, een totaal ander beestje. Nu waren we gewoon terug bij af.

Niet dat het zo’n ramp is om bij af te zijn. ‘Sorry Voor Alles’ bleef zijn slim gemaakte mix van ouderwetse candid camera en ‘The Truman Show’. Leuke momenten te over ook: dat Margot fan bleek van Wim Soetaer - de spinnenwebben hadden ze keurig van zijn kostuum geveegd - was reden genoeg om hem in te schakelen in een geniepig plannetje. En dus waren we getuige van het feit dat iets wat we allemaal achter Wim Soetaers rug zeggen (dat hij nog steeds teert op die ene oorwurm, ‘Allemaal’) er aan de telefoon nietsvermoedend uitgefloept werd door Margot. Tegen Wim Soetaer.

Voor de rest was er uiteindelijk weinig nieuws onder de zon: we zagen hoe Margot rood uitsloeg bij haar eigen flaters, hoe vrienden en familie jolig mee de poets hielpen bakken, en hoe het slachtoffer zonder te weten een onderdeel was van allerlei bijzondere verwezenlijkingen. En hoewel een flamboyante Britse zanger ons vanachter zijn piano ooit probeerde wijs te maken dat ‘sorry’ het moeilijkste woord lijkt, viel het nog steeds meer uit Van den Hoofs mond dan keutels uit het achterste van een ezel.

Excuses die - alvast aan ons adres - onnodig zijn, Adriaan: ‘Sorry Voor Alles’ blijft een van de leukste pogingen tot zondagavonds vertier in tijden. Maar van een Emmy-winnend formaat mag je - sorry dat we het zeggen - net dat tikje meer verwachten.

Aangeboden door onze partners

Hoofdpunten

Aangeboden door onze partners

Beste van Plus

Lees meer