De tweede halve finale van het Eurovisie Songfestival 2024: alle acts, inclusief Joost Klein, beoordeeld

1. Malta: Sarah Bonnici – Loop

★★★

Een feestelijke opening. Van een gebrek aan inzet zal niemand Sarah Bonnici beschuldigen. Ze is vermoedelijk de beste danser van deze editie en hangt vaker ondersteboven boven het podium dan dat ze erop staat. Dan heeft ze – bonuspunten van de roze kolonie – ook nog vier dansers bij zich die geen gelegenheid onbenut laten hun shirt uit te trekken. Wel een beetje treurig: de staging is stukken beter dan het (van Beyoncé geleende) lied. En dan zingt Sarah ook niet altijd Loop-zuiver.

2. Albanië: Besa – Titan

★★

Albanese inzendingen werden vrijwel altijd opgebouwd rond de misvatting dat hard zingen ook goed zingen betekent. Een misthoornbenadering die menig trommelvlies teisterde. Goed nieuws dus dat Besa het over een moderne boeg gooit met deze female empowerment-hymne. Aan haar overtuigingskracht ligt het niet, wel aan het stoffige r&b-/popliedje dat we al tientallen keren eerder én beter hoorden.

3. Griekenland: Marina Satti – Zari

★★★

Met deze mediterrane zomerhit gaat Marina Satti zeker naar de finale. Elektronische sirtaki, reggaeton, Griekse standpop, Engelstalige aanmoedigingen. Zari, dat dobbelsteen betekent, is als de mixed grill in het lokale Griekse restaurant: er ligt veel te veel op je bord, maar je blijft hem bestellen omdat je gulzig wordt van al het gebodene. En je krijgt van allebei ook nog onbedaarlijk veel zin in ouzo.

4. Zwitserland: Nemo – The Code

★★★★

Geweldig muzikaal talent, deze Nemo. Met een eclectische mix van opera, triphop, glamrock en hiphop is The Code de Songfestivalversie van Bohemian Rhapsody. Die had ook Finding Nemo kunnen heten, omdat de innerlijke code van deze formidabele zanger in het lied wordt gekraakt. Wordt Nemo de eerste non-binaire winnaar van het festival? Daarvoor mist de act misschien net de benodigde instantaantrekkingskracht.

5. Tsjechië: Aiko – Pedestal

★★★

Nu een fiks deel van de inzendingen dit jaar zijn teentjes dipt in de poel van de nineties-(euro)dance, is het prettig dat Aiko juist lonkt naar de gitaarkant van het decennium. We horen de echo van Republica’s Ready to Go, Song 2 van Blur en bijna alle liedjes van Garbage. Ook trekt de bustier extraordinaire van Aiko de aandacht. Een gewaagd garderobestuk waarmee ze meteen de schaarste op de mondiale stoffenmarkt op de kaart zet.

6. Oostenrijk: Kaleen – We Will Rave

★★★★

Ooh, die zoete tijden dat 2 Brothers on the 4th Floor, Twenty 4 Seven en 2 Unlimited de hitlijsten domineerden. In Oostenrijk hebben ze er blijkbaar ook hevige heimwee naar. Met een song van een van de componisten van Loreens Tattoo ontbreken bij Kaleen (Marie-Sophie Kreissl) alleen nog een lavalamp, een tamagotchi en een gameboy. Voor de uitgelaten zaal van Eurovision in Concert in Amsterdam werkte deze kraker in april geweldig.

7. Denemarken: Saba – Sand

★★★

De bookmakers geloven niet zo in Saba en haar geschiedenis over een liefde die een zandkasteel bleek. Toegegeven: het refrein waarin Saba het woord ‘zand!’ blijft schreeuwen klinkt als mijn moeder tijdens het uitkloppen van de badhanddoeken na een verhitte stranddag met twee ongehoorzame kleuters. Maar de song eromheen voldoet keurig aan alle Eurovisiewetten van melodie en meezingbaarheid. En mocht het in de halve finale toch niet lukken is er goed nieuws: de Öresundbrug naar Kopenhagen ligt op tien minuten rijden van de arena.

8. Armenië: Ladaniva – Jako

★★★

Instantvrolijkheid bij het tweemanschap van zangeres Jaklin Baghdasaryan en de Franse trompettist en fluitspeler Louis Thomas. De laatste drukt een opvallend grote stempel op dit lenteliedje waarin balkanpop en Bollywood elkaar afwisselen. Die mannelijke inmenging gaat dan wel weer precies in tegen de feministische boodschap van het nummer.

9. Letland: Dons – Hollow

★★

Ideaal moment om de frituur aan te zwengelen. Zanger Dons combineert een fijne rauwe rand op de stembanden met een opmerkelijk slaapverwekkend emoliedje over innerlijke leegte. Een vacuüm dat hij doortrekt met een vrijwel absente podiumact. Over Dons carrière in eigen land valt nog heel wat interessants te vertellen, maar we voelen ons plotseling zo vermoeizzzzzzzzzzzz…

10. San Marino: Megara – 11:11

★

Nog niet zo lang geleden was een grote zak geld genoeg om door de noodlijdende San Marinese omroep tot Eurovisiekandidaat te worden uitgeroepen. Dit jaar was geheel anders, met een nationale finale die met 129 liedjes bijna meer deelnemers had dan het land inwoners. Ze werden nog allemaal op tv uitgezonden ook. De Spaanse rockband Megara – in eigen land al twee keer afgewezen – haalde het met deze doorgedraaide trashmetal-act met daarin een hoofdrol voor de flamencogitaar en twee roze, hondachtige wezens.

11. Georgië: Nutsa Buzuladze – Firefighter

★★★

Dat de weg van een Hollywoodduet met Kylie Minogue tijdens American Idol naar Songfestivaldeelname voor Georgië niet zo lang is als hij lijkt, bewijst Nutsa Buzaladze. Zij volbracht het traject binnen een jaar. Metaforen over brandweerlieden lokken uiteraard grappen uit over stemmen als sirenes en refreinen als loeiende alarmen (en vooruit, dat laatste klopt wel een beetje). Maar de waarheid is dat Georgië na enkele onbegrijpelijke inzendingen ineens helemaal bij de tijd is, en voor het eerst in bijna tien jaar de finale kan halen.

12. België: Mustii – Before the Party’s Over

★★★★

Met de winstkansen van België is het sinds Sandra Kim hetzelfde gesteld als met integere bestuurders bij Ajax: ze moeten bestaan, maar niemand heeft ze ooit gezien. Onze zuiderburen hebben met Mustii (Thomas Mustin) en zijn donkere eightiesballade opnieuw een potentiële winnaar in handen. Maar de Brusselse versie van Sven Ratzke heeft echter een probleem: zijn zwabberende stembanden. En was er rond deze meeslepende hartenkreet nu werkelijk geen minder bleke act te bedenken?

13. Estland: 5Miinust x Puuluup - (Nendest) Narkootikumidest Ei Tea Me (Küll) Midagi

★★★

Estse hiphopgroep slaat handen ineen met nationaal folkduo met een voorliefde voor inheemse snaarinstrumenten. What could go wrong? De titel is in elk geval een prima voorbode: ‘Wij weten heus niet wat voor drugs dit zijn.’ Wat zich op het podium afspeelt, is inderdaad behoorlijk psychedelisch. Om hoog te scoren eindigt het geheel iets te veel als een uit de hand gelopen vrijdagmiddagborrel op een accountantskantoor. Niettemin: lekker pakkend liedje.

14. Israël: Eden Golan – Hurricane

★★★

Wat jammer. Eden Golan is een van de beste zangeressen van dit festival en heeft een saaiig, maar niet onaardig liefdeslied. Toch wordt elke noot overschaduwd door de internationale politiek. Ze voldeed braaf aan het bevel van de EBU om alle politieke verwijzingen – aanvankelijk heette haar nummer October Rain – uit de liedtekst te schrappen, maar kon in Malmö toch amper haar hotelkamer uit vanwege bedreigingen. Toch lijkt een finaleplaats – je kunt immers wel vóór Israël stemmen, maar niet tegen – binnen handbereik.

15. Noorwegen: Gåte – Ulveham

★★

Het land van A-ha’s Take on Me gaat nu full Viking mode. Beginnend met een antieke herdersjodel hertaalt dit vijftal een middeleeuwse Noordse ballade over een meisje in een wolvenhuid (‘Ulveham’) en een stiefmoeder met een grote wrat tot een folkloristisch geheel. Zangeres Gunnhild heeft een stem die makkelijk een half millennium overbrugt, maar toch zijn we niet erg enthousiast over deze inzending. Maar dat had u vast al in de gåte.

16. Nederland: Joost Klein – Europapa

★★★★

Wat een heerlijke aanloop naar dit festival heeft Joost Klein ons bezorgd. Crèches vol housende peuters, ouders die hun gabberjeugd herbeleven en het ene na het andere gesneuvelde streamingrecord; Europapa is een hit, jonguh! Dat gezegd hebbende: de podiumpresentatie zucht onder een bekend euvel bij feestacts op de Songfestivalbühne: één harig dier te veel. Gelukkig zijn er vanavond geen vakjury’s, waardoor onze Joost zich fluitend een weg naar de finale hakt.

Eurovisie Songfestival. Tweede halve finale. Donderdagavond. 21.00 uur. NPO 1.

Over de auteur: popmuziek- en mediaverslaggever Stefan Raatgever volgt het Songfestival op de voet voor Het Parool. Sinds 2014 was hij acht keer aanwezig bij het Eurovisiespektakel. Dit jaar doet hij verslag vanuit Malmö.