Direct naar artikelinhoud

Nico Dijkshoorn ging de snowface-challenge aan

Beter je gezicht in de sneeuw duwen dan als een natte zak bonen tegen een deur aanrennen.

'Ik ben in onze tuin naar de tafel gelopen, heb mijn bril opgehouden en mijn gezicht in de sneeuw gedrukt
Beeld de Volkskrant

Kort nadat Donald Trump bekend had gemaakt dat de Verenigde Staten de ambassade zou verplaatsen naar Jeruzalem, sloeg in Amsterdam iemand met een knuppel alle ramen van een Israëlisch restaurant aan stukken. Die actie werd gefilmd door een buurtbewoner.

Ik zag voor het eerst hoe makkelijk je een raam inslaat. Dat zat heel anders in mijn hoofd. Ik zag het ongeveer als het intrappen van een deur. In films lopen ze door deuren heen alsof het vellen rijstpapier zijn, maar in het echt doe je vijf uur over het openen van een gesloten deur.

Ik heb het ooit eens bij een vervallen leegstaand huisje in het bos geprobeerd. Ik liep met mijn zoon, dochter en Tanja langs het huis en zei: wedden dat ik met mijn schouder in twee keer die deur openbeuk? Mijn zoon vertelt het nog wel eens op verjaardagen. 'Wij naast die deur gaan staan. Ging die ouwe een aanloop nemen. Vanuit het bos. Wij zagen hem aankomen. Als een zak natte bonen tegen die deur aan. Nog een keer proberen. Hij schreeuwde erbij. Weer niks. Daarna heeft hij bijna anderhalf uur met een haarspeld het slot open proberen te maken. Zijn wij ergens gaan lunchen.'

Ik ben niet trots op dat verhaal. Ik zie maar één schuldige: de Amerikaanse amusementsindustrie. Nu voel ik dat weer, met die ingeslagen ramen. In films valt het glas heel decoratief in duizenden stukjes op straat en daarna rolt er iemand met een bivakmuts op zijn hoofd in slow motion naar buiten. Daar kan ik echt van genieten. Maar hoe een paar dagen geleden die ramen werden ingeslagen, dat zag er zo vreselijk armoedig uit.

Misschien ook omdat er geen muziek bij zat. Heb ik ook een tijd lang gehad, dat ik bij iedere doodgewone handeling een orkest hoorde aanzwellen. Ik weet nog goed dat ik voor het eerst de film The Godfather zag en de volgende dag in een supermarkt stond. Ik tilde een stronk broccoli op en in mijn hoofd begon een nest cello's te strijken. Na de scène in Once Upon A Time In The West, waarin Claudia Cardinale aankomt op een treinstation, begeleid door muziek van Ennio Morricone, voelde iedere rit met tram 5 - vanuit Amstelveen naar Amsterdam - als een tuchtiging.

Wedden dat ik met mijn schouder in twee keer die deur openbeuk?

Ik heb gisteren nog eens naar het filmpje gekeken van de Tijdelijk In Nederland Verblijvende Relifanaat Zonder Toekomst Van Zijn Eigen (fijne verjaardag, Gerard, morgen) en daarna heb ik iets groots en wilds proberen te doen. Ik ben de snowface-challenge aangegaan.

Even uitleggen. Eergisteren ontstond er een rage op Twitter. Druk je gezicht in een pak sneeuw, maak een flitsfoto met je mobiele telefoon en je ziet een griezelig dodenmasker verschijnen. Toetanchamon voor Friezen, denkt u daar maar aan. Ik bekeek een foto van Wilfried de Jong, die, met jazzhoedje en al, zijn gezicht in de sneeuw had gehangen.

Ik heb muziek opgezet. Merry Christmas Mr. Lawrence van Ryuichi Sakamoto. Ik ben in onze tuin naar de tafel vol met sneeuw gelopen, heb mijn bril opgehouden en mijn gezicht in de sneeuw gedrukt. Van de afdruk heb een flitsfoto gemaakt. Ik herkende mijzelf niet. Ik herkende mijzelf wel in de foto die Tanja had gemaakt: ik, in mijn onderbroek, op witte sokken, met mijn hoofd in een berg sneeuw. Zonder muziek.

Twitter bericht wordt geladen...