Liefst vijf ultralopers zijn er vrijdagavond in geslaagd om tijdig de aankomstlijn te halen van de beruchte ultraloop in het Frozen Head State Park in het Amerikaanse Tennessee – de Barkley Marathons. De race wordt algemeen beschouwd als de zwaarste (en ook wel meest van de pot gerukte) loopwedstrijd ter wereld.

De Oekraïner Ihor Verys was de snelste: hij deed er slechts 58 uur, 44 minuten en 59 seconden over. “Ze hadden een zesde ronde moeten toevoegen”, zei hij lacherig aan de finish. Daarna volgden John Kelly (die al de derde keer de finish haalde), Jared Campbell (vier keer finisher), Greig Hamilton en jawel, de Britse ultraloopster Jasmin Paris. De 40-jarige atlete kwam net op tijd binnen en schreef daarmee sportgeschiedenis.

Campbell finishte voor de vierde keer en stelde daarmee zijn eigen record scherper. “Die nieuwe sector in het parcours is moordend. Je bent een slecht mens”, zei Jared Campbell achteraf tegen de organisator.

Karel Sabbe

Sinds 1989 hebben slechts 17 atleten de finish gehaald van deze krankzinnige ultraloop, waarvan de laatste Karl Sabbe was. De 34-jarige Belg was vorig jaar de derde ultraloper die nog net op tijd de aankomstlijn haalde. De zes jaar daarvoor liep niemand de race binnen de maximumduur van 60 uur uit.

Door het loodzware parcours en de mysterieuze inschrijvingsprocedure is de Barkley Marathons (die werd ontworpen door de lokale ultralooplegende Gary Cantrell) even berucht als fascinerend. Hoewel er geen website en geen officieel aanmeldformulier is, zijn er jaarlijks meer dan duizend inschrijvingen. Uiteindelijk mogen maar 40 uitverkorenen meedoen.

Motivatiebrief

Wat wel bekend is, is dat kandidaat-deelnemers in een brief van ongeveer een pagina lang moeten motiveren waarom ze van de excentrieke organisator een startnummer voor Barkley zouden moeten krijgen. Daar betaal je volgens het gespecialiseerde tijdschrift Runner’s World een symbolische 1,60 dollar aan administratiekosten voor. Startnummer 1 is ieder jaar gereserveerd voor degene die organisator Cantrell, die de race persoonlijk op gang trekt door een sigaret te roken, de kleinste kans geeft om de Barkley Marathons uit te lopen.

De uitdaging zit hem vooral in het terrein en de extreme vermoeidheid veroorzaakt door het chronische slaaptekort. De race loopt over een 160 kilometer lang parcours, waarbij deelnemers vijf identieke lussen van ongeveer 32 kilometer moeten afleggen, afwisselend met de klok mee en tegen de klok. Voor iedere lus krijgen ze maximaal twaalf uur de tijd, maar het parcours is niet gemarkeerd en oriëntatiepunten ontbreken. Deelnemers kunnen enkel rekenen op een kompas en een getekende kaart.

Extreem parcours

Het parcours, dat elk jaar verandert, voert door ongerepte natuur waar nooit iemand komt. Deelnemers moeten ploeteren door bosjes en uitgestrekte velden vol bramenstruiken, waarbij er elk jaar gigantische hoogteverschillen moeten worden overwonnen, in totaal vergelijkbaar met twee keer de Mount Everest (8.848 meter hoog). Kortom, deze bizarre race blinkt uit in moeilijkheid door de ongeziene combinatie van afstand, hoogteverschil en oriëntatievermogen. Geen wonder dat de race soms ook de “Five Loops of Death” genoemd wordt.

Onderweg moeten de deelnemers bovendien allerlei bizarre opdrachten uitvoeren, zoals pagina’s uit een boek verzamelen die de folklore rond de Barkley Marathons vertellen én die overeenkomen met hun startnummer. En dat zonder het gebruik van moderne gps-horloges of andere hulpmiddelen. Updates over de deelnemers zijn schaars en komen vooral via X binnen, wat alleen maar bijdraagt aan de mystiek van deze extreme uitdaging.

Eerste vrouw

Hoe zwaar de Barkley Marathons ook dit jaar was, bleek de voorbije dagen uit de eerste cijfers die via X binnendruppelden. Na ‘slechts’ zeventien uur was de eerste helft van het deelnemersveld al uit de race gestapt. Even na halfweg werd het deelnemersveld zelfs nog aangevoerd door de Britse Jasmin Paris, de eerste vrouw die uiteindelijk deze legendarische ultraloop tot een goed einde bracht. Een prestatie om u tegen te zeggen.