Recensie: De Poezieboys weten het ‘ondergewone’ niet bijzonder te maken in Perec

Het is waar: als er twintig mensen omkomen bij een ongeluk doet dat feitje ons waarschijnlijk niet zoveel. Zeg erbij wat hun laatste maaltijd was en we raken ontroerd. Het banale is belangrijk. Dat vond ook Georges Perec (1936-1982), aan wie De Poezieboys deze voorstelling hebben gewijd. En dan niet zozeer aan zijn werk als aan zijn blik. We gaan kijken naar wat Perec het ‘ondergewone’ noemde.

Vooraf hebben Joep Hendrikx en Jos Nargy een testpanel van vijf bezoekers samengesteld. Zij poetsen op het podium hun tanden, smeren een boterham en vouwen de was op. Na afloop worden ze bewust gemaakt van patronen. Smeer je bijvoorbeeld van je af of naar je toe?

Dat levert soms een lollige opmerking op, maar veel persoonlijke zeggingskracht, laat staan poëzie, hebben de taferelen niet. Het publiek probeert ondertussen de uitgereikte voetnoten over Perec te lezen (lastig zonder zaallicht) en vult een enquête in met vragen als ‘wat was het eerste dat je deed toen je wakker werd?’ De antwoorden worden na de pauze verwerkt in een gezamenlijk verhaal over de aanwezigen en de wereld om ons heen. Ook hier geldt: soms komt er een mooi beeld voorbij, maar er zit veel gebakken lucht tussen.

De Poezieboys zelf, lieve, charmante makers, leren we slechts een klein beetje kennen. Nargy ontroert met wat die niet kan zeggen over het oorlogsverleden van diens familie. De lange slotmonoloog van Hendrikx over parachutespringen is plots heel gewichtig. We moeten ons naar voren durven werpen, vertrouwen op het onbekende. Een metafoor die, laten we het voorzichtig uitdrukken, niet al te origineel is.