Teamspirit is het grootste wapen van dit Oranje dat voor het eerst in de kwartfinale van het WK voetbal staat

Ze staan allemaal in de kring voor de aftrap, tot veiligheidsman Eugène Lebon toe. De hele staf. Aanvoerder Sari van Veenendaal een paar passen naar voren. Ze klapt en schreeuwt bemoedigende woorden. Voor de aftrap zijn innige omhelzingen te ontwaren. Sommige reserves doen een paar danspasjes.

Oranje gloeit uiterlijk van teamkracht. Er zal hier en daar best afgunst zijn op status of positie van een teamgenoot, maar de vrouwen zijn gezellig en aardig voor en met elkaar, ook naar tegenstanders toe. Verbroederend waren dinsdag in Rennes de gebaren van troost, bestemd voor de Japanse verliezers, na de ongelukkige nederlaag van de Aziaten door een omstreden strafschop.

Oranje omarmt op het WK de ongeschreven wetten van toernooivoetbal. Strijden, geluk afdwingen misschien. Elkaar iets gunnen. Slecht spelen en toch winnen. Lieke Martens wil dus de strafschop nemen. Een dialoog volgt. Mag ik, ik voel me lekker. Specialist Sherida Spitse, recordinternational: doe maar. Spitse vertelt na afloop dat ze heeft gedroomd over een strafschop van Martens. Acht doelpunten zijn in vier duels gemaakt door zes spelers: Miedema en Martens allebei twee, Bloodworth, Beerensteyn, Roord en Dekker. De laatste drie zijn reserves.

Verdediger Merel van Dongen vat de avonturentocht door Frankrijk goed samen, nu Italië zaterdag in Valenciennes, de dan oranje gekleurde grensplaats met België, tegenstander is in de kwartfinales: ‘Soms moet je het hebben van een beetje geluk en heel hard werken. Als team bij elkaar blijven. Erin blijven geloven. Dan haal je het toch. Mij hoor je dan niet over zo’n strafschop.’

Robuustheid

‘Onze jacht’, is het thema. De droom. Het gekke is: het spel loopt niet, of althans, niet zoals het zou moeten vloeien. Het is soms net alsof ze pas samen voetballen, terwijl ze al jaren bij elkaar zijn, terwijl ze in bijna dezelfde samenstelling het EK wonnen. Hele gaten vallen op het middenveld, ondanks de robuustheid van Spitse en het stoppende werk van Jackie Groenen, het olievrouwtje van het middenveld. Shanice van de Sanden, Daniëlle van de Donk, tal van anderen, ze blijven onder hun niveau, de een meer dan de ander.

Dat weten ze ook. Van Dongen: ‘We zijn super zelfkritisch. Ik weet zeker dat Sarina (Wiegman, de bondscoach, red.) straks in de bus alweer beelden zit te kijken.’ Ze omschrijft de tocht: ‘Je kunt niet van nul naar honderd in één dag. We zijn met een proces begonnen, zeg maar vanaf het WK 2015. Het gaat beter, de resultaten zijn goed, maar nu moeten we nog zo goed worden dat we ’s werelds beste zijn. Dat zijn we nog niet. Dat is de volgende stap.’ Jackie Groenen: ‘We hebben weer gewonnen van een toptegenstander. Dat is ontzettend knap. Dat doen we hartstikke goed.’

Zo is dat. Gewonnen van Canada, vijfde van de wereld, en Japan, zevende. Nederland is achtste. Wiegman geeft spelers vertrouwen. Ze wacht lang met wisselen. Maar als ze Van de Sanden dan inruilt vanwege haar vormloosheid, verzoent die zich met haar rol en wenst ze invaller Lineth Beerensteyn vanuit de grond van haar hart succes. Beerensteyn loopt vervolgens een paar Japanse vrouwen voorbij en legt de bal terug op Miedema, die tegen de arm van Kumagai schiet. Spitse vindt dat Martens deze doelpunten nodig had. ‘Dat is fijn voor haar.’ De ketting van saamhorigheid trekt zijn spoor door Frankrijk.

Vol overtuiging

‘We gaan verder met geschiedenis schrijven’, zegt Wiegman. En ook: ‘Lieke behoort de strafschop niet te nemen omdat ze dat nodig had, maar omdat ze vol overtuiging was.’ Wiegman prijst Spitse, om haar gedachte aan het teambelang.

Alles is mogelijk, als het zo doorgaat. Martens is twee keer uitgeroepen tot vrouw van de wedstrijd, terwijl ze nog niet eens zo goed is. De vraag is wat de ploeg kan als iedereen een topdag heeft. Feit is dat de prestatie al historisch is, op het tweede WK voor Nederland. Kwartfinales, na de achtste finales van 2015. Tien duels op rij gewonnen op een eindtoernooi. Dat is de mannen nooit gelukt, in hun veel rijkere historie. ‘Uiteindelijk moet je soms een beetje geluk hebben’, zegt verdediger Dominique Bloodworth. ‘We hebben de overwinning over de streep getrokken. We hebben geschiedenis geschreven en daarop mogen we trots zijn. Soms maakt het niet uit hoe je wint.’

Opeens zijn ook de Olympische Spelen dichtbij, ondanks de Europese overheersing op het WK. Sterker nog: theoretisch gezien kan de vrouwenploeg zich zaterdag plaatsen voor Tokio, waarvoor drie Europese landen zich kwalificeren. Als de Verenigde Staten vrijdag van Frankrijk winnen en Nederland zaterdag van Italië, is het zover. Dat zou opnieuw een primeur zijn.