Zou de man de beelden terugkijken, nu hij tijd heeft door zijn stadionverbod voor het leven?

Het toppunt van verloedering op het voetbalveld betrof een scène uit Goodison Park, waar donderdag tijdens een opstootje bij Everton - Lyon een vader naar een Franse speler sloeg. Het mepte alleen lastig, omdat hij zijn zoontje op de arm droeg.

Zou de man de beelden terugkijken, nu hij tijd heeft door zijn stadionverbod voor het leven? Zo van: kijk, Jimmy, of hoe de peuter ook moge heten, dat zijn wij. Jij en ik, samen naar het voetbal. Gezellig. Hier lopen wij naar de spelers toe, vlak bij de reclameborden.

Ja, die met dat rode hoofd en van bloed doorlopen ogen, dat ben ik. Ik snap dat je me nauwelijks herkent. Dit is niet de papa die 's avonds een verhaaltje voorleest.

Trouwens, Jimmy, het was alleen een beetje onhandig dat je op mijn arm zat. Anders had ik die Franse eikel tenminste fatsoenlijk kunnen raken. Ik zie dat je best bang kijkt. Is niet nodig, hoor. Keurig dat je de speen in je mond houdt.

Het akkefietje bij Everton is symptomatisch voor de totale gekte die het voetbal op menig moment overneemt. Kijk naar die koppen vol haat op de tribune bij Feyenoord - Ajax. Brrrr.

Aad Felix , jeugdvoorzitter van de club waar mijn zoon voetbalt, Onze Gezellen uit Haarlem, liep zaterdag met een ingenieus plastieken plaatje over zijn neus. Hij is geopereerd aan een breuk.

Hoe dat zo kwam? Hij floot de wedstrijd van jongens onder 19 tegen United Davo, ook uit Haarlem, en gaf op een gegeven moment de rode kaart aan een knul van United. De jongen vertrok zonder al te veel misbaar, want het was verder best een gewone, fijne wedstrijd.

Felix had alleen buiten de vader van de jongen gerekend. Die liep het veld op en haalde uit voor een ouderwetse muilpeer. Blauw oog, neus gebroken. De politie was snel ter plaatse, want in het naburige Bloemendaal, dat chique Bloemendaal, waren ze ook al met elkaar op de vuist gegaan bij een jeugdwedstrijd.

De man van de muilpeer was al gevlucht, maar hij meldde zich later op het politiebureau. Tegen hem is aangifte gedaan voor mishandeling.

In hetzelfde weekeinde schreef vriend Hans Klippus op Facebook over zijn avonturen als jeugdcommissielid van dienst bij VUC uit Den Haag, waar hij verbaal was bedreigd en beledigd toen hij het opnam voor een belaagde scheidsrechter.

En zo gaat het week in week uit, her en der in Nederland. Op het eind van zijn betoog schrijft Klippus: 'Maar ik laat mijn cluppie niet in de steek.'

Het is bijna ontroerend, dat de meeste mensen die zich voor de club inzetten gewoon doorgaan, ondanks al die ongein. Aad Felix blijft fluiten, als het aan hem ligt.

Leve al die vrijwilligers. Ze doen hun 'werk', ondanks al die bedreigingen en al dat geweld. Ze laten zich niet uit het veld slaan. Althans, niet in figuurlijke zin.

^{Reageren? w.vissers@volkskrant.nl}