De omsingelde pelsrobben in de nieuwe reeks Planet Earth doen even denken aan de in de hoek gedreven demonstranten in de mensenwereld

In deze tijd van polarisatie is het goed vastklampen aan wat ons bij elkaar houdt. David Attenborough is zoiets, of zo iemand eigenlijk. Zijn zalvende Queen’s English bij de spectaculairste beelden die ooit gemaakt zijn van Moeder Aarde zijn al decennialang betoverend. Het heeft ervoor gezorgd dat de Britse bioloog en televisiemaker steevast tot de geliefdste personen ter wereld wordt gerekend. Iedereen houdt van Attenborough. Zelf zegt hij daarover: niks knaps, ik hoef ook geen controversiële dingen te doen of te vinden.

En toch, zijn serie David Attenborough: A Life on Our Planet uit 2020 was niets minder dan een in wonderschone beelden verpakt manifest over de kwetsbaarheid van onze aarde. Het is een insteek die weliswaar niet controversieel klinkt, maar – afgaande op recente verkiezingsuitslagen – evengoed mensen in het harnas jaagt.

Maar níét als Attenborough het zegt, niet als er dronebeelden van jagende orka’s of close-ups van flamingokuikens bij komen kijken. Dan houden we niet alleen allemaal van Attenborough, maar dan houden we zelfs allemaal van onze eigen, kwetsbare, wondere wereld.

Op de 98ste verjaardag van Attenborough werd woensdag het eerste deel uitgezonden van een nieuwe reeks van Planet Earth, de derde, om als vanouds weer met open mond naar te kijken. Thema: kust. Hypnotiserend, het feeërieke bewegen van de vlerkslak bij de Noordpool. En het is nagelbijten als een groene schildpad gevolgd wordt op haar weg terug naar zee zonder te bezwijken onder de blote zon. Maar meer dan mooi wordt het als de natuur voor even doet denken aan onze wereld, de mensenwereld.

Want net voor Planet Earth, live op AT5: de bezetting van de Oudemanhuispoort. Demonstranten die in de hoek gedreven door ME niet in paniek raken, maar blijven staan of zitten. Even later, voor de kust van Zuid-Afrika, weten Kaapse pelsrobben zich in minstens zo’n penibel parket. Witte haaien hebben ze tegen de kliffen aan omsingeld, ze kunnen geen kant op. Maar zwichten doen ze niet. Ze klitten samen, totdat ze met zoveel zijn dat ze de rollen omdraaien en de haaien terug de zee in jagen. Omdat ze met veel zijn, omdat ze erin geloven. Een parallel is zó gevonden.

Meer tv-recensies? Lees alle afleveringen van Han Lips in ons archief. Lees ook de wekelijkse rubriek Sterrenstof, waarin we de mediaweek doornemen. Reageren? hanlips@parool.nl.