Recensie: Oogverblindende serie Máxima had voor Oranjes niet op een beter moment kunnen komen

Met chirurgische precies schaafde journalist Marcia Luyten aan haar biografie over de jonge jaren van koningin Máxima. Met hetzelfde gevoel voor detail zijn de makers van de peperdure serie van streamingdienst Videoland aan de slag gegaan, met het boek als basis.

Zie alleen al de taxi waar Máxima (zeer geloofwaardig gespeeld door de Argentijnse actrice Delfina Chaves) uitstapt in april 1999, tijdens het aprilfeest in het Spaanse Sevilla. Er liep ook een Nederlandse prins rond, die narrig reageerde toen een hem onbekende vrouw plots foto’s van hem nam. Dat is een bekend verhaal over de eerste ontmoeting tussen toenmalig prins Willem-Alexander en Máxima Zorreguieta. Maar die taxi dus: een gedateerde Renault met een oude Spaanse kentekenplaat, zoals ze rond de eeuwwisseling daadwerkelijk rondreden in Sevilla. Heerlijk detail.

De serie is al vóór de lancering een succes. Van België tot Latijns-Amerika zijn de rechten al verkocht, een tweede seizoen is reeds aangekondigd. En eerlijk is eerlijk: de productie maakt de hoge verwachtingen meer dan waar.

Ronduit aanstekelijk is daarbij het spel tussen Chaves en Martijn Lakemeier, die Willem-Alexander fascinerend neerzet als – enerzijds – een houterige antiheld, maar ook een onvervalst romanticus. De openingsaflevering is zoeter dan de oranjetompouce die we straks op Koningsdag massaal verorberen.

De twee liefdesscènes in die eerste aflevering zijn keurig vergeleken bij het vlezige gooi- en smijtwerk in tal van andere Nederlandse series en films. En toch levert het licht ongemak op en had de serie, net als The Crown, zonder intieme scènes gekund. Hoe mooi Chaves en Lakemeier ook zijn, hier zie je toch het huidige koningspaar met elkaar in de weer. Het is een beetje alsof je naar je ouders kijkt, in hun jonge jaren.

Lijfwachten mee naar school

Compleet anders – en daarmee ook een stijlbreuk – is de toon in de tweede aflevering, die zich grotendeels afspeelt in Argentinië, eind jaren zeventig. Op gezette tijden krijgt de jonge Máxima behoorlijk veel mee van het gewelddadige regime van Videla, waar haar vader als landbouwminister in dient. Vergeleken bij het liefdesepos is dit veel inhoudelijker. De angst voor een aanslag op de Zorreguieta’s, die Máxima’s moeder bijna tot een zenuwinzinking drijft, beschreef Luyten al invoelend in haar boek. Nu ziet de wereld dat niet alleen Willem-Alexander, maar ook zijn vrouw is opgegroeid met lijfwachten die meegingen naar school.

Goed dat die kant van Máxima zo belicht wordt. Maar het is een groot verschil met de dolkomische eerste aflevering, over het opbloeien van de liefde tussen de prins van Oranje en de econome uit Buenos Aires, inmiddels werkzaam op Wall Street. Hollandse lompheid tegenover Latijnse sprankeling: het werkt fantastisch.

Veelgehoorde opmerking op het premièrefeest, waar de eerste twee afleveringen werden getoond: “Ik begin weer een beetje van Willem-Alexander en Máxima te houden nu ik dit zie.” In tijden van afnemende populariteit had deze serie voor de Oranjes op geen beter moment kunnen komen.