27 mei 2019 om 03:00
Luister naar

Column Anita Zeldenrust: Ineens sta ik in de kerk op de lijst. Dé lijst

Het kwam gek genoeg als een donderslag bij heldere hemel. Dat had niet gehoeven, want ik had het volgens de mensen om mij heen al op m’n klompen kunnen aanvoelen. Maar mijn hoofd had zich de laatste maanden met andere dingen dan kerkenwerk gevuld. Het kerkgezin was letterlijk en figuurlijk wat meer op afstand komen te staan doordat ons nieuwe huisgezin mij volledig in beslag nam. Het spreekwoordelijke lampje weigerde zelfs te gaan branden toen ik er achter kwam dat onze ouderling al enkele vergeefse pogingen had gedaan om mij te spreken. Maar toen werd het duidelijk. Ik stond op de lijst. Dé lijst.

Dergelijke boodschappen waren al vaker ons huis binnengekomen, maar dan ging het over de man op de lijst. Nu, voor het eerst in de geschiedenis van onze kerkelijke familie, kon ook de vrouw tot ouderling geroepen worden. Niet dat ik mij persoonlijk nu zo beziggehouden had met de jarenlange discussies daarover, maar toen deze mogelijkheid ook in ons kerkgenootschap geboden werd, heb ik dat met open armen ontvangen – als een verlossing van de veel te stellige overtuiging vanuit het verleden, die tot de enige waarheid werd verheven.

Nu is het zeker niet mijn bedoeling om in deze column die hele discussie opnieuw te gaan voeren. Veel liever kijk ik nu vooruit, naar de roep die op mij afkomt en die ik maar niet terzijde kan leggen, hoeveel tegenargumenten ik ook zou kunnen bedenken en hoeveel buitenlandse kerken en binnenlandse bezwaarden om deze reden het kerkverband ook zullen verlaten.

lichtend voorbeeld

Toen ik in de afgelopen weken de reacties op het sterven van Kinga Bán en Rachel Held Evans las, werd me duidelijk voor hoeveel mensen en vooral vrouwen zij een lichtend voorbeeld zijn geweest. Twee vrouwen van vrede, die voor mensen als u en ik een bron van inspiratie zijn geweest en zullen zijn. Omdat door hen heen hun Heiland zichtbaar werd, én omdat ze vrouw zijn. In die volgorde wat mij betreft. Wat hebben onze kerken ze nodig: de mensen die beelddragers van Christus zijn. Om zich aan te warmen, op te trekken, te spiegelen en te schuren. Maar ook om zich mee te identificeren. En juist daarom lijkt het mij zo’n goed idee dat ook vrouwen een oudstenrol vervullen in een kerk. Want zoekende mensen hebben een voorbeeld nodig, een identificatie­figuur. En die vind je nu eenmaal sneller bij iemand van je eigen sekse.

In ons gezinshuis ben ik dolgelukkig dat er naast mij een kerel staat, die de zaken net even anders aanstuurt en bekijkt. Juist voor een gezin met opgroeiende jongens en meisjes zijn een vader- en moederfiguur onmisbaar. We leven en werken iedere dag met kinderen bij wie het gebrek aan een of beide liefdevolle voorbeelden blijvende schade heeft aangericht. Soms helpt juist vrouwelijk ingrijpen om te verzachten en te herstellen. Een arm die troost, een kus op de wang. Op andere momenten is mannelijke nuchterheid de sleutel voor vooruitgang. Een potje stoeien en weer door.

Zou het dan niet ook voor ons kerkgezin gelden dat het veel gezonder voor onze geloofsontwikkeling is als er door leiders van de kerk een godsbeeld wordt vertolkt met zowel de mannelijke als de vrouwelijke eigenschappen daarvan?

barsten

Ik voel me net Aletta Jacobs als ik daar straks met de eerste vrouwendelegatie aanschuif aan de kerkenraadstafel van de mannenbroeders ouderling. Maar dat went snel genoeg. Ik hoef de verschillen niet weg te poetsen. Laat die er gewoon zijn. Vooral hoop ik dat de vrouwen een aanwinst zijn voor het gezin van Christus – wat ze op vele plekken in de gemeente al zijn. Dat ze samen met de mannen de moed hebben hun ‘barsten te gebruiken, want Gods grootheid kan ontluiken waar ik kwetsbaar ben en zwak’ – om maar eens een tekst uit Kinga’s erfenis aan te halen. En het zou mooi zijn als ik daarnaast zelf kan leren leven met de gedachte dat er ook mensen zullen blijven die niet verder kunnen of willen kijken dan mijn geslacht.

Mail de redactie
Mail de redactie
Heeft u een tip over dit onderwerp, ziet u een spelfout of feitelijke onjuistheid? We stellen het zeer op prijs als u ons daarover een bericht stuurt.
Wim Dekker is lector informele netwerken en laatmoderniteit aan de Christelijke Hogeschool Ede.

Het gepest van Wilders mag niet gewoon zijn. Timmermans heeft hulp van andere Kamerleden nodig

Wim Dekker hoopt dat het fatsoenlijke deel van de Kamer niet in debat gaat over wat fatsoen is, maar soeverein afstand neemt van onfatsoen. En hij vraagt om gebed voor Frans Timmermans.

Zo sensationeel is dat boek van David de Vos niet, al suggereert hij het graag

Evangelisch prediker David de Vos prijst zijn verhaal aan als ‘het meest gedurfde en ongefilterde boek over de christelijke wereld dat je gaat lezen’. Verkooppraat, volgens Reina Wiskerke.

Kelly Keasberry is theoloog en pastoraal medewerker bij ziekenhuis AZ Monica in Deurne en Antwerpen.

Ambtenaren, managers, artsen of docenten: grijp eens wat vaker naar de gieter

Voor mij als ziekenhuispastor was het uitsterfbeleid niet om aan te zien, schrijft Kelly Keasberry. Na werktijd besloot ik tot een reddingsoperatie. Gewapend met een gietertje, een schaar en een emmer van de schoonmaker.

Anita Zeldenrust is ouder van een gezinshuis voor kinderen die (soms tijdelijk) niet thuis kunnen wonen.

Stilte kan confronterend zijn. Als de geluiden van buiten verstommen, gaat je binnenwereld aan de gang

Stilte kan confronterend zijn. Als de geluiden van buiten zijn verstomd, gaat je binnenwereld aan de gang. Het is mij lang gelukt dat uit de weg te gaan, schrijft Anita Zeldenrust. Drukte is een statussymbool.

nd

In Amsterdam zit een witte duif klem. Hoe kan ik de vogel nog redden? Klimmend, via de regenpijp?

Wat doe je als je ziet dat er een vogel verstrikt is geraakt in een net? Op één-hoog? Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren. Maar er is toch hoop.

George Harinck is rector magnificus aan de Theologische Universiteit Utrecht.

Laat kinderen weer sleutelteksten uit de Bijbel, de geschiedenis en de literatuur uit het hoofd leren

Het is ronduit zonde dat we tegenwoordig bijna niets meer uit ons hoofd leren. Want wat je niet bezit, kun je jezelf niet herinneren. Zorg daarom voor een goed gevulde binnenkamer, stelt George Harinck.

Hans Werkman

Bezwijkt in christelijke gedichten de poëzie 'onder de last van de boodschap'?

Lieddichter Ad de Besten was een meelevend christen, maar christelijke poëzie, moest dat zonodig? Hij las het werk van enkele christelijke dichters en constateerde dat dit wantrouwen geen nieuw voedsel heeft gevonden.

Bart Jan Spruyt is historicus en docent kerkgeschiedenis aan het Hersteld Hervormd Seminarium.

Nederlandse benadering van mensen met twijfels over hun gender wordt steeds meer bekritiseerd

Het beleid om jonge mensen met genderdysforie met puberteitsblokkers te behandelen, wordt in steeds meer landen herzien, ziet Bart Jan Spruyt. Hij betreurt dat die kentering bij Nederlandse politici niet doordringt.

beeld nd

Hoe maak je van duurzaam leven een vrolijke worsteling? We kunnen leren van Psalm 119

Duurzaam leven voelt soms als gerommel in de marge, ervaart Alexander Bosma. Het is makkelijk om het dan maar te laten, terwijl je ervan overtuigd bent dat het moet. Hoe maak je er toch een vrolijke worsteling van?