Psst: Een gesprekje met mijn vader over de vrouwelijke dominee in het dorp

Het is een heet hangijzer in de Christelijke Gereformeerde Kerken. In de Gereformeerde Kerken vrijgemaakt is het aan het verschuiven en worden vrouwelijke ambtsdragers bevestigd. Er zijn zelfs al twee vrouwelijke synodeleden op komst. Over veertig jaar mogen zij terugblikken op die eerste schreden, in het Nederlands Dagblad natuurlijk. Nu ga ik niet in op de hermeneutiek, de ecclesiologie, de eschatologie, of wat voor logie dan ook. Dat gebeurt al genoeg tijdens verhitte discussies op verjaardagen, avonden van de mannenvereniging of op kerkenraadsvergaderingen.

Ik neem u mee naar het dorpje Meeuwen. Mijn vader begon daar als hervormd predikant. Toen hij er zijn eerste schreden zette, werd hem verteld dat hij op zondag zo moest preken dat op maandag de stenen door de pastorieruiten zouden vliegen. Ernstig, appellerend, waarschuwend, zo moest het zijn. Hij begon er gewoon met het verkondigen van het evangelie.

Toen er in de plaatselijke Gereformeerde Kerk een vrouwelijke dominee werd beroepen, was dat een unicum voor de synodaal-gereformeerde kerk ter plaatse. We hadden het over deze kwestie, mijn vader en ik. Ik vergeet nooit wat hij toen zei: ‘Daarover kun je in de kerk verschillend denken.’ Het was begin jaren negentig van de vorige eeuw.