21 november 2018 om 03:00
Luister naar

Mooi werk en inkomenszekerheid voor iedereen, daar moet het om gaan

Gelijke bescherming voor iedereen die op de arbeidsmarkt actief is, of wil worden – dat zou wel een heel mooi perspectief zijn. In een tijd waarin de economie geweldig goed draait, moet het kunnen. Het tekort aan arbeidskrachten in diverse sectoren is nijpend, en de winstpositie van het bedrijfsleven is beter dan sinds mensenheugenis.

Toch wacht een taaie klus. Lees het commentaar van de Raad van State op het voorstel van het kabinet onder de kop ‘Wet arbeidsmarkt in balans’. Er zijn nu grote verschillen tussen vast en flexwerk. Het kabinet wil daar wat aan doen. Maar volgens de raad blijven er grote verschillen bestaan. Veel voorgestelde maatregelen hebben tot gevolg dat aan één kant knelpunten worden opgelost, maar dat er aan de andere kant nieuwe ontstaan. Zo kan de poging om een flexwerker gauwer aan een vaste baan te helpen, ertoe leiden dat in plaats daarvan een zzp’er wordt ingeschakeld. Dat noemt de raad het waterbed-effect. De raad wil dat ‘met urgentie’ wordt gewerkt aan een totaaloplossing. Daarbij gaat het niet alleen om de arbeidsmarkt, maar ook om sociale zekerheid en om de fiscale kant van het verhaal.

flexwerk blijft groeien

De vorige minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid, de PvdA’er Lodewijk Asscher, heeft ook al geprobeerd meer zekerheid op de arbeidsmarkt te bieden. Hij kwam met de veelbelovende ‘Wet werk en zekerheid’. Maar de groei van flexibele arbeid – die symbool staat voor minder zekerheid – is doorgegaan. De Nederlandse arbeidsmarkt is zelfs sterker geflexibiliseerd dan in andere landen die met dezelfde trends te maken hebben: technologische vooruitgang, globalisering en culturele ontwikkelingen (bijvoorbeeld: mensen die zich minder willen binden voor een langere periode, of dat nu een baan is of bijvoorbeeld een relatie).

Het huidige kabinet beseft heel goed wat het probleem is. Flexibele werknemers verkeren in een ongelijke positie en kennen grotere onzekerheid over werk en inkomen. En dat heeft ook gevolg voor hun welzijn, voor hun toekomst en voor het kunnen beschikken over betaalbare woonruimte. Ook wordt minder geïnvesteerd in hun scholing en dat kan weer gevolgen hebben voor de innovatiekracht van de economie, schrijft minister Koolmees.

Hij is zich ervan bewust dat de voorstellen die nu op tafel liggen, de knelpunten onvoldoende oplossen. Hij gaat dan ook een adviescommissie instellen die moet kijken naar een allesomvattende aanpak. Al tijdens deze kabinetsperiode moet er iets op tafel komen.

Wat echt zou helpen, is dat er een vangnet komt dat niet alleen geldt voor werknemers met langere arbeidscontracten. Iedereen die op de arbeidsmarkt actief is, moet er profijt van hebben; ook werkers met kleinere en kortdurende baantjes en zzp’ers. Een volksverzekering, vergelijkbaar met de AOW, zou alle werkenden meer bestaanszekerheid bieden bij ziekte, werkloosheid, arbeidsongeschiktheid en pensionering. Vervolgens gaat het ook om meer gevarieerd werk en betere toekomstkansen voor iedere werkende. Want op dat vlak is er net zo goed een tweedeling op de arbeidsmarkt.

rechtvaardiger stelsel

Van het ideaalbeeld – mooi werk en inkomenszekerheid voor iedereen – staan we nog heel ver af. Dat komt deels doordat werkgevers en werknemers onderling, en de politiek, ver uit elkaar liggen. Een voorbeeld van het eerste is het eindeloze traject om te komen tot een nieuw pensioenstelsel. Wat een drama! Het valt te vrezen dat de totaaloplossing die de Raad van State bepleit, ons opnieuw het moeras in trekt. Polderen totdat je een ons weegt.

Wat een ‘arbeidsmarkt in balans’ ook al niet dichterbij brengt, is dat er altijd werkgevers zijn die voor elke nieuwe maatregel minstens vijf ontduikingsroutes weten te vinden. De Raad van State noemt als voorbeeld payrolling, een vorm van inhuur van personeel. De moed zou je in de schoenen zinken. Toch rest niets anders dan keihard aan de slag te gaan met een rechtvaardiger stelsel van arbeid en inkomen.

Mail de redactie
Mail de redactie
Heeft u een tip over dit onderwerp, ziet u een spelfout of feitelijke onjuistheid? We stellen het zeer op prijs als u ons daarover een bericht stuurt.
Afbeelding

De oorzaak van veel ellende is dat brute macht over gerechtigheid heerst en velen daarover zwijgen

'In 1964 werd ik met een spandoek voor Paleis Soestdijk gearresteerd', schrijft Aad Kamsteeg. Zestig jaar later vraagt hij opnieuw aandacht voor de Molukkers.

Let goed op als er een beroep wordt gedaan op wetenschappelijk onderzoek

Het pleit voor minister Piet Adema dat hij het stempel 'veilig' op glyfosaat wantrouwde. Een beroep op wetenschappelijk onderzoek zegt helaas lang niet alles, stelt Reina Wiskerke.

Annemarie van Heijningen-Steenbergen is schrijver en spreker.

Refomeisjes zijn niet per se bang omdat ze weten van de 'schrik des Heeren'

Ik groeide op 'wetende de schrik des Heeren', maar was banger voor een krokodil onder mijn bed dan voor de hel, schrijft Annemarie van Heijningen over haar jeugd in de gereformeerde gemeente.

Corjan Matsinger is jongerenwerker en religieus trendwatcher.

Een bezoek aan Taizé laat zien dat geloof lang niet altijd hoeft aan te sluiten bij je belevingswereld

Je hoeft je echt niet in duizend bochten te wringen zodat geloof altijd aansluit op de belevingswereld van jongeren. Vaak is het juist goed dat het in eerste instantie even vreemd is, merkte Corjan Matsinger in Taizé.

Hans Werkman

Hans Werkman googelde: 'verhuizen poëzie', want tijd om te schrijven had hij niet

‘Hoeken met huisgeheimen komen bloot’, schreef Gerrit Achterberg in zijn verhuisgedicht ‘Beumer & Co.’ Columnist Hans Werkman ervaart het momenteel tijdens zijn verhuizing aan zijn lijf en ziel.

Afbeelding

Kiezen kinderen hun eigen ouders? Waarom deze opvoedgedachte me rust en vertrouwen gaf

Het is maar goed dat de opvoeding niet eenrichtingsverkeer is, bedenkt columnist Gerard ter Horst zich. Zoals ouders energie in hun kinderen steken, zo is het ook andersom. Dat biedt hoop voor een duurzame relatie.

Henk den Uijl

De druk om een kant te kiezen was nog nooit zo groot en dat is niet zonder risico's

Veel bestuurders zijn groot geworden met het idee dat er door onderling gesprek vanzelf begrip voor de ander ontstaat. Dat is niet langer zo. Bestuurders moeten kleur bekennen, schrijft Henk den Uijl. Dat is niet zonder gevaar.

Lody van de Kamp is rabbijn

Joden, trotseer gevoelens van angst en onveiligheid - zoals de helden in de Tweede Wereldoorlog

Lody van de Kamp werd recent flink toegetakeld. Toch kiest de rabbijn ervoor zich niet te laten leiden door angst. Hij roept ook anderen, vanuit geloof, op tot meer veerkracht en weerstand.

Jan Willem Wits

Kerken die vasthouden aan de onwrikbare huwelijksbelofte, laten (pastorale) kansen en taken liggen

Nog maar ruim 1 procent van de Nederlandse katholieken trouwt in de kerk. Waar ligt dat aan, vraagt Jan-Willem Wits zich af. Kan het te maken hebben met de vraag: waar is de kerk wanneer je het huwelijk niet volhoudt?