Als je de twee minuten stilte moet afdwingen, kun je er net zo goed mee stoppen
Direct na de Dodenherdenking bij het Nationaal Monument op de Dam schreven de media over een ‘waardig’ verloop. Ik kon mijn ogen niet geloven.
Op het uitgestorven plein waren nog geen vierduizend mensen aanwezig, die een toegangskaart hadden moeten aanvragen, bij de toegangshekken werden gefouilleerd, paraplus achterlieten en argwanend in de gaten werden gehouden door de honderden politieagenten die op en rond de Dam paraat waren.
De twee minuten stilte die ingingen nadat de laatste tonen van de taptoe waren uitgedoofd, stonden vooral stijf van maatschappelijke stress, in afwachting tot een protestkreet de boel zou verstoren. Dat die uitbleef was fijn, maar ‘waardig’ zou ik deze editie van 4 mei niet willen noemen.