Recensie: Opnieuw trekt Khruangbin de luisteraar zijn betoverende universum in

Als ze hadden geweten hoe succesvol hun trio zou worden, hadden ze een andere naam gekozen, zei gitarist Mark Speer al eens. Maar toen Khruangbin in Houston zijn eerste optredens gaf, leek de doezelige, grotendeels instrumentale, psychedelische rock, voorbestemd voor altijd in koffietentjes te blijven klinken. Niet zo gek dus om een grappig woord uit de Thaise lessen van bassiste Laura Lee Ochoa als naam te kiezen.

Maar Khruangbin (Thais voor vliegtuig) werd een onverwachte hit en heeft komende herfst aan één optreden in de Afas Live niet voldoende om zijn Nederlandse fans te herbergen. De aantrekkingskracht is niet moeilijk te begrijpen. Het drietal weet met beperkte instrumentatie een rijke schakering aan internationale invloeden in zijn muziek te verwerken.

Leon Bridges

Zo onontkoombaar goed als het soultweeluik Texas Sun (2020) en Texas Moon (2022) met gastzanger Leon Bridges wordt het vermoedelijk niet meer, maar ook het vierde album A La Sala is een droom van een plaat. Het trio gaat terug naar zijn roots en zet de gitaar- en baspartijen van Speer en Lee Ochoa weer prominent op de voorgrond.

De sfeer is op het eerste gehoor landerig, maar de lome grooves blijken al snel genoeg zon en warmte te bevatten om de luisteraar langzaam het betoverende universum van de band in te trekken.