“Het is alsof je een te lange tuinslang in je broek en shirt steekt, die een te nauwe bocht maakt als je voorover buigt.” Zo legt Bert De Backer een vernauwde liesslagader uit. Iets wetenschappelijker: door het vele voorover gebogen zitten tijdens het fietsen, groeien de spieren in de liesstreek, waardoor er een knik in de slagader kan komen en de diameter van de ader afneemt. Het gevolg is dat er in die fietshouding minder bloed naar de benen kan stromen. ”De vernauwing zorgt voor extra verzuring in het been. Als je ene been na enkele uren fietsen nog perfect aanvoelt, is het been met de vernauwde liesslagader helemaal verzuurd.”

De renner van Vital Concept is een van de weinige actieve Belgische profs die met de ­typische wielerblessure heeft gekampt. Het Nederlandse klimtalent Sam Oomen is het recentste slachtoffer. In de wielerpodcast Live slow, ride fast getuigt Oomen hoeveel last hij de laatste maanden had op de fiets. “Vaak kwam ik wenend van de pijn over de meet.” Oomen werd vorige week geopereerd. Zijn seizoen zit erop.

Waarom vertellen we dit in een verhaal over Annemiek van Vleuten? De renster van Mitchelton-Scott is drie keer een liesslagadervernauwing tegengekomen. Een eerste keer in 2009 aan de linkerkant. In 2011 aan de rechterkant en in 2013 opnieuw aan de linkerkant. Gevolg: drie operaties. De Backer: “Er zijn twee mogelijkheden. Ofwel wordt er een stuk van de ader uitgeknipt. Ofwel maken ze een reconstructie van de ader hoe die voor de vernauwing was. Elke operatie houdt een risico in, maar aan de liesslagader is het nog risico­voller. Als het fout gaat, kan het zijn dat je in een mum van tijd helemaal leegbloedt.”

Veel cowboyverhalen

Volgens De Backer is de operatie nodig om weer pijnvrij te fietsen. Volgens sommigen is het ook een wonderrecept. “Je hebt minder pijn, maar het is niet zo dat je plots gaat vliegen. Om de perceptie van de verheerlijking van zo’n operatie te counteren: mijn ploegmaat Patrick Müller onderging vorig jaar een operatie aan de liesslagader, maar heeft vorige week aangekondigd dat hij stopt. In sommige cowboyverhalen hoor ik andere dingen, maar bij mij verrichtte het geen wonderen.”

Bij heel wat andere renners wel. Laurens ten Dam reed na zijn operatie in 2009 nooit sneller. “Ik kwam er misschien wel veertig procent beter uit. Zonder die operatie was ik allang gestopt met fietsen. Na die operatie dachten de mensen zelfs dat ik doping nam, maar ik was gewoon eindelijk van die liesslagader­vernauwing verlost.”

Eenzelfde scenario bij Annemiek van Vleuten. In 2011 won ze tussen twee operaties aan de liesslagader door nog wel de Ronde van Vlaanderen, maar haar carrière nam pas echt een vlucht na operatie nummer drie. Twee ritzeges in de ­Giro in 2014, zes profzeges in 2015. In 2016 was ze al opgeklommen tot de beste Nederlandse tijdrijdster. Op de Spelen van Rio was ze in de wegrit op weg naar goud, maar werd ze gestuit door een doodsmak. De schade was aanzienlijk: enkele scheurtjes in de wervelkolom en een hersenschudding. Gelukkig bleek de liesslagader niet geraakt. De rest is geschiedenis: negen zeges in 2017, twaalf zeges in 2018, en ook dit jaar al zes stuks. Zonder ongelukken pakt de laat­bloeier vandaag nummer zeven. En dat allemaal ondanks of dankzij de ader in haar lies.

Praktisch:

De start van La Course wordt al om 9u20 gegeven in Pau, waar de rensters omstreeks 12u30 terug worden verwacht. De etappe is 121 kilometer lang en bestaat uit vijf rondjes op het tijdritparcours van de mannen later op de dag, met onderweg vier keer de beklimming van de Côte de Gelos (1,1 km aan 7,8%).