Column: Mijn dertienjarige dochter maakte me vegetariër
Ik heb goede voornemens dit jaar. Of de kilo’s eraf gaan vliegen dat weet ik niet, maar het draait allemaal om eten. Of beter gezegd, bepaalde dingen niet meer eten, ik ben namelijk vegetariër geworden! Hoe dat allemaal komt? Tja, dat heeft alles te maken met mijn dertienjarige dochter.
Mijn eigenzinnige tiener vertelde een paar maanden geleden enthousiast over de discussies in haar klas over het milieu, onze eetgewoonten en andere dingen die over lifestyle gaan. Haar conclusie was helder, de CO2-uitstoot die gepaard gaat met de vleesindustrie, daar wil ik niet meer aan meedoen. Wat haar betreft dus geen vlees meer op het menu. Terwijl wij met de familie bij het kerstdiner onze tanden in het vlees zetten, liet mijn dochter de kippenbouten en rollade aan zich voorbijgaan. Respect, iets anders kan ik er niet voor hebben.
voor de volle 100 procent
Nu zijn we door de inzet van mijn vrouw als gezin al jaren aan het ‘flexitariën’, door bijvoorbeeld maar twee keer per week vlees te eten en andere opties als noten, vleesvervangers en vis in te zetten bij de warme maaltijd. Maar mijn dochter gaat er voor de volle 100 procent voor en ik ben haar voorbeeld gevolgd. Veel meisjes van een jaar of twaalf worden vegetariër. Door volwassenen wordt er soms wat schamper gedaan over de ophef rond dierenleed. Maar waarom eigenlijk? Het moordende tempo waarmee de zeug veel te veel biggetjes op de wereld moet zetten; dát is niet normaal. En plofkippen die na zes weken door hun poten zakken, dat is ook niet normaal. Zoiets is toch onverteerbaar?
Bewust omgaan met je eten is een dingetje geworden in Nederland. Het zijn namelijk niet alleen de tienermeisjes of de hipsters die steeds hogere eisen stellen aan hun gerechten. Meer en meer jongeren worden vegetariër of radicaler nog, veganist. Harde cijfers voor jongeren onder de achttien jaar zijn niet meteen voorhanden, maar de hoeveelheid jonge mensen die in het restaurant vraagt om de Vega-menukaart stijgt. Het Jeugdjournaal kwam pas met een reportage waaruit blijkt dat elke klas op de basisschool minimaal één junior vegetariër heeft. Docenten op de middelbare school bevestigen de trend. Steeds meer scholieren skippen de vleeswaren van hun broodje en laten de frikadellen bij de snackbar links liggen. Zelfs de McDonald’s wil sinds 2018 haar klanten met veggieburgers een happy meal bezorgen.
McDonald’s
Eten is belangrijk voor ons geworden, heel belangrijk. De vega(n) lifestyle heeft in sommige gevallen wat weg van een religie. Je laat via de keuze van je eten zien wie je bent. De keuze voor een veggieburger bij de McDonald’s is een miniverklaring over je leven. Het links laten liggen van de plofkip is een protestlied. Ik bedoel maar, liefde gaat door de maag toch? Zelfs als je iets niet meer eet. Liefde voor een schonere lucht. Liefde voor het welzijn van dieren. Liefde voor de bossen in Zuid-Amerika. Minder vis op je bord uit liefde voor de oceaan.
Het geloof heeft trouwens altijd al een rijk gedekte tafel gehad. In de Thora lees je over ongezuurde broden en bittere kruiden bij de Pesachmaaltijd. De Koran adviseert halalvlees van de islamitische slager en Jezus breekt het brood en schenkt de wijn als teken van het nieuwe verbond. En wat te denken van Daniël en zijn vrienden? Volgens een aantal bijbelverklaringen waren de jongens veertien jaar toen ze begonnen aan hun driejarige opleiding aan het hof van koning Nebukadnezar. De jongens hebben het lef om de wereldmacht uit te dagen tot een heuse food-challenge. Ze weigeren de onreine vleesconsumptie van Babel en gaan tien dagen voor vega. De uitkomst? Die laat zich raden.
Ik word blij van deze beweging. Misschien is het wel de jongste generatie die ons de vraag stelt: Idealisme in Nederland, beste mensen; mag het een onsje meer zijn?
