Luister naar

België is wat het niet is

Nieuws
Kelly Keasberry • redacteur bij het Vlaamse christelijk opinieblad Tertio masterstudent journalistiek in Antwerpen •
woensdag 18 juli 2018 om 03:00
De afgelopen week kleurde Brussel spontaan rood. Miljoenen mensen kwamen samen om het nationale voetbalteam te bedanken. Voor even leek dat kleine bufferstaatje één.
De afgelopen week kleurde Brussel spontaan rood. Miljoenen mensen kwamen samen om het nationale voetbalteam te bedanken. Voor even leek dat kleine bufferstaatje één. epa / Stephanie Lecocq

Na vele spannende wedstrijden heeft het lot beslist. Frankrijk is wereldkampioen!

Ook in Spanje gaat dat niet ongemerkt voorbij. Toen Frankrijk tegen België speelde, kleurden de straten in de badplaats Roses spontaan blauw-wit-rood. Je zou haast vergeten dat er ook nog Belgen waren.

Op dinsdag 10 juli namen de Rode Duivels het op tegen les Bleus. Samen met mijn zes mannen (manlief en vijf jongens) zocht ik een pizzarestaurant op in Roses. Dat er Fransen waren, werd direct duidelijk. ‘Allez les Bleus! Allez les Bleus!’, klonk het overal. Groepen jongeren trokken de straat op, luid zingend en dansend met de Franse driekleur. Belgische vlaggen werden begroet met medelijden of hoongelach. Nog ver voor de eindstand was de zaak voor onze zuiderburen blijkbaar al beslist. Geen schijn van kans voor de Belgen. Al was het alleen al omdat Belgen nu eenmaal geen Fransen zijn.

Toegegeven: daar zit een kleine kern van waarheid in. België werd oorspronkelijk gecreëerd als bufferstaat tussen Frankrijk, Groot-Brittannië en Nederland. Het was een kunstmatige natie, die nooit echt een eenheid werd. Als het tweetalige Brussel niet de navel was geweest, was België waarschijnlijk allang van de kaart verdwenen.

Toch is het alsof de Rode Duvel ermee speelt. Want tot ongenoegen van een legertje flaminganten en separatisten, bestaat het ‘Belgenlandje’ nog steeds. Toen Carles Puigdemont de onafhankelijkheid van Catalonië uitriep, hielden ze even de adem in. Maar de enige winst die Puigdemont boekte, was dat een hamproducent zijn producten van het label Pig Demont voorzag. Een onafhankelijk Catalonië kwam er nooit.

Evenzo kwam het nooit tot een wereldkampioenschap voor de Rode Duivels. Toch kon de Vlaamse Leeuw die N-VA-politicus Bart de Wever aan zijn huis hing, in plaats van de Belgische vlag, niet voorkomen dat België het ver schopte. De afgelopen week kleurde Brussel spontaan rood. Miljoenen mensen kwamen samen om het nationale voetbalteam te bedanken. Frans­taligen en Vlamingen vielen elkaar in de armen. Voor even leek dat kleine bufferstaatje één.

De Belgen juichten niet alleen. Ze maakten ook grappen over hun buren. Nederland, dat zelfverklaarde gidsland, met een oranjeleger dat jammerlijk achter het net bleef steken. En die chauvinistische Fransen: had Kroatië hen nu maar een toontje lager laten zingen.

Separatisten kunnen enkel hopen dat de voetbalgekte snel weer overwaait. Maar de kans is groot dat de Rode Duivels meer voor het land hebben gedaan dan kibbelende politici in twintig jaar. Plotseling dringt het besef door van wat bindt. De essentie van het Belgenlandje bestaat toch vooral uit dat wat het niet is. Een Belg kan nog zo op zijn land vitten, als het erop aankomt, is hij er trots op noch Nederlander noch Fransman te zijn.

Mail de redactie
Mail de redactie
Heeft u een tip over dit onderwerp, ziet u een spelfout of feitelijke onjuistheid? We stellen het zeer op prijs als u ons daarover een bericht stuurt.
Kleine bedrijven zouden weleens meer kunnen bijdragen aan duurzaamheid, dan ze in enquêtes aangeven.

Kleine bedrijven minder duurzaam dan grote? Waarschijnlijk práten ze er minder over

Johan Graafland stelt dat kleine bedrijven achterblijven in duurzaamheid (ND 23 maart). Dat waagt ondernemer Henk Broekhuizen op basis van zijn eigen ervaring te betwijfelen.

Opinie

De lente is een tijd van vernieuwing en daar kunnen wij een voorbeeld aan nemen

De lente is een tijd van transformatie. Laten wij daarin de natuur volgen, en zelf ook transformeren, schrijft de Afghaanse dichter en schrijver Abdul Basir Shafaq.

Bij christelijke organisaties lopen geloof en werk soms op een ongezonde manier door elkaar.

Werken bij christelijke organisatie valt soms tegen: zalvende woorden maar onrecht blijft bestaan

Het Nederlands Dagblad besteedde aandacht aan manipulatie, machtsmisbruik in de evangelische wereld. Maar het probleem speelt ook bij andere christelijke organisaties, schrijft Ineke Evink van vakorganisatie CGMV.

Mark Rutte, Geert Wilders en Sigrid Kaag. We hebben deze drie soorten politici nodig. Sterker, we zijn zélf van dit soort types en gedragen ons er naar.

We zijn saai, moralist en boos. En zo zijn ook onze politici. Daarom kunnen ze lastig samenwerken

Wij Nederlanders lijken op Rutte, Kaag en Wilders. Frank van den Heuvel laat zien hoe het karakter van iedere Nederlander bij een van deze drie politici past.

Stel dat ‘doe dit, tot Mijn gedachtenis’ al begint op het land? Dat is dus niet: onderwerp de grond aan een regime van uitputting, tot Mijn gedachtenis.

Avondmaal en eucharistie beginnen in de grond, waar het krioelt van torren en wormen

Jezus zegt niet: spuit gif op de vrucht en het blad en dood in het voorbijgaan alles er omheen, tot Mijn gedachtenis. Theoloog en boer in opleiding Elsa Eikema stelt prikkelende vragen bij ons avondmaal.

Afbeelding

Hoe het lijntje tussen de Nederlandse Gereformeerde Kerken en Israël hersteld kan worden

De Nederlandse Gereformeerde Kerken knipten het 'officiële lijntje' met Israël door, maar zoeken tegelijkertijd naar een manier om toch verbondenheid te tonen. Lieddichter Ria Borkent doet een voorstel.