Waar zijn de Duitsers als je ze nodig hebt?

Luka Modric keek naar de grond. Trapte zachtjes een polletje weer ­terug in de grasmat. Dacht aan de zilveren stranden van Zadar waar hij nu zou willen liggen.

Lachende Fransen jogden langs hem, terug naar hun helft. ­Pogba had net de 3-1 gescoord.

Nog een keer de rug rechten, nog een keer proberen terug te komen in de wedstrijd. De Kroaten hadden er dit WK een sport van gemaakt.

Luka Modric wilde er nog niet aan denken. Nog niet de moed opgeven. En aan dat andere wilde hij nog helemaal niet denken.

Hij keek weer op, moedigde zijn ploeggenoten nog een keer aan. Het kon nog steeds. (Nee, dat kon niet, Luka, nooit kwam een ploeg in de ­finale van een WK terug van een achterstand van twee doelpunten. Nou ja, behalve de Duitsers natuurlijk, in 1986, al verloren ze uiteindelijk van Maradona. O ja, in 1954 deden de Duitsers het ook, tegen Puskas, en toen werden ze wel wereldkampioen. Waar zijn de Duitsers als je ze nodig hebt?)

Kom op Luka, het kan nog!

Zes minuten later schoot Mbappé de bal achter Subasic.

Luka Modric keek naar het scorebord. 4-1. Hij wilde weg. Weg van het veld, weg uit het Loezjnikistadion, weg uit Moskou, weg uit Rusland, ­gewoon weg. Ergens een halve kip eten. Vragen of de televisie uit mocht.

Hij ging nu ook denken aan wat hem weleens kon wachten na de ­wedstrijd. Dat ze hem toch iets in zijn handen zouden drukken. Luka ­Modric kende de geschiedenis. De geschiedenis van de verliezers.

Nog even gloorde er hoop, toen Mandzukic de stand op 4-2 bracht, maar het was gedaan. Frankrijk was wereldkampioen. Luka Modric probeerde zich na het laatste fluitsignaal achter een reclamebord te verstoppen, maar hij werd ontdekt, en wat hij vreesde, gebeurde. Ze drukten hem een beker in zijn handen.

Maar het was niet de beker waarop hij had gehoopt. Het was een armetierig ding dat hij vasthield.

Een goudkleurig bolletje op drie steeltjes. De bokaal voor de beste voetballer van het WK.

De prijs van de verliezer.

De laatste zes WK's is de prijs voor de beste voetballer van het toernooi naar een speler gegaan die geen ­wereldkampioen werd.

En daar stond Luka Modric. ­Lachende Fransen om hem heen.

Hij keek niet blij, keurde het ding in zijn handen geen blik waardig, en ­iedereen begreep het.

Tijdens het WK voetbal schrijft Maarten Moll dagelijks een column over het WK, vanaf de zijlijn. Reageren? m.moll@parool.nl