Recensie: het talent van singer-songwriter Jessica Pratt is te groot voor de zalen waar ze speelt

Ieder album jezelf ontstijgen. De Amerikaanse singer-songwriter Jessica Pratt (37) weet telkens te verrassen met folkmuziek van hogere kwaliteit. Van haar zelf opgenomen debuut, via de intieme, tokkelende folk op On Your Own Love Again (2015), tot het minimalistische Quiet Signs (2019), waar ze afzag van het tokkelen en haar stem verder doorontwikkelde tot het geluid van Karen Carpenter met een twist. Deze groei in eigenheid maakt haar werelden steeds waarachtiger.

Op haar vierde album, Here In The Pitch, doemt het Californië van de jaren zestig op. Zoals Quentin Tarantino liet zien in Once Upon A Time In Hollywood: een tijd van Hollywoodglamour, maar ook van de schimmige sekte van Charles Manson. Beide kanten van Californië weet Pratt te vangen, met enerzijds warme jazzakkoorden, bossanovaritmes en sunshine pop, en aan de andere kant haar mysterieuze stem en teksten die laveren tussen hoop en teleurstelling.

De kracht van de studio

Waar Pratt voorheen koos voor enkel gitaar, laat ze hier voorzichtig meer instrumenten toe, waaronder drums, bongo’s en een synth. Bovendien lijkt ze de kracht van de studio te hebben ontdekt. Sonisch neigt het naar de psychedelische productie van Brian Wilson (The Beach Boys). Kraakhelder, doch spookachtig.

Zo klinkt haar stem haast androgyn op World On A String, dooft het getik van een drumstok uit als een druppel in een verlaten fabriek op Nowhere It Was en wordt er volop gespeeld met de afstand van geluiden, wat de nummers ruimtelijkheid bezorgt.

Here In The Pitch gaat verder waar het vorige album was gebleven en biedt opnieuw negen wonderschone liedjes, die direct aanvoelen als diepgewortelde klassiekers. Onbegrijpelijk dat Pratt met zo’n oeuvre nog zo klein is. Voor de liefhebber geen vervelende bijkomstigheid, want op die manier is ze te bewonderen in de intiemere zalen, zoals 4 juni in een reeds uitverkocht Zonnehuis.