‘Zijn hand greep in de auto mijn knie’
De Franse journaliste Sandra Muller heeft via Twitter andere vrouwen opgeroepen mannen ‘aan te geven’. Via de hashtag #balancetonporc (verlink je varken) stroomden er vijftigduizend tweets binnen. De vrouwen durfden niet allemaal openlijk de naam van hun belager te noemen.
Muller startte deze actie naar aanleiding van het schandaal rondom Harvey Weinstein, de machtige producent van Hollywoodfilms die allerlei vrouwen (vooral actrices) dwong tot seksuele handelingen.
Ook in Nederland wordt veel getwitterd, met de hashtag #metoo. Hoe zit het bij ons met seksueel geweld?
De cijfers liegen er niet om. Volgens Atria (Kennisinstituut voor Emancipatie en Vrouwengeschiedenis) is driekwart van de vrouwen (73 procent) ooit seksueel geïntimideerd. En 45 procent heeft ooit fysiek of seksueel geweld meegemaakt.
Achter deze cijfers gaan veel grote en kleine verhalen schuil. Vorige week hadden we met z’n vieren een discussie, ook naar aanleiding van de vermissing van Anne Faber. Wat bleek? Allemaal herinneren we ons een situatie – de ene groter dan de andere – waarin we werden lastiggevallen door een man.
Seksuele intimidatie gaat niet alleen over aanranding of verkrachting. Het is ook die ene vervelende opmerking of hand op je schouder die je daar liever niet hebt. Veel situaties dus waarmee je in je alledaagse leven te maken kunt krijgen. <
naam:Femmeke
leeftijd: 28 jaar
‘Koningsnacht, de vrijmarkt. Ik houd een jurkje omhoog om te kijken of het me een beetje staat. ‘Staat je echt mooi meisje, meisje, je bent echt een mooi meisje’, zegt een jongen, terwijl hij zichzelf tegen me aandrukt. Ik kijk hem verstoord aan en draai me van hem af. Dat kan hij niet hebben. ‘Kutwijf’, roept hij en hij loopt weg. Razend loop ik hem achterna. ‘Doe effe normaal man!’ Hij kijkt achterom, één en al verbazing. Het is toch heel normaal wat hij deed?
Dat is het ook. Op mijn vijftiende ben ik ‘arrogant’ omdat ik niet vriendelijk glimlach naar jongens die ‘complimenten’ naar me schreeuwen. Op mijn twintigste rijdt een vreemde tegen me aan op de dansvloer. Op mijn 22e staart een man die me een lift geeft, naar mij in plaats van naar het verkeer. Zijn hand grijpt mijn knie in plaats van de versnellingspook. Op een christelijk festival waarschuwt een vreemde man dat het decolleté van mijn jurk te diep is.
Ik zou willen dat jij geschokt bent als je dit leest. Maar jij vindt het waarschijnlijk ook normaal.
Ik strijd, schrijf en spreek voor een wereld waarin dit elk jaar minder normaal wordt.’
naam:Adriënne
leeftijd:35 jaar
‘Toen ik studeerde, reisde ik met een hulporganisatie naar Albanië. Tijdens een gezellige avond met de groep in een restaurant, ging ik nietsvermoedend op zoek naar het toilet. Onze Albanese reisleider kwam me achterna, maakte ongepaste opmerkingen en werkte mij tegen de muur.
Net toen ik me realiseerde dat ik geen kant op kon, kwam een andere reisgenoot naar het gangetje om poolshoogte te nemen.
De reisleider stapte opzij, deed alsof er niets aan de hand was en liet ons in shock achter.
Ik maakte mezelf wijs: er is niets ‘gebeurd’. Maar het heeft zeker sporen nagelaten.
Vanaf nu was mijn devies: dit wil ik snel vergeten, maar het gaat me niet weer overkomen. Het was uit met mijn ‘naïeve’ gedrag.
Ik heb een persoonlijk alarm in mijn tas gehad. Ook loop ik met mijn telefoon en sleutel in de hand als ik ‘s avonds laat nog alleen op straat ben.
Ik ben niet bang, maar kijk wel altijd om me heen.’
naam:Tirza
leeftijd:24 jaar
‘Ik zal een jaar of dertien geweest zijn, toen een jongen van het personeel van de Franse camping bij de pingpongtafel aan mij vroeg of ik mee wilde naar zijn caravan. Toen moest ik daar samen met mijn vriendinnetje vooral heel erg om giechelen. Nog steeds, maar een beetje bizar was het natuurlijk wel.
Iets korter geleden ben ik een keer heel bang geweest.
Een paar jaar geleden fietste ik in mijn eentje naar huis. In een van de straten voor mijn huis stond een man bij zijn fiets. Hij zat zo van een afstandje naar mij te kijken en toen ik voorbij fietste, dacht ik nog: hij lijkt wel dronken. Hij maakte opmerkingen, gebaren. Toen ik hem passeerde en over mijn schouder keek, stapte hij op zijn fiets en maakte aanstalten om achter me aan te komen. Een verlammende angst overviel me en ik sprintte als een gek naar huis. Direct belde ik mijn vriend huilend op.
Later dacht ik: hij was toch veel langzamer dan ik, dus er zou niks gebeurd zijn. Maar hoe dan ook was ik ontzettend bang en ik droom er soms nog van.’
naam:Jorinde
leeftijd:19 jaar
‘Ik ging op mijn veertiende voor het eerst naar een tienerdisco. Tijdens het dansen werd ik in mijn billen geknepen. Toen ik me omdraaide, zag ik een jongen staan met een enorme grijns op zijn gezicht. Hoewel mijn moeder mij altijd had geleerd zo iemand een klap te verkopen, schrok ik er zo van, dat ik verstijfde en snel ben doorgelopen.
Op mijn zeventiende gebeurde het weer. Dit keer gaf ik wel een klap, maar ik kwam met mijn 1,60 meter niet hoger dan zijn borst en hij begon vervolgens te lachen. Een vriend van me liep achter mij en zag het gebeuren; hij pakte de jongen bij z’n shirt en zei dat hij normaal moest doen. Pas toen was die stil.’
